เคยเจอปัญหาอะไร ที่ทำให้ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไหมคะ?

ครอบครัวเรามีลูก2คน เราเป็นพี่คนโต มีน้องชาย1 คนกำลังเรียนอยู่ ม.ปลาย ซึ่งเราก็เรียนอยู่ไกลบ้านด้วย ตลอดเวลาพ่อแม่เราต้องลำบากเลี้ยงดูเรากับน้อง เราเลยพยามคิดว่าเรารีบเรียนจบเพื่อที่จะได้แบ่งเบาภาระของแม่กับพ่อ แต่ตอนนี้มันไม่เป็นอย่างที่เราคิด ครอบครัวเราไม่มีปัญหาอะไรนอกจาก น้องชายเราที่เริ่มแรกอยากได้นั่นอยากได้นี่ไม่มีที่สิ้นสุด คอม โทสับ มอไซ ทุกครั้งพ่อกับแม่ก็ให้ด้วยความที่เห็นว่าเป็นของจำเป็น แต่ช่วงหลังอยากได้บิ๊กไบด์ ราคา500,000 ซึ่งพ่อแม่เราเห็นว่าไม่เหมาะสม อีกอย่างบ้านเราก็หาเช้ากินค่ำ พอไม่ได้ก็โกรธพ่อกับแม่ ไม่พูดกับพ่อกับแม่ พอโดนพ่อตีเรื่องที่ทำพฤติกรรมแย่ๆ ถึงขั้นตัดพ่อตัดลูกกับพ่อเรา เรากับแม่มีปัญหาเรื่องนี้กันตลอดเพราะเราคิดว่าทำไมต้องตามใจ ผิดก็ว่าไปตามผิด ตามใจจนเสียคน จนพักหลังเราไม่อยากพูดเพราะพูดทีไรก็ทะเลาะกับแม่ทุกที คือที่พูดเพราะเราสงสารพ่อกับแม่ จนมาช่วงต้นปีพ่อเราป่วยหนักต้องผ่าตัดและใช้เวลารวมถึงเงินในการรักษานานมาก เราแทบล้มทั้งยืนเพราะตัวเราก็เพิ่งเรียนจบ เลยคิดว่าทำไงก็ได้ให้พ่อเรามีกำลังใจและหายไวๆก่อน ส่วนตัวเราไม่เป็นไรรอพ่อหายเราค่อยไปจัดการกับชีวิต เพราะเราต้องดูแลพ่อ พ่อเราช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ทุกวันเรากับแม่จะช่วยกันดูแลพ่อ แม่ไปทำงาน เราก็เฝ้าพ่อที่รพ. กลับบ้านมาก็ทำงานในบ้าน ในขณะที่น้องเราไม่คิดช่วยอะไรเรากับแม่เลย วันๆเอาแต่นั่งเล่นเกม และยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลเลยทั้งที่ตอนนี้ก็ปิดเทอม เราอยากรู้ว่าจิตใจมันทำด้วยอะไร? เราก็พยามคิดว่าแค่มันไม่สร้างปัญหาให้ครอบครัวก็พอแล้วเพราะที่ผ่านมามันสร้างปัญหาให้คนในครอบครัวเป็นทุกข์กันมานาน จนวันนี้เรามีปากเสียงกับมันนิดหน่อยเราไม่ได้ด่ามันเลยนะแค่บอกให้มันทำให้ถูก มันด่าเราว่าให้ไปตายซะ เราก็โอเคเงียบไม่อยากให้แม่กับพ่อต้องทุกข์ใจ แต่ที่เราทนไม่ได้คือแม่เราใช้ให้มันไปซื้อของมากินวันเกิดตัวมันเอง มันเอาแต่นั่งเล่นคอม แล้วมันก็ตะคอกใส่แม่ว่า หุบปากไปซะ!!! เราได้ยินทนไม่ได้เลยบอกแม่ว่ารู้แล้วว่าเป็นแบบนี้แม่จะพูดทำไม ปล่อยไปสิไม่ต้องสนใจ มันเลยด่าเราขึ้นขึ้นกู ว่าอย่า มันจะเตะเราให้ตาย อย่ามาปากหมา คือเราไม่เข้าใจว่ามันเป็นบ้ารึเปล่า จนเราโมโหเลยบอกว่าอยากทำก็มาทำ อยากถีบให้ตายก็มาถีบเลย สุดท้ายมันถีบท้องเราจริงๆ หลายทีด้วย เราเป็นผู้หญิงสู้แรงผู้ชายไม่ได้อีกอย่างเราปวดท้องประจำเดือนด้วย แม่กับป้า และพี่สาวลูกของป้าก็เข้ามาห้าม มันก็พูดแค่จำไว้อย่ามาลองดีกับมัน เราแค้นใจนะคือทำไมมันเป็นคนเลวร้ายขนาดนี้ มันด่าเราสารพัดทั้งที่ตัวมันโครตเลว พอเราด่ากลับป้ากับแม่ก็ด่าเรา ว่าเราบ้าไม่คิดว่าเราจะบ้าแบบนี้ คือเราก็จุกมากเราโดนทำร้ายในขณะที่เราสู้มันไม่ได้ เราโดนถีบท้องในขณะที่เราประจำเดือนมาหลายครั้ง แล้วทุกคนก็หันมาว่าเราว่าเราเป็นต้นเหตุที่จะทำให้พ่อตาย เราทำให้ทุกคนต้องอายคนแถวบ้าน คือป้ากับแม่เราตามใจน้องเรามาก อ้างแค่ว่ามันยังคิดไม่ได้ เราว่าไม่ใช่เด็กม.ปลายแล้ว อีกอย่างอยู่บ้านก็ไม่ทำอะไรเลยรีดผ้าซักผ้าไม่ต้องพูด มาต่อที่เราโดนถีบเข้าที่ท้อง ตอนเราโดนเราก็เจ็บนะ จุกด้วย แต่คืออารมณ์โมโหและร้องไห้ที่โดนด่า เราเลยไม่ได้สนใจท้อง จนผ่านไปพักนึง เรารู้สึกเจ็บท้องลามมาที่อกนิดๆ เราก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ปรากฏว่าเราอ้วก อ้วกแบบหมดไส้หมดพุง บวกกับเราปวดท้องที่โดนถีบ เราแบบนอนเกลือกกลิ้งหมดแรงอยู่ในห้องน้ำ แม่เดินเข้ามาก็ไม่สนใจคิดว่าเราแกล้ง ป้าเราก็เดินเข้ามาอีก ทุกคนหาว่าเราแกล้งเรียกร้องความสนใจ เขาถามว่าถ้าเจ็บจริงทำไมไม่ล้มไปตั้งแต่โดนถีบ นี่ยังเดินได้ เถียงได้ คือทุกคนทำท่าทางรำคาญเรา ทั้งที่เราเจ็บจริงๆ เราก็พยามเดินมานั่งหน้าบ้าน ป้ากับพี่สาวพาน้องชายไปบ้านเขาเพื่อไปจัดเลี้ยงวันเกิดน้องชายเรา ก่อนไปเขาก็ยังหัวเราะกับคำพูดที่น้องเราด่าเรา คือเราเจ็บจนไม่ไหวเลยโทรให้เพื่อนมารับไปโรงพยาบาล ทรมานมากนั่งซ้อนมอไซด์เพื่อนไป โรงพยาบาลก็ไม่มีอัลตร้าซาวด์ หมอบอกรอดูอาการเพราะบางทีอาจมีเลือดออกในช่องท้อง หรือ อวัยวะภายในอักเสบ ระวังช็อค หมอฉีดยาระงับปวดให้เรา เราอยากนอนรพ.ไม่อยากกลับบ้าน แต่พยาบาลบอกที่รพ.ไม่มีเวลาดูคนไข้เยอะถ้าไม่ใหล้ตายก็ไม่ให้นอน พอเพื่อนเราพาเรามาส่งบ้าน แม่เราไม่ถามอาการเราสักคำ เราก็ได้แต่เดินนิ่งๆเข้าห้อง ในขณะที่เราเจ็บทรมานมากแม่กลับไม่ถามเราสักคำ แต่แม่กลับโทรไปอวยพรวันเกิดให้น้องเรา คือเรารู้สึกไม่เหลือใครในชีวิตเลย ทั้งที่เราอุตส่าห์สละอนาคตเรามาดูแลพ่อ แบ่งเบาภาระแม่ แต่สิ่งที่เราได้ไม่มีแม้แต่ความห่วงใยเลย ตอนที่พิมพ์เราก็ไม่กล้าหลับเพราะแน่หน้าอกและเจ็บท้องมาก เรากลัวจะหลับแล้วตายไม่รู้ตัว พิมไปร้องไป
****เราขอโทษทุกคนด้วยหากทำให้รำคาญ แต่เราไม่รู้จะพูดกับใครไม่มีใครที่เราจะพูดได้ ที่ไม่พูดกับเพื่อนเพราะเพื่อนๆเราก็อ่านหนังสือเตรียมตัวสอบงาน แค่เรื่องหางานเพื่อนเราก็เครียดแล้ว เราเลยไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเครียดไปกับเรา. และขอขอบคุณคนที่อ่านเสมือนเรากำลังระบายให้คุณฟังเหมือนคุณกำลังรับฟังเรา*** ขอบคุณค่ะ