การรู้กาย การรู้จิต

คำถามมาแล้วครับ(ค่อนข้างรวดเร็วเพราะพยายามทำในทุกอิริยาบทและไม่ยึดติดในรูปแบบเหมือนเมื่อก่อน) ในสี่อิริยาบทใหญ่ คือ ยืน เดิน นั่ง นอน มีถึงสามอิริยาบทที่ไม่มีการเคลื่อนไหว(ไม่ได้หมายถึงอิริยาบทย่อยนะครับ สมมติ นั่งเฉยๆ ยืนเฉยๆหรือนอนเฉยๆ) ขณะนั้นกิริยาจิตจะไวมากในทุกทวาร จิตแทบจะส่งออกนอกอยู่ตลอดเวลา เมื่อย้อนกลับมาพิจารณาลมหายใจจะไม่เป็นการอยู่กับความสงบไปหรือครับเพราะไม่ได้ใคร่ครวญธรรมอะไร ไม่กลายเป็นเพ่งหรืออยากสงบไปหรือครับ ไม่ได้เดินปัญญาอะไรเลยอ่ะครับ และเมื่อย้อนมาดูลมหายใจจะกลายเป็นเราหลุดจากกายานุปัสสาสติปัฏฐานไปแล้วหรือไม่ครับ ถ้าเป็นการดูในลักษณะของสมถกรรมฐาน หากดูกิริยาจิตในขณะนั้นจะเป็นการตามรู้ใช่หรือเปล่าครับเพราะกิริยาจิตที่เกิดพร้อมกิเลสกับรู้จะไม่เกิดพร้อมกันส่วนหากรู้รูปต้องเป็นการรู้ในขณะนั้นๆเลย และ จิตที่มีโมหะมีลักษณะอย่างไรครับในเมื่อจิตทุกดวงที่มีอวิชชาก็เป็นจิตที่มีโมหะอยู่แล้ว แม้แต่จิตที่มีราคะ โลภะ โทสะ ก็มีโมหะเป็นพื้นฐาน ขอแถมอีกข้อนะครับ สัมมาสมาธิที่หมายเอาจตุถฌาณหมายความว่าคนที่ได้แม้เพียงตติยฌาณก็จะไม่มีวันมีสัมมาสมาธิได้เลยหรือครับ หากอริยมรรคมีองค์แปดจะมาประชุมกันได้ต้องได้จตุตถฌาณ