เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้ชอบเพื่อนผู้หญิงที่อยู่มัธยมต้นชั้นเดียวกัน ซึ่งเธอเป็นผู้หญิงเรียบร้อยและเป็นกันเองกับเพื่อนและคนอื่นๆ เธอเป็นเด็กเรียนครับส่วนผมอยู่ในกลุ่มเพื่อนนักเลง ผมไม่เคยกล้าที่จะจีบเธอเพราะว่ากลัวว่าถ้าเธอจะไม่รู้สึกแบบเดียวกันกับผมแล้วเธอจะเกลียดผมและไม่สามารถกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีก ซึ่งต่อมาผมก็ได้คบกับเธอเพราะต่างคนต่างแอบชอบกัน มีวันนึงเพื่อนผมได้ชวนผมโดดเรียนเป็นเรื่องปกติของกลุ่มนี้อยู่แล้ว แต่พอเธอได้ยินเพื่อนผมพูดแบบนั้นแล้ว เธอก็มีสีหน้าเศร้าใจ เมื่อผมเห็นแบบนั้นแล้วผมจึงเปลี่ยนตัวเองที่เปลี่ยนตัวเองเพราะว่าไม่อยากให้เธอเห็นผมเป็นคนไม่ดี เรื่องที่ไม่ดีผมได้ตัดขาดกับมันแล้วหันมาเป็นเด็กเรียน ทำให้ผมมีผลการเรียนดีขึ้นทุกเทอม และพวกเราคบกันมาหนึ่งปีกว่า พวกเราไม่เคยทะเลาะกันเลยเพราะต่างคนต่างพูดกันตรงๆและไม่เคยโกหกกันและไม่เคยทำเรื่องเสียหายในทางชู้สาวเพราะผมคบกับเธอด้วยความจริงใจดูแลกันและกันมาตลอด เธอเคยบอกว่าถึงเธอจะเรียนสายศิลป์และผมจะเรียนสายวิทย์เธอสัญญาว่าถ้าเรียนจบแล้วได้ทำงานดีๆจะแต่งงานกับผมจนถึงวันนึงเธอมาบอกผมว่าเธออยากศึกษาต่อที่ สาธิตม.ศิลปากรซึ่งเป็นโรงเรียนประจำต้องพักที่หอโรงเรียนทำให้ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านเพราะอยู่ต่างจังหวัด ซึ่งจะทำให้พวกเราเจอกันยากขึ้น และเธอก็บอกเลิกผมในวันนั้น ซึ่งเธอไม่บอกเหตุผลกับผม เราก็ยังคุยกันเหมือนปกติเหมือนเดิมแต่ไม่เคยบอกรักกันอีกเลย จนมาถึงวันปัจฉิมนิเทศผมได้มอบช่อดอกกุหลาบให้เธอ และเธอรับช่อดอกกุหลาบแล้วบอกกับผมว่า เธอยังรู้สึกกับผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนที่เปลี่ยนคือสถานะของเราพวกเราจะเป็นเพื่อนกันไปก่อนไม่จำเป็นต้องพูดถึงความรู้สึกเพราะต่างคนต่างรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายดีอยู่แล้วเธอเห็นว่าความรักของผมกับเธอมันยังเป็นความรักแบบเด็กๆถ้าหากว่าพวกเรามีความเป็นผู้ใหญ่แล้วค่อยมาพูดถึงเรื่องนี้กันอีกทีได้มั้ย เมื่อเธอพูดจบทั้งผมและเธอต่างร้องไห้ ผมได้เลือกเรียนสายวิทย์เพราะว่าอยากเป็นเภสัชกรส่วนเธออยากเรียนสายศิลป์เพราะอยากเป็นนักเขียน ต่อจากนี้ระยะห่างของพวกเราจะเพิ่มขึ้นเพราะความฝันในอาชีพของพวกเราเอง ผมจึงอยากทราบว่าผมต้องทำอย่างไรดีให้ความรู้สึกและความสัมพันธ์ของผมกับเธอยังคงเดิม
อยากให้ความรู้สึกและความสัมพันธ์ของผมกับเธอยังคงเดิม ผมควรทำอย่างไรดีครับ?