สวัสดีครับ นี่เป็นกะทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะครับ ผมอยากได้คำแนะนำอะครับ ผมทำสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของผมหล่นหายไป ผมต้องการสิ่งๆนั้นกลับมามากๆ ผมทั้งรั้ง ทั้งยื้อ แต่มันก็สายไปแล้วครับ เรื่องของผมมีอยู่ว่า.....
ผมได้เข้ามาศึกษาที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ตอนนั้นผมเข้ามาตอนม.1 ยอมรับว่าตอนนั้นเด็กมาก แทบไม่ได้คิดถึงเรื่องความรักเลยครับ แต่มันก็มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นครับ ผมได้เป็นตัวแทนห้องถือพานไหว้ครูครับ และเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้ผมได้พบกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นรุ่นพี่ผมปีนึงครับ ครั้งแรกที่ผมเห็นผมรู้สึกแปลกๆ ผมไม่รู้หรอกว่ามันเรียกว่าอะไร แต่ใจมันสั่นๆ บอกเลยครับว่าพี่คนนี้ทั้งขาว สวย ดูดี เก่ง หวงตัว เพียบพร้อมทุกอย่าง ผมบอกได้เลยครับว่าผมชอบพี่คนนี้ครับเห็นแล้วถูกชะตามากๆ แต่ผมก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ เพราะอะไรนะเหรอครับ เพราะพี่เค้าเพียบพร้อมขนาดนั้นนี่ครับ แล้วมาดูตัวผมสิ ไม่หล่อ ไม่ขาว เรียนไม่เก่ง หรือพูดง่ายๆว่าแทบไม่มีอะไรดีเลย ผมก็เลยทำได้แค่แอบชอบครับ และเมื่อเวลาผ่านไปพี่คนนี้ก็ไปคบกับเพื่อนในห้องของผม ผมจึงจำเป็นที่จะต้องตัดใจไปตามระเบียบครับ ผมจึงเลิกสนใจพี่เค้าไปครับ จนมาถึงปีนี้ที่ผมอยู่ม.5 (พี่เค้าอยู่ม.6นะครับ) ทางโรงเรียนได้จัดค่ายๆนึงขึ้นมาครับ ทำให้ผมได้ใกล้ชิดพี่คนนี้อีกครั้ง พอกลับมาถึงบ้านผมเลยตัดสินใจหาเฟสพี่คนนี้และทำการแอดไปครับ พอพี่เค้ารับ ผมก็ยอมรับนะครับว่าใจสั่นอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่าจะทักดีไหม แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจทักไปครับ ด้วยความคิดที่ว่า ปีสุดท้ายแล้ว ถ้าได้ก็โชคดีสุดๆ ถ้าแห้วเดี๋ยวปีเดียวพี่เค้าก็จบแล้ว แต่สุดท้ายฟ้าก็เข้าข้างผมครับ ผมได้คบกับพี่คนนี้ (เพื่อนในห้องผมคนนั้นย้ายโรงเรียนไปนานแล้วนะครับ โดนไล่ออกเรื่องยาเสพติด และผมไม่ได้สนิทด้วยเลยไม่ค่อยแคร์ว่าจะโดนด่าว่าคบต่อเพื่อน) ผมยอมรับว่าผมดีใจมากครับ ตอนแรกที่ได้คบกันผมคิดแต่เพียงว่า ผมจะดูแลเค้าให้ดีที่สุด จะทำให้เค้ารู้สึกว่าเค้าโชคดีที่มีผม ทำให้เค้ารู้สึกว่าตัดสินใจถูกที่เลือกผม และผมจะทำให้คนอื่นมองว่าเค้าคือผู้หญิงที่น่าอิจฉาเช่นกันครับ ผมพยายามดูแลเค้าทุกอย่าง ผมไปรับไปส่งเค้าทุกที่ อยากกินอะไรผมก็พาไปกิน อยากไปไหนผมก็จะพาเธอไป (อย่าถามถามนะครับว่าเอาเงินมาจากไหน ผมได้เงินไปวันละ150บาท ผมจะกิน50บาท และเหลือ100บาททุกวันเพื่อพาเธอไปเที่ยวที่ๆอยากไป ไปกินอาหารที่อยากกินครับ) บ้านผมอยู่นอกเมืองแต่บ้านเค้าอยู่ในเมืองนะครับ วันนั้นเค้าไม่สบายผมก็ขับรถไปร้านขายยาที่เก่งที่สุดเท่าที่ผมรู้มาไปให้เค้าที่บ้าน (ตอนขับไปบอกเลยครับไม่รู้ว่าหมอเปิดหรือเปล่า รู้แค่ว่าถ้าเปิดแฟนผมจะได้กินยาที่ดีที่สุดครับ) และแล้วฟ้าก็เข้าข้างผมอีกเช่นกันครับหมอเปิดครับ ผมก็เอายาไปให้เธอแล้วก็กลับบ้าน บอกเลยครับวันนั้นไม่ได้กินทั้งข้าวเช้าและเที่ยงเพราะรถติดมากๆ แต่ผมคิดว่าคุ้มครับกับสิ่งที่ผมทำให้คนที่ผมรัก เวลาไปไหนมาไหนนะครับถ้าเดินหรือยืนตากแดดผมจะยืนบังแดดให้เธอเสมอ บางครั้งเธอนั่งแล้วแดดส่องขาผมก็จะไปยืนเอาขาผมไปบังแดดเอาไว้ให้เธอครับ (ผมสูงกว่านะครับ) และผมจะง้อเกือบทุกครั้งที่ทะเลาะกันครับไม่ว่าผมจะถูกหรือผิด เค้าเข้าใจและรู้ใจผมทุกอย่างเลยครับ ผมไม่เคยเซอร์ไพรส์อะไรเธอได้เลยครับเธอรู้ทันผมตลอด (รู้สึกแย่จัง)
เมือเวลาผ่านไปทางบ้านเราก็ได้รู้จักกันครับ ครอบครัวของเค้า ความเป็นมาของฐานะหรืออาชีพ ความคิด ระบบระเบียบในบ้าน ทุกอย่างของครอบครัวเราเหมือนกันมากครับ เรียกว่าเป๊ะเลยก็ว่าได้ครับ และพ่อแม่เราก็ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ มีของฝากไปให้กันและกันอยู่บ่อยๆ คือพ่อแม่เรารู้สึกดีต่อกันมากครับ ผมบอกตรงๆครับว่าผมดีใจมากๆ แต่........
เราคบกันได้8เดือนครับ และสุดท้ายความรักของเราก็ต้องจบลงครับ เหตุผลเพราะผมมันแย่เองครับ มีอยู่ช่วงนึงที่ผมติดเกมส์หนักมาก ทำให้เค้าโกรธผมมากๆ แต่ผมไม่ได้ง้อเค้าครับผมเล่นเกมส์ของผมต่อ เราห่างกันเดือนนึงเลยครับผมไม่ได้ง้อเพราะผมเล่นแต่เกมส์ จนครบหนึ่งเดือนผมสำนึกได้ ผมจึงไปง้อเค้าครับ แต่เค้าก็บอกเลิกผมและบอกว่า "เราไปด้วยกันไม่ได้" เค้าบอกผมว่า "ว่ารู้อะไรไหม ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเค้าทนมาโดยตลอด เรา2คนไม่เคยเข้าใจตรงกันเลยผมไม่เคยเข้าใจอะไรเค้าเลย แต่ในทางกลับกัน รู้ไหมว่าทำไมผมถึงไม่เคยเซอร์ไพรส์เธอได้ เพราะว่าเธอเข้าใจผมและรู้ใจผมครับ" ผมยอมรับนะครับว่าผมไม่เข้าใจเธอจริงๆ แต่ผมว่ามันไม่ใช่ทุกเรื่องนะครับ แต่ผมก็ยอมรับความผิดนี้ครับ เค้าบอกว่าเค้าต้องการผู้ชายที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ดูแลเค้าได้ อบอุ่น เข้าใจเค้า ซึ่งผมคิดว่ามันคงไม่มีในตัวผมจริงๆสินะครับ และเราก็ห่างกันต่อครับ จนมีอยู่คืนนึงผมบอกเธอว่าผมขอคุยด้วยแบบจริงจังเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม เธอยอมครับ(ขอบคุณมากนะ) ผมร้องไห้ตั้งแต่เธอรับสายจนวางสายไปและตลอดจนผมหลับไปครับ ระหว่างที่ได้คุยกันผมทั้งยื้อ ทั้งรั้ง ทั้งอ้อนวอน ผมทำทุกอย่างครับเพื่อไม่ให้เธอจากผมไป แต่มันก็สายไปแล้วครับ เธอตัดสินใจจะเดินออกไปจากชีวิตผู้ชายคนนี้ไปแล้ว....
เป็นครั้งแรกในชีวิตผมจริงๆครับที่ผมร้องไห้หนักขนาดนี้ ผมมีแฟนมาแล้วประมาณ9-10คนครับ(คบไม่ถึง1เดือนสักคนครับ) แต่ไม่มีเลยสักคนที่ผมรัก ผมกล้าพูดเพราะผมเจอผู้หญิงคนนี้แหละครับ เธอสอนให้ผมรู้จักคำว่ารัก คนสำคัญ คนพิเศษ และสอนผมในอีกหลายๆเรื่องเลยครับ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีของผมนะครับ....
เค้าบอกผมว่าเราเป็นพี่น้องกันได้ครับ มีอะไรก็ปรึกษาเค้า มีอะไรก็บอกเค้าได้ เค้าก็จะยังรักผมครับ**((แต่ในฐานะน้องชาย))** แต่ผมก็ไม่รุ้เหมือนกันนะครับว่าผมจะทำได้หรือเปล่า เพราะผมลืมเค้าไม่ได้จริงๆครับ
แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่ได้คิดไม่ได้ฝันว่าผมจะได้เธอมาไว้ข้างๆกายอยู่แล้ว แค่เธอผ่านเข้ามาในชีวิตผมมันก็คุ้มแล้วครับ นี่ผมได้ใช้เวลาร่วมกับเธอตั้ง8เดือน สำหรับผมมันคุ้มเกินคุ้มแล้วครับ แต่ก็ยังอยากใช้เวลากับเธอให้นานกว่านี้นะครับ ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้พาไปกิน มีอีกหลายๆที่ ที่อยากไปด้วยกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วครับ
ผมควรทำยังไงดีครับ ความเข้าใจมันคืออะไรครับ? เป็นยังไงเหรอครับ? ผมต้องทำไงถึงเข้าใจคนอีกคนได้ครับ? ผมไม่เข้าใจจริงๆครับ ใครมีอะไรจะแนะนำหรือตักเตือนผมเพิ่มเติมก็คอมเม้นได้เลยนะครับ
และสุดท้ายนี้ผมขอบอกทุกคนเลยนะครับที่มีคนรักอยู่ตอนนี้ รักเค้าให้มากๆครับ เข้าใจเค้าให้เยอะๆนะครับ เอาใจเค้ามาใส่ใจเราทุกครั้งที่มีปัญหากันหรือไม่เข้าใจกัน เพราะว่าการที่คุณรักเค้าอย่างเดียวมันอาจจะไม่พอนะครับ ความรักมันต้องควบคู่ไปกับความเข้าใจครับ ดูแลคนที่คุณรักให้ดีๆนะครับ ก่อนที่จะเสียเค้าไปอย่างไม่มีวันกลับ แล้วจะต้องมานั่งเสียใจเหมือนผม มันไม่คุ้มเลยจริงๆครับ ขอบคุณมากครับ
ความเข้าใจ คืออะไร ?
ผมได้เข้ามาศึกษาที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ตอนนั้นผมเข้ามาตอนม.1 ยอมรับว่าตอนนั้นเด็กมาก แทบไม่ได้คิดถึงเรื่องความรักเลยครับ แต่มันก็มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นครับ ผมได้เป็นตัวแทนห้องถือพานไหว้ครูครับ และเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้ผมได้พบกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นรุ่นพี่ผมปีนึงครับ ครั้งแรกที่ผมเห็นผมรู้สึกแปลกๆ ผมไม่รู้หรอกว่ามันเรียกว่าอะไร แต่ใจมันสั่นๆ บอกเลยครับว่าพี่คนนี้ทั้งขาว สวย ดูดี เก่ง หวงตัว เพียบพร้อมทุกอย่าง ผมบอกได้เลยครับว่าผมชอบพี่คนนี้ครับเห็นแล้วถูกชะตามากๆ แต่ผมก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจ เพราะอะไรนะเหรอครับ เพราะพี่เค้าเพียบพร้อมขนาดนั้นนี่ครับ แล้วมาดูตัวผมสิ ไม่หล่อ ไม่ขาว เรียนไม่เก่ง หรือพูดง่ายๆว่าแทบไม่มีอะไรดีเลย ผมก็เลยทำได้แค่แอบชอบครับ และเมื่อเวลาผ่านไปพี่คนนี้ก็ไปคบกับเพื่อนในห้องของผม ผมจึงจำเป็นที่จะต้องตัดใจไปตามระเบียบครับ ผมจึงเลิกสนใจพี่เค้าไปครับ จนมาถึงปีนี้ที่ผมอยู่ม.5 (พี่เค้าอยู่ม.6นะครับ) ทางโรงเรียนได้จัดค่ายๆนึงขึ้นมาครับ ทำให้ผมได้ใกล้ชิดพี่คนนี้อีกครั้ง พอกลับมาถึงบ้านผมเลยตัดสินใจหาเฟสพี่คนนี้และทำการแอดไปครับ พอพี่เค้ารับ ผมก็ยอมรับนะครับว่าใจสั่นอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่าจะทักดีไหม แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจทักไปครับ ด้วยความคิดที่ว่า ปีสุดท้ายแล้ว ถ้าได้ก็โชคดีสุดๆ ถ้าแห้วเดี๋ยวปีเดียวพี่เค้าก็จบแล้ว แต่สุดท้ายฟ้าก็เข้าข้างผมครับ ผมได้คบกับพี่คนนี้ (เพื่อนในห้องผมคนนั้นย้ายโรงเรียนไปนานแล้วนะครับ โดนไล่ออกเรื่องยาเสพติด และผมไม่ได้สนิทด้วยเลยไม่ค่อยแคร์ว่าจะโดนด่าว่าคบต่อเพื่อน) ผมยอมรับว่าผมดีใจมากครับ ตอนแรกที่ได้คบกันผมคิดแต่เพียงว่า ผมจะดูแลเค้าให้ดีที่สุด จะทำให้เค้ารู้สึกว่าเค้าโชคดีที่มีผม ทำให้เค้ารู้สึกว่าตัดสินใจถูกที่เลือกผม และผมจะทำให้คนอื่นมองว่าเค้าคือผู้หญิงที่น่าอิจฉาเช่นกันครับ ผมพยายามดูแลเค้าทุกอย่าง ผมไปรับไปส่งเค้าทุกที่ อยากกินอะไรผมก็พาไปกิน อยากไปไหนผมก็จะพาเธอไป (อย่าถามถามนะครับว่าเอาเงินมาจากไหน ผมได้เงินไปวันละ150บาท ผมจะกิน50บาท และเหลือ100บาททุกวันเพื่อพาเธอไปเที่ยวที่ๆอยากไป ไปกินอาหารที่อยากกินครับ) บ้านผมอยู่นอกเมืองแต่บ้านเค้าอยู่ในเมืองนะครับ วันนั้นเค้าไม่สบายผมก็ขับรถไปร้านขายยาที่เก่งที่สุดเท่าที่ผมรู้มาไปให้เค้าที่บ้าน (ตอนขับไปบอกเลยครับไม่รู้ว่าหมอเปิดหรือเปล่า รู้แค่ว่าถ้าเปิดแฟนผมจะได้กินยาที่ดีที่สุดครับ) และแล้วฟ้าก็เข้าข้างผมอีกเช่นกันครับหมอเปิดครับ ผมก็เอายาไปให้เธอแล้วก็กลับบ้าน บอกเลยครับวันนั้นไม่ได้กินทั้งข้าวเช้าและเที่ยงเพราะรถติดมากๆ แต่ผมคิดว่าคุ้มครับกับสิ่งที่ผมทำให้คนที่ผมรัก เวลาไปไหนมาไหนนะครับถ้าเดินหรือยืนตากแดดผมจะยืนบังแดดให้เธอเสมอ บางครั้งเธอนั่งแล้วแดดส่องขาผมก็จะไปยืนเอาขาผมไปบังแดดเอาไว้ให้เธอครับ (ผมสูงกว่านะครับ) และผมจะง้อเกือบทุกครั้งที่ทะเลาะกันครับไม่ว่าผมจะถูกหรือผิด เค้าเข้าใจและรู้ใจผมทุกอย่างเลยครับ ผมไม่เคยเซอร์ไพรส์อะไรเธอได้เลยครับเธอรู้ทันผมตลอด (รู้สึกแย่จัง)
เมือเวลาผ่านไปทางบ้านเราก็ได้รู้จักกันครับ ครอบครัวของเค้า ความเป็นมาของฐานะหรืออาชีพ ความคิด ระบบระเบียบในบ้าน ทุกอย่างของครอบครัวเราเหมือนกันมากครับ เรียกว่าเป๊ะเลยก็ว่าได้ครับ และพ่อแม่เราก็ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ มีของฝากไปให้กันและกันอยู่บ่อยๆ คือพ่อแม่เรารู้สึกดีต่อกันมากครับ ผมบอกตรงๆครับว่าผมดีใจมากๆ แต่........
เราคบกันได้8เดือนครับ และสุดท้ายความรักของเราก็ต้องจบลงครับ เหตุผลเพราะผมมันแย่เองครับ มีอยู่ช่วงนึงที่ผมติดเกมส์หนักมาก ทำให้เค้าโกรธผมมากๆ แต่ผมไม่ได้ง้อเค้าครับผมเล่นเกมส์ของผมต่อ เราห่างกันเดือนนึงเลยครับผมไม่ได้ง้อเพราะผมเล่นแต่เกมส์ จนครบหนึ่งเดือนผมสำนึกได้ ผมจึงไปง้อเค้าครับ แต่เค้าก็บอกเลิกผมและบอกว่า "เราไปด้วยกันไม่ได้" เค้าบอกผมว่า "ว่ารู้อะไรไหม ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเค้าทนมาโดยตลอด เรา2คนไม่เคยเข้าใจตรงกันเลยผมไม่เคยเข้าใจอะไรเค้าเลย แต่ในทางกลับกัน รู้ไหมว่าทำไมผมถึงไม่เคยเซอร์ไพรส์เธอได้ เพราะว่าเธอเข้าใจผมและรู้ใจผมครับ" ผมยอมรับนะครับว่าผมไม่เข้าใจเธอจริงๆ แต่ผมว่ามันไม่ใช่ทุกเรื่องนะครับ แต่ผมก็ยอมรับความผิดนี้ครับ เค้าบอกว่าเค้าต้องการผู้ชายที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ดูแลเค้าได้ อบอุ่น เข้าใจเค้า ซึ่งผมคิดว่ามันคงไม่มีในตัวผมจริงๆสินะครับ และเราก็ห่างกันต่อครับ จนมีอยู่คืนนึงผมบอกเธอว่าผมขอคุยด้วยแบบจริงจังเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม เธอยอมครับ(ขอบคุณมากนะ) ผมร้องไห้ตั้งแต่เธอรับสายจนวางสายไปและตลอดจนผมหลับไปครับ ระหว่างที่ได้คุยกันผมทั้งยื้อ ทั้งรั้ง ทั้งอ้อนวอน ผมทำทุกอย่างครับเพื่อไม่ให้เธอจากผมไป แต่มันก็สายไปแล้วครับ เธอตัดสินใจจะเดินออกไปจากชีวิตผู้ชายคนนี้ไปแล้ว....
เป็นครั้งแรกในชีวิตผมจริงๆครับที่ผมร้องไห้หนักขนาดนี้ ผมมีแฟนมาแล้วประมาณ9-10คนครับ(คบไม่ถึง1เดือนสักคนครับ) แต่ไม่มีเลยสักคนที่ผมรัก ผมกล้าพูดเพราะผมเจอผู้หญิงคนนี้แหละครับ เธอสอนให้ผมรู้จักคำว่ารัก คนสำคัญ คนพิเศษ และสอนผมในอีกหลายๆเรื่องเลยครับ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆครับ แต่ก็ไม่รู้ว่าโชคร้ายหรือโชคดีของผมนะครับ....
เค้าบอกผมว่าเราเป็นพี่น้องกันได้ครับ มีอะไรก็ปรึกษาเค้า มีอะไรก็บอกเค้าได้ เค้าก็จะยังรักผมครับ**((แต่ในฐานะน้องชาย))** แต่ผมก็ไม่รุ้เหมือนกันนะครับว่าผมจะทำได้หรือเปล่า เพราะผมลืมเค้าไม่ได้จริงๆครับ
แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่ได้คิดไม่ได้ฝันว่าผมจะได้เธอมาไว้ข้างๆกายอยู่แล้ว แค่เธอผ่านเข้ามาในชีวิตผมมันก็คุ้มแล้วครับ นี่ผมได้ใช้เวลาร่วมกับเธอตั้ง8เดือน สำหรับผมมันคุ้มเกินคุ้มแล้วครับ แต่ก็ยังอยากใช้เวลากับเธอให้นานกว่านี้นะครับ ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้พาไปกิน มีอีกหลายๆที่ ที่อยากไปด้วยกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วครับ
ผมควรทำยังไงดีครับ ความเข้าใจมันคืออะไรครับ? เป็นยังไงเหรอครับ? ผมต้องทำไงถึงเข้าใจคนอีกคนได้ครับ? ผมไม่เข้าใจจริงๆครับ ใครมีอะไรจะแนะนำหรือตักเตือนผมเพิ่มเติมก็คอมเม้นได้เลยนะครับ
และสุดท้ายนี้ผมขอบอกทุกคนเลยนะครับที่มีคนรักอยู่ตอนนี้ รักเค้าให้มากๆครับ เข้าใจเค้าให้เยอะๆนะครับ เอาใจเค้ามาใส่ใจเราทุกครั้งที่มีปัญหากันหรือไม่เข้าใจกัน เพราะว่าการที่คุณรักเค้าอย่างเดียวมันอาจจะไม่พอนะครับ ความรักมันต้องควบคู่ไปกับความเข้าใจครับ ดูแลคนที่คุณรักให้ดีๆนะครับ ก่อนที่จะเสียเค้าไปอย่างไม่มีวันกลับ แล้วจะต้องมานั่งเสียใจเหมือนผม มันไม่คุ้มเลยจริงๆครับ ขอบคุณมากครับ