สวัสดีทุกคนผมมีเรื่องราวมาระบายบางทีผมก็ไม่อยากระบายหรอกแต่เก็บไว้คนเดียวมันก็เจ็บเข้าเรื่องเลยล้ะกัน
ผมอยู่ม.4วันนี้ที่ผมตั้งกระทู้นี้เป็นวันวาเลนไทน์ผมกับแฟนคบกันมาเกือบ9เดือนผมสองคนรักกันมากจากที่ผมเป็นเด็กไม่เอาไหนกลับกลายมาเป็นคนที่ต้องตื่นเช้ามารรทุกวันมาเพื่อรอเธอที่หน้ารรกินข้าวพักเที่ยงผมก็ไปหาเธอ เธอชอบให้ผมพาไปซื้อไอติมซื้อจนร้านป้าที่ขายไอติมแซวเลยแหละและเธอชอบให้ผมเปิดขวดน้ำให้แล้วเธอชอบกินน่องไก่ทอดเธอชอบให้ผมแกะให้พอเลิกเรียนผมก็เดินไปส่งหน้าโรงเรียนเธอชอบพาผมไปซื้อน้ำปั่นหน้าโรงเรียนบ้านผมก็ไม่ได้มีฐานะแต่เธออยากได้อะไรผมก็ซื้อให้เธออยากกินอะไรผมก็เลี้ยงเธออยากได้ผู้ชายแบบไหนผมก็เป็นให้ผมยอมรับน้ะว่าผมผิดหลายครั้งผมขี้ลืมผมทำไรไม่คิดผมน่าเบื่อน่ารำคาน ที่ผมดื้อที่จริงก็ไม่อยากดื้อหรอกที่ดื้อเพราะอยากให้งอนพอเธองอนแล้วผมง้อสำเร็จผมชอบมากเลยเวลาที่เราสองคนยิ้มไปด้วยกันแต่ผมไม่คิดว่าเธอจะเบื่อที่ผมทำแบบนี้ ผมกับเธอรุ้จักกันตั้งแต่ม.2เธอเป็นคนชอบบ่นปากร้ายเอ่อแล้วเธอกับผมก็กัดกันบ่อยใครจะไปรู้สุดท้ายต้องได้มาเป็นแฟนกันผมเป็นคนชอบผิดสัญญาผมเป็นคนคิดมากแต่ผมไม่เคยทิ้งเธอไปไหนเลยผมสูงกว่าเธอเย้อะเวลาเดินด้วยกันเธอชอบให้ผมบังแดดให้ถึงผมจะร้อนแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีน้ะผมเป็นคนกินเก่งเธอชอบบ่นว่าจะกินอะไรนักหนาอ้วนหมดแล้วแล้วพอบ่นเสร็จเธอก็ชอบต่อยพุงผม เธอเคยบอกว่าเธอยากทะเลาะกันกับผมไปนานๆแต่วันนี้เธอไม่อยู่ให้ทะเลาะแล้ว ผมเป็นคนขี้หึงมากใครอยุ่ใกล้เธอไม่ได้เลยแหละเธอก็จะบอกว่าหึงให้มันดูด้วยผมก็นอยด์นิดๆก็ทำไรไม่ได้ไม่ว่าทะเลาะกันกี่ครั้งผมก็จะยอมผิดคนเดียวเพราะผมไม่อยากให้เธอผิดผมกลัวเธอจะเบื่อเธอชอบไปร้านข้าวร้านนึงที่สนิทกับครอบครัวเธอมากเธอก็ไปบ่อยจนเราไม่คิดว่าเธอจะมีคนอื่นอยู่ตรงนั้น จนวันนึงเธอก็โพสบนเฟสบุ๊คซึ่งผมรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่หมายถึงผมแน่นอนผมก็เลยถามเธอว่าโพสถึงใครเธอบอกโพสลอยๆแล้วเธอก็เอาเรื่องทุกอย่างที่เคยทะเลาะกันมาลงแล้วเธอก็บอกว่าห่างหันสักพักแล้วพอมาอีกวันนึงเธอบอกเลิกซึ่งปกติถ้าเธอบอกเลิกแล้วถ้าผมง้อเรื่อยๆจนเธอกลับมาแต่นี่เธอไปแล้วด้วยเหตุผมที่บอกว่าเธอเบื่อผมเพราะเธอเป็นคนขี้เบื่อแต่ไม่กี่วันผ่านไปเธอกลับไปคบกับคนอื่นอย่างไวมากผมช็อคมากเมื่อผมรู้เรื่อง วันนั้นผมทำไรไม่ถูกทำได้แค่โชคดีผมคิดว่าผมจะตัดใจได้แล้วแต่ผ่านไปแค่แปปเดียวผมก็อดที่จะทักไปไม่ได้เพราะคนมันเป็นห่วงแล้วผมก็ไม่ไว้ใจแฟนใหม่ของเธอด้วย ผมคงผิดมากแหละเธอถึงไปผมเคยเลิกกันก่อนหน้านี้แล้วครั้งนึงซึ่งเพราะเธอรู้สึกดีกับคนอื่นระหว่างคบกันแต่แค่รู้สึกดีแต่ผมทักพี่คนนึงไปแต่ผมทักพอพี่เขาตอบผมก็อ่านแล้วไม่ตอบแล้วผมก็ลบแล้วผมก็บอกอธิบายเรื่องทั้งหมดว่าผมทำไรบ้างผมคงผิดมากผมลืมบอกไประหว่างคบกันเธอแอบนัดเจอกับแฟนใหม่ทั้งที่คบกับผมอยู่น้ะ แต่เลิกกันครั้งนี้เธอคงไม่กลับมาเพราะเธอเจอคนที่ดีกว่าผมทุกอย่างมีงานทำนิสัยดีมีฐานะผมรักเธอมากจริงๆบางทีผมก็ทำเธอเจ็บแต่ผมไม่เคยคิดที่จะเลิกรักและก็ทิ้งเธอเลยผมรู้น้ะว่ามันอาจเป็นเวลาสั้นแค่เกือบ9เดือนแต่ผมผูกพันธ์กับเธอมากถึงตอนนี้ผมคงยืนมองได้เพียงข้างหลังมองดูเธอมีความสุขผมวิ่งตามเธอไม่ทันแล้วเธอเล่นขึ้นรถไปกับคนอื่นแล้วผมอาจไม่ใช่คนที่ดูที่สุดของเธอแต่เชื่อเห้อะผมรักเธอมากกว่าใครล้ะกันผมแค่อยากจะรู้ว่าเราควรจะ รอ หรือ พอ.
รอ หรือ พอ?
ผมอยู่ม.4วันนี้ที่ผมตั้งกระทู้นี้เป็นวันวาเลนไทน์ผมกับแฟนคบกันมาเกือบ9เดือนผมสองคนรักกันมากจากที่ผมเป็นเด็กไม่เอาไหนกลับกลายมาเป็นคนที่ต้องตื่นเช้ามารรทุกวันมาเพื่อรอเธอที่หน้ารรกินข้าวพักเที่ยงผมก็ไปหาเธอ เธอชอบให้ผมพาไปซื้อไอติมซื้อจนร้านป้าที่ขายไอติมแซวเลยแหละและเธอชอบให้ผมเปิดขวดน้ำให้แล้วเธอชอบกินน่องไก่ทอดเธอชอบให้ผมแกะให้พอเลิกเรียนผมก็เดินไปส่งหน้าโรงเรียนเธอชอบพาผมไปซื้อน้ำปั่นหน้าโรงเรียนบ้านผมก็ไม่ได้มีฐานะแต่เธออยากได้อะไรผมก็ซื้อให้เธออยากกินอะไรผมก็เลี้ยงเธออยากได้ผู้ชายแบบไหนผมก็เป็นให้ผมยอมรับน้ะว่าผมผิดหลายครั้งผมขี้ลืมผมทำไรไม่คิดผมน่าเบื่อน่ารำคาน ที่ผมดื้อที่จริงก็ไม่อยากดื้อหรอกที่ดื้อเพราะอยากให้งอนพอเธองอนแล้วผมง้อสำเร็จผมชอบมากเลยเวลาที่เราสองคนยิ้มไปด้วยกันแต่ผมไม่คิดว่าเธอจะเบื่อที่ผมทำแบบนี้ ผมกับเธอรุ้จักกันตั้งแต่ม.2เธอเป็นคนชอบบ่นปากร้ายเอ่อแล้วเธอกับผมก็กัดกันบ่อยใครจะไปรู้สุดท้ายต้องได้มาเป็นแฟนกันผมเป็นคนชอบผิดสัญญาผมเป็นคนคิดมากแต่ผมไม่เคยทิ้งเธอไปไหนเลยผมสูงกว่าเธอเย้อะเวลาเดินด้วยกันเธอชอบให้ผมบังแดดให้ถึงผมจะร้อนแต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีน้ะผมเป็นคนกินเก่งเธอชอบบ่นว่าจะกินอะไรนักหนาอ้วนหมดแล้วแล้วพอบ่นเสร็จเธอก็ชอบต่อยพุงผม เธอเคยบอกว่าเธอยากทะเลาะกันกับผมไปนานๆแต่วันนี้เธอไม่อยู่ให้ทะเลาะแล้ว ผมเป็นคนขี้หึงมากใครอยุ่ใกล้เธอไม่ได้เลยแหละเธอก็จะบอกว่าหึงให้มันดูด้วยผมก็นอยด์นิดๆก็ทำไรไม่ได้ไม่ว่าทะเลาะกันกี่ครั้งผมก็จะยอมผิดคนเดียวเพราะผมไม่อยากให้เธอผิดผมกลัวเธอจะเบื่อเธอชอบไปร้านข้าวร้านนึงที่สนิทกับครอบครัวเธอมากเธอก็ไปบ่อยจนเราไม่คิดว่าเธอจะมีคนอื่นอยู่ตรงนั้น จนวันนึงเธอก็โพสบนเฟสบุ๊คซึ่งผมรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่หมายถึงผมแน่นอนผมก็เลยถามเธอว่าโพสถึงใครเธอบอกโพสลอยๆแล้วเธอก็เอาเรื่องทุกอย่างที่เคยทะเลาะกันมาลงแล้วเธอก็บอกว่าห่างหันสักพักแล้วพอมาอีกวันนึงเธอบอกเลิกซึ่งปกติถ้าเธอบอกเลิกแล้วถ้าผมง้อเรื่อยๆจนเธอกลับมาแต่นี่เธอไปแล้วด้วยเหตุผมที่บอกว่าเธอเบื่อผมเพราะเธอเป็นคนขี้เบื่อแต่ไม่กี่วันผ่านไปเธอกลับไปคบกับคนอื่นอย่างไวมากผมช็อคมากเมื่อผมรู้เรื่อง วันนั้นผมทำไรไม่ถูกทำได้แค่โชคดีผมคิดว่าผมจะตัดใจได้แล้วแต่ผ่านไปแค่แปปเดียวผมก็อดที่จะทักไปไม่ได้เพราะคนมันเป็นห่วงแล้วผมก็ไม่ไว้ใจแฟนใหม่ของเธอด้วย ผมคงผิดมากแหละเธอถึงไปผมเคยเลิกกันก่อนหน้านี้แล้วครั้งนึงซึ่งเพราะเธอรู้สึกดีกับคนอื่นระหว่างคบกันแต่แค่รู้สึกดีแต่ผมทักพี่คนนึงไปแต่ผมทักพอพี่เขาตอบผมก็อ่านแล้วไม่ตอบแล้วผมก็ลบแล้วผมก็บอกอธิบายเรื่องทั้งหมดว่าผมทำไรบ้างผมคงผิดมากผมลืมบอกไประหว่างคบกันเธอแอบนัดเจอกับแฟนใหม่ทั้งที่คบกับผมอยู่น้ะ แต่เลิกกันครั้งนี้เธอคงไม่กลับมาเพราะเธอเจอคนที่ดีกว่าผมทุกอย่างมีงานทำนิสัยดีมีฐานะผมรักเธอมากจริงๆบางทีผมก็ทำเธอเจ็บแต่ผมไม่เคยคิดที่จะเลิกรักและก็ทิ้งเธอเลยผมรู้น้ะว่ามันอาจเป็นเวลาสั้นแค่เกือบ9เดือนแต่ผมผูกพันธ์กับเธอมากถึงตอนนี้ผมคงยืนมองได้เพียงข้างหลังมองดูเธอมีความสุขผมวิ่งตามเธอไม่ทันแล้วเธอเล่นขึ้นรถไปกับคนอื่นแล้วผมอาจไม่ใช่คนที่ดูที่สุดของเธอแต่เชื่อเห้อะผมรักเธอมากกว่าใครล้ะกันผมแค่อยากจะรู้ว่าเราควรจะ รอ หรือ พอ.