สำนึกผิด

คือเราไม่ได้ตั้งใจ เราขโมยเงิน มันเป็นเงินของย่า ย่าเลี้ยงเรามาเหมือนเเม่ เเต่เเม่ก็อยู่ด้วยน้ะเเต่จะอยู่อีกบ้านบางครั้งถ้าเราอยากไปเราก็ไป เเต่ส่วนใหญ่เราจะอยู่กับย่า อยู่บ้านนี้มาตั้งเเต่เกิด ย่าเลี้ยงเราดีมาก อยากกินอะไรก็ได้มา เเต่วันนี้เรากลับรู้สึกผิดเเละละอายใจเนื่องจากเราขโมยเงินย่ามา เราไม่ได้อยากให้เป็นเเบบนี้ เราเสียใจ ย่าขายของเราก็ไปช่วย เราคอยเก็บตังเก็บฉามเสิร์ฟข้าว เเต่วันนึงอยู่ๆเราก็เริ่มขโมยตัง 50 บาท มาเรื่อยๆ เเละเพิ่มเป็นร้อย สองร้อย สามร้อย ตอนนี้กลาบเป็นเงินถึงครั้งละ 500 บาท ตอนนี้เริ่มรู้สึกผิด เเม่เริ่มสงสัยว่าเอาเงินมาจากไหน เราเลยสารภาพกับเเม่ เเต่ย่ายังไม่รู้ เราเห็นสีหน้าเเม่ เเม่ผิดหวังมาก เเม่บอกว่าไม่เคยคิดว่าเราจะทำเเบบนี้ได้มาก่อน ทั้งๆที่เเม่สอนสิ่งนี้มาตลอดว่าห้ามขโมย ทุกคนสอนเหมือนกันมาตลอด เรามีทุกอย่างไม่ได้ด้อยไปหว่าคนอื่นเลย เเต่เรากลับมาทำเเบบนี้ มันรู้สึกเเย่ เเทบก้มกราบเเม่    ที่เขาว่าขโมยเล็กๆเเล้วเริ่มไปเยอะ คงจริง ตอนเเรกคิดว่ามันเเค่เล็กน้อยเเค่เงินไม่กี่บาท ไม่ได้คิดว่ามันจะมาเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกเหมอนทำให้ทุกคนผิดหวัง เรารู้สึกผิดมากๆ เราสัญญากับเเม่ว่าจะไม่ทำอีก เรารู้สึกไม่ดี เรากะว่าจะเก็บตังค่อยๆคืนย่าใส่เงินขายของเรื่อยๆ ไม่อยากให้ท่านผิดหวังในตัวเราอีกเเล้ว รู้สึกไม่ดีเลยด้วยซ้ำ ทำไใถึงได้เลวขนาดนี้ ใครมีความคิดที่ช่วยเเนะนำหน่อยน้ะ รู้สึกผิดเเบบไม่ไหวเเล้ว ไม่อยากทำอีก สำนึกจริงๆ