สวัสดีค่ะ...คือว่าเราเป็นพวกนิสัยแปลกๆอ่ะ เหมือนผีเข้าผีออก เวลาอยู่กับเพื่อนจะชอบคุย ชอบยิ้ม เฮฮาตลอด แต่พออยู่คนเดียวหรือคนที่ไม่ค่อยรู้จักหรือไม่สนิทจะเงียบๆ ไม่ค่อยพูด โลกส่วนตัวค่อนข้างสูงแต่พอสนิทก็เริ่มคุยกัน นิสัยที่เงียบก็มาเฮฮาพอลองไปถามเพื่อนว่า"คิดว่าตอนแรกเขาเป็นคนยังไง" เพื่อนบอกว่า"ดูเงียบๆจนเหมือนเย็นชาเป็นบางที" แล้วพอมาถามเพื่อนกลับว่า"แล้วตอนนี้ล่ะ" เพื่อนก็บอกว่า"เฮฮาดี" ตามจริงนิสัยเงียบๆยังงี้ก็เคยทำกับเพื่อนสนิทเหมือนกันจนเพื่อนถามว่า"เป็นอะไรไป...ทำไมถึงเงียบ" เราก็ส่ายหน้ากับบอกว่า"เปล่า" ขนาดกับครอบครัวเราก็เคยทำเป็นบ้างครั้งเหมือนกัน แล้วก็ตอนนั้นในห้องชวนไปกินเลี้ยง แต่เรากลับไม่ไป เพื่อนถามว่า"ทำไมไม่ไป" เราบอกว่า"น่าเบื่อ คนเยอะ วุ่นวายและน่ารำคาญ" ขนาดเซอร์ไพรวันเกิดเพื่อนเรายังไม่เอาเลยแถมยังบอกอีกว่า"ทำไปทำไมอ่ะ...วุ่ยวายจะตาย ขี้เกียจทำด้วย"
ยังมีอีกเรื่องนึงคือช่วงปิดเทอม เราไม่รู้สึกคิดถึงเพื่อนตัวเองเลยขนานไม่ได้คุยกันไป2เดือนซึ่งเพื่อนคนนี้สนิทมาก เหมือนมันมีความคิดที่ว่า"คิดถึงแล้วมันจะช่วยอะไรได้ คิดถึงไปก็ไม่ได้เจออยู่ดี ขนาดนั้นไปเที่ยวยังไม่ไปเลย...แล้วจะนับภาษาอะไรกับการอยากเจอเพราะคิดถึงกันล่ะ" แต่พอเปิดเทอม เพื่อนมาถามว่า"คิดถึงเขาไหม" เราก็ตอบไปว่า"คิดถึง"ทั้งทีใจจริงมันตรงกันข้ามเหมือนพูดแสแสร้งแล้วอ่ะ แล้วก็เรื่องระเบิดที่เคยออกข่าวดังๆ เพื่อนเล่ามาว่า"มีเด็กรอแม่ โดยไม่รู้เลยว่าแม่ของตนเสียชีวิตแล้ว" ทั้งทีควรจะเห็นใจหรือสงสาร เรากลับตอบไปหน้านิ่งๆว่า"ก็นั้นมันชะตากรรมที่ต้องเจอนิ" เราตอบแบบไม่ใยดีเพื่อนมากจนเพื่อนด่าว่า"ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง" กะจะขอโทษที่พูดยังงั้นแต่เรากลับทำท่าทางเฉยชา ไม่สนใจเพื่อนซะยังงั้น...อ้อใช่ เราเกือบลืมอีกเรื่องนึง ตอนนั้นเราให้เพื่อนยืมปากกาเมจิกแล้วมันไม่ติด เพื่อนเลยดุว่า"ทำไมไม่รักษาของ" แล้วเราตอบว่า"ก็แค่สิ่งของนิ ซื้อใหม่ก็ได้" เพื่อนเลยถามว่า"ถ้ายี่ห้อนี้ดีสุดแล้วไม่มีจะทำยังไง" เราเลยบอก"หาอันที่มันดีกว่าสิ"
หลังๆมาเริ่มชักกลัวตัวเองแล้วว่านิสัยที่แท้จริงเป็นยังไงกันแน่ แล้วทุกคนเคยเป็นยังงี้กันไหม แล้วคิดว่านิสัยแบบนี้ควรทำยังไงดี...ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้าแล้วกันนะค่ะ
นิสัยไม่แน่นอน ควรทำยังไงดีค่ะ
ยังมีอีกเรื่องนึงคือช่วงปิดเทอม เราไม่รู้สึกคิดถึงเพื่อนตัวเองเลยขนานไม่ได้คุยกันไป2เดือนซึ่งเพื่อนคนนี้สนิทมาก เหมือนมันมีความคิดที่ว่า"คิดถึงแล้วมันจะช่วยอะไรได้ คิดถึงไปก็ไม่ได้เจออยู่ดี ขนาดนั้นไปเที่ยวยังไม่ไปเลย...แล้วจะนับภาษาอะไรกับการอยากเจอเพราะคิดถึงกันล่ะ" แต่พอเปิดเทอม เพื่อนมาถามว่า"คิดถึงเขาไหม" เราก็ตอบไปว่า"คิดถึง"ทั้งทีใจจริงมันตรงกันข้ามเหมือนพูดแสแสร้งแล้วอ่ะ แล้วก็เรื่องระเบิดที่เคยออกข่าวดังๆ เพื่อนเล่ามาว่า"มีเด็กรอแม่ โดยไม่รู้เลยว่าแม่ของตนเสียชีวิตแล้ว" ทั้งทีควรจะเห็นใจหรือสงสาร เรากลับตอบไปหน้านิ่งๆว่า"ก็นั้นมันชะตากรรมที่ต้องเจอนิ" เราตอบแบบไม่ใยดีเพื่อนมากจนเพื่อนด่าว่า"ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง" กะจะขอโทษที่พูดยังงั้นแต่เรากลับทำท่าทางเฉยชา ไม่สนใจเพื่อนซะยังงั้น...อ้อใช่ เราเกือบลืมอีกเรื่องนึง ตอนนั้นเราให้เพื่อนยืมปากกาเมจิกแล้วมันไม่ติด เพื่อนเลยดุว่า"ทำไมไม่รักษาของ" แล้วเราตอบว่า"ก็แค่สิ่งของนิ ซื้อใหม่ก็ได้" เพื่อนเลยถามว่า"ถ้ายี่ห้อนี้ดีสุดแล้วไม่มีจะทำยังไง" เราเลยบอก"หาอันที่มันดีกว่าสิ"
หลังๆมาเริ่มชักกลัวตัวเองแล้วว่านิสัยที่แท้จริงเป็นยังไงกันแน่ แล้วทุกคนเคยเป็นยังงี้กันไหม แล้วคิดว่านิสัยแบบนี้ควรทำยังไงดี...ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้าแล้วกันนะค่ะ