ศิลปิน : ระดับสูงสุด (ระดับ 7) (เทียบเท่าได้กับ "สวรรค์" ทางศาสนาคริสต์)
นี่คือระดับสูงสุด
ศิลปินผู้นำเอาจินตนาการของเขาถ่ายทอดลงในรูปแบบที่จับต้องได้ที่ชื่อว่า
ภาพถ่าย เขาถ่ายทอดจิตวิญญาณของสถานที่หรือบุคคล ทั้งที่มีอยู่จริงหรือสิ่งที่สร้างขึ้นตามจินตนาการลง ในในภาพถ่าย และผู้ชมก็ตอบสนองต่อสิ่งนี้
ศิลปินเป็นผู้ที่ควบคุมอุปกรณ์ของเขาได้ดั่งใจ เมื่อเขาสร้างสรรค์งานศิลปะ ศิลปินจะก้าวข้ามเหนือขอบจำกัดทั่วไปของความมีอยู่ อันเนื่องมาจากจิตวิญญาณของเขาได้ล่องลอยไปหาสิ่งที่เขากำลังบันทึก เขาอาจจะฝึกฝนและเรียนรู้กับเครื่องมือของเขา เมื่อเขาไม่ได้สร้างสรรค์งานศิลปะ แต่เมื่อเขากำลังสร้างสรรค์งานศิลปะ กล้องถ่ายภาพเป็นเพียงส่วนต่อขยายจากจิตใจของเขา ไม่มีจิตใดๆ ที่ติดค้างอยู่กับปัญหาทางเทคนิคในขณะที่เขากำลังถ่ายภาพ
ถ้าเปรียบเทียบกับดนตรี นักดนตรีอาจจะฝึกซ้อมสเกลตัวโน้ตกับเครื่องดนตรีของเขา แต่เมื่อเขากำลังเล่นดนตรีจริงๆ เขาไม่เคยคิดถึงแม้แต่การวางนิ้ว เขาได้เข้าไปเป็นส่วนนึงของดนตรีในขณะนั้นแล้ว
เหมือนกับโปรนักโต้คลื่นผู้มีกระดานโต้คลื่นเป็นโหลๆ หรือโปรกีตาร์ที่มีกีตาร์ 23 ตัว ศิลปินอาจจะมีกล้องเป็นสิบๆ แต่ละตัวไว้สำหรับงานแต่ละแบบ
แต่ในขณะเดียวกัน ศิลปินบางคนก็อาจจะมีกล้องเพียงตัวเดียว หรือไม่มีเลยก็ได้ มันไม่สำคัญใดๆ
ศิลปินบางครั้งจะแต่งตัวแปลกๆ และนอนดึก พวกเขาชอบที่จะถ่ายภาพสาวๆ ที่น่าสนใจ และภูมิใจสำหรับสิ่งนั้น
ไม่เคยมีใครที่ได้เห็นงานของเขา เพราะว่าพวกเขามีทักษะยอดแย่ในการโปรโมตตัวเอง ที่แย่กว่านั้นคือ พวกเขาไม่ค่อยจะชื่นชมผลงานตัวเองเท่าไรนัก นอกจากพวกที่ร่วงไปอยู่ระดับ "เทวดาตกสวรรค์" ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก เพราะว่าคุณจะไม่เคยเห็นผลงานของศิลปินจริงๆ เลย นอกเสียจากคุณจะรู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวเท่านั้น ศิลปินที่ดีมักจะรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะแสดงผลงานให้ใครๆ ดู นอกเสียจากคุณจะคะยั้นคะยอเค้าเท่านั้น เนื่องจากงานของพวกเขาเหมือนจิตวิญญาณของพวกเขานั่นเอง
ศิลปินจะใช้กล้องอะไรก็ได้ รวมไปถึงกล้องรูเข็ม และกล้องใช้แล้วทิ้ง หรือเลยไปถึงกล้อง 8x10 พวกเขาใช้อุปกรณ์อะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ตราบที่มันสามารถใช้สร้างภาพที่พวกเขาต้องการได้
ตากล้อง 7 ระดับ แล้วคุณอยู่ระดับไหน ??
ศิลปิน : ระดับสูงสุด (ระดับ 7) (เทียบเท่าได้กับ "สวรรค์" ทางศาสนาคริสต์)
นี่คือระดับสูงสุด
ศิลปินผู้นำเอาจินตนาการของเขาถ่ายทอดลงในรูปแบบที่จับต้องได้ที่ชื่อว่า ภาพถ่าย เขาถ่ายทอดจิตวิญญาณของสถานที่หรือบุคคล ทั้งที่มีอยู่จริงหรือสิ่งที่สร้างขึ้นตามจินตนาการลง ในในภาพถ่าย และผู้ชมก็ตอบสนองต่อสิ่งนี้
ศิลปินเป็นผู้ที่ควบคุมอุปกรณ์ของเขาได้ดั่งใจ เมื่อเขาสร้างสรรค์งานศิลปะ ศิลปินจะก้าวข้ามเหนือขอบจำกัดทั่วไปของความมีอยู่ อันเนื่องมาจากจิตวิญญาณของเขาได้ล่องลอยไปหาสิ่งที่เขากำลังบันทึก เขาอาจจะฝึกฝนและเรียนรู้กับเครื่องมือของเขา เมื่อเขาไม่ได้สร้างสรรค์งานศิลปะ แต่เมื่อเขากำลังสร้างสรรค์งานศิลปะ กล้องถ่ายภาพเป็นเพียงส่วนต่อขยายจากจิตใจของเขา ไม่มีจิตใดๆ ที่ติดค้างอยู่กับปัญหาทางเทคนิคในขณะที่เขากำลังถ่ายภาพ
ถ้าเปรียบเทียบกับดนตรี นักดนตรีอาจจะฝึกซ้อมสเกลตัวโน้ตกับเครื่องดนตรีของเขา แต่เมื่อเขากำลังเล่นดนตรีจริงๆ เขาไม่เคยคิดถึงแม้แต่การวางนิ้ว เขาได้เข้าไปเป็นส่วนนึงของดนตรีในขณะนั้นแล้ว
เหมือนกับโปรนักโต้คลื่นผู้มีกระดานโต้คลื่นเป็นโหลๆ หรือโปรกีตาร์ที่มีกีตาร์ 23 ตัว ศิลปินอาจจะมีกล้องเป็นสิบๆ แต่ละตัวไว้สำหรับงานแต่ละแบบ
แต่ในขณะเดียวกัน ศิลปินบางคนก็อาจจะมีกล้องเพียงตัวเดียว หรือไม่มีเลยก็ได้ มันไม่สำคัญใดๆ
ศิลปินบางครั้งจะแต่งตัวแปลกๆ และนอนดึก พวกเขาชอบที่จะถ่ายภาพสาวๆ ที่น่าสนใจ และภูมิใจสำหรับสิ่งนั้น
ไม่เคยมีใครที่ได้เห็นงานของเขา เพราะว่าพวกเขามีทักษะยอดแย่ในการโปรโมตตัวเอง ที่แย่กว่านั้นคือ พวกเขาไม่ค่อยจะชื่นชมผลงานตัวเองเท่าไรนัก นอกจากพวกที่ร่วงไปอยู่ระดับ "เทวดาตกสวรรค์" ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก เพราะว่าคุณจะไม่เคยเห็นผลงานของศิลปินจริงๆ เลย นอกเสียจากคุณจะรู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวเท่านั้น ศิลปินที่ดีมักจะรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะแสดงผลงานให้ใครๆ ดู นอกเสียจากคุณจะคะยั้นคะยอเค้าเท่านั้น เนื่องจากงานของพวกเขาเหมือนจิตวิญญาณของพวกเขานั่นเอง
ศิลปินจะใช้กล้องอะไรก็ได้ รวมไปถึงกล้องรูเข็ม และกล้องใช้แล้วทิ้ง หรือเลยไปถึงกล้อง 8x10 พวกเขาใช้อุปกรณ์อะไรก็ได้ที่เขาต้องการ ตราบที่มันสามารถใช้สร้างภาพที่พวกเขาต้องการได้