ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ควบมอเตอไซด์ตะลุย
เกาะเชจู ปูซาน โซล และชายแดนเกาหลีเหนือ-ใต้ (17) (18) (19) (20) ชมวีดิโอต่อเนื่องอัตโนมัติ
วันอาทิตย์ที่ 19 มีนาคม 2559 เดินออกจากที่พักไปสถานี Intaewon นั่งเมโทรจากสถานี Itaewon ไปต่อที่สถานี Digital Media City เพื่อไปสถานี Munsan ต่อรถไปเส้นขนานที่ 38 กำแพงกั้นเขตแดนเกาหลีใต้กับเกาหลีเหนือ วันนี้อากาศเย็น ไม่คิดว่าจะเย็นกว่าตอนมาถึงโซลมากขนาดนี้ ป้าจึงใส่เสื้อแค่ 3 ตัว ไม่นับ 2 ชั้นข้างใน ตอนออกจากสถานี Dijital Media City ใหม่ๆ ยังคงเป็นชุมชนเมือง มีแต่ตึกสูง ความแห้งแล้งหนาวเย็น ต่อไปก็พอจะมีความเขียวของต้นสนอยู่บ้าง ส่วนต้นไม้อื่นยังคงแห้ง เหมือนตาย หลังจากผ่านความหนาวเย็นเฉามานานหลายเดือน
ถึงสถานี Munsan ถามนักธุรกิจหนุ่มที่เดินสวน เขาบอกว่าไม่มีรถไฟมีแต่รถบัส เราจึงเข้าไปที่ห้องขายตั๋ว จนท.บอกว่ามีรถ DMZ Dorasan ไปไม่ถึงเส้นขนานที่ 38 เพราะมันเป็นอันตราย ไปได้แค่ทัวร์ แล้วซื้อทัวร์ต่อไปที่อุโมงค์ เราจึงซื้อตั๋วไป-กลับ ดูเหมือนเขาจะบังคับว่าต้องเป็นตั๋วไป-กลับ เพราะเขากลัวไปเพ่นพ่านแถวชายแดนทำให้เขาเดือดร้อน ค่าตั๋วคนละ 10,000 วอน ขอจ่ายด้วยบัตรเครดิตเพราะกลัวเงินสดไม่พอใช้ ถามหาชานชาลา เธอบอกว่าที่เดียวกับที่มาลงรถนั่นแหละ
มีสาวคนหนึ่งท่าทางอยากคุยเพราะพูดภาษาอังกฤษได้ เราถามสถานีที่เราจะไปเที่ยวตามจุดต่างๆ เธอช่วยหาทุกสถานี ที่เราถาม แสดงว่าเป็นคนชอบเที่ยว เธอถามว่ารู้สึกอย่างไรกับคนเกาหลี ป่าบอกเธอว่าเท่าที่สัมผัสทุกคนมีน้ำใจ เป็นมิตร แม้จะพูดไม่ได้ก็พาไปชี้ พาไปส่ง เธอยิ้มแล้วบอกว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ วันนี้เธอมาเดินเพื่อสันติภาพ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการเรียกร้องสันติภาพ พอป้าบอกว่าที่เจจู เห็นเขาติดธงชาติเต็มไปหมด เธอบอกว่าชาวเจจูให้ความสำคัญกับการเรียกร้องสันติภาพมาก พอป้าให้ลุงเช็คเวลาเหลืออีก 20 นาที จะได้เวลา เธอรีบบอกลา ป้าบอกว่าเราก็ไปด้วยกันนั่นแหละ เธอบอกใช่ๆ แต่เธอวิ่งไปก่อน คนอื่นๆ ก็รีบกรูตามกันออกไป
ป้าคิดว่าพวกเขาจะไป DMZ เหมือนเราจึงตามไป แต่เราไม่กล้าใช้ตั๋วที่เราใช้ตอนขาไป เพราะมันสิ้นสุดที่ Munsan เราจึงหาทางไปอีกทางหนึ่งที่เธอวิ่งไปลงบันได้ลื่อน ลองถามทหารที่ทำงานที่สถานีนั้นก็ไม่มีใครตอบได้ เขาไปถามจนท.ในห้องให้ เขาบอกว่ารอตรงป้าย DMZ ที่ประตูปิดอยู่นั่นแหละ พอได้เวลาประตูจะเปิด ทหารรูปหล่อและเป็นมิตร ถึงจะอยู่สถานีชายแดนก็ไม่ได้ถือปืนให้ดูน่ากลัว
พอประตูเปิดเดินลงไป อ่านป้ายหน้าบันได มีลูกศรชี้ว่า Incheon 5 Durasan 6 ป้ามั่นใจว่า รถจะเข้าชานชาลาที่ 6 จนท.เดินลงมา ลุงให้ป้าถาม ป้าก็ไม่ถาม ลุงก็ไม่จบบ่นอยู่นั่นแหละจนจนท.สงสัยว่า คู่นี้มีปัญหาอะไร ป้าจึงถามชานชาลา เขาบอกว่าชานชาลาที่ 5 เดี๋ยวก็มา อ้าวววว! เลยโดนลุงได้ทีขี่หมาไล่
แต่เขาไปถามไปที่สถานี รถจอดที่สถานี Imjingang ทุกคนต้องลงไปผ่านด่านทหารตรวจสอบตัวตน พวกเขาใช้เครื่องกดนับจำนวนทุกจุด ทางเข้า ทางออก ตามไปนับบนรถอีก ก่อนรถออก ข้ามสะพาน Imjingang ที่ยังมีตอม่อสะพานเก่าหลงเหลือ ทั้งรถไฟและรถบัสมีทหารขึ้นไปนับจำนวน ต้องมีพาสปอร์ตและตั๋วรถไฟติดตลอดเวลา เพราะเพิ่งเกิดเหตุนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันดอดเดินไปชายแดนเกาหลีเหนือ แล้วถูกจับติดคุก 15 ปี จึงต้องมีการตรวจเข้ม
ที่นั่นมีป้ายบอกว่า หยุดวันจันทร์และวันหยุดนักขัตฤกษ์ ขึ้นรถไปลงที่ Dorasan ต้องเดินผ่านการตรวจเข้มจากทหารเข้าซื้อตั๋วข้างในมีป้าย Paju City Ticket Office มี 2 ราคา คนละ 12,200 วอน กับ 9,200 วอน ขึ้น-ลงโดยเคเบิล กับเดิน เราเลือกเดิน เป็นค่ารถบัสไป-กลับ 4,200 ค่าลงอุโมงค์ 5,000 ขึ้นรถบัสไปจอดจุดที่ 1 คนขับถือป้ายรถออกเวลา 12.00 น.
ที่ห้องประชุม นักท่องเที่ยวดูวิดีโอสรุปเหตุการณ์ตั้งแต่ปี 1950 จนถึงปัจจุบัน มีผังจำลองสถานที่ที่มีแนวกำแพง 2 ชั้น มีเขตปลอดทหารอยู่ตรงกลาง แล้วออกไปส่องกล้องหยอดเหรียญ 500 วอน มีเส้นกำกับห้ามถ่ายรูปไว้หลังกล้อง ลุงไม่เห็นเส้นห้ามล้ำเส้น ไปถ่ายรูป อยากดึงภาพให้ใกล้ที่สุด จึงถูกเจ้าหน้าที่เรียกและบอกให้ถอยกลับไปถ่ายหลังเส้น
ตอนลงจากห้องประชุมมา ยังไม่ได้เวลาแต่มีรถคันอื่นเข้ามาจอด เราก็จำรถไม่ได้ ป้าจำคนขับได้ ใจไม่ดีจะเข้าห้องน้ำก็กลัวตกรถแต่ดูเวลาเพิ่ง 11.50 น. พอดีเจอคนขับรถ เขาชี้ให้ดูรถจึงจดเบอร์ไว้กันพลาด จากนั้นก็ไปจอดอีกจุดหนึ่ง คนขับเขียนป้ายรถออก 12.50 คนกรูกันขึ้นบันไดเข้าแถว ทั้งเรากับฝรั่งไม่รู้เรื่องก็เข้าแถวตามเขา ฝรั่งได้คิวก่อนเราเดินออกไป ส่วนเรายังไม่รู้เรื่องก็ยืนในแถวก่อน
จนกระทั่งใกล้ถึง จึงเห็นคนถือถาดไปยื่นให้เขาตักอาหาร ลุงบอกว่า มีอาหารเลี้ยงด้วย พอใกล้เข้าไปอีกเห็นเขาจ่ายเงินก่อนเดินไปหยิบถาด จึงออกจากแถวบ้าง...มิน่าล่ะในใบที่ให้กรอกการสำแดงตัวตนมีกฎว่า ระหว่างทัวร์ห้ามกินดื่ม สูบ เพราะต้องการให้หิวจัด จะได้ขายอาหารกับเครื่องดื่มนี่เอง แต่เราเตรียมอาหารมาบ้างแล้ว หลังจากรู้เวลากลับในตั๋ว จึงซื้อจากร้านในสถานีติดไป
ต่อจากอาหารกลางวัน รถพาไปที่ Tongilcheon Village Museum ชมนิทรรศการหมู่บ้านกระสุนตก 1945-1950 ที่มีวิถีชีวิตแบบเกษตรกร และเก็บโสมขาย(Ginseng) มีการแสดงนิทรรศการโสม และมีสินค้าจากหมู่บ้านขายที่ห้อง Village Agricultural Market....
จุดสุดท้ายที่รถพาไป คือ ลงอุโมงค์ที่เกาหลีเหนือขุดข้ามแดน เตรียมบุกเกาหลีใต้ จนท.ที่ดูแลเรื่องการลงอุโมงค์ รู้ทันทีว่าใครลงเคเบิลใครเดินลง เขาใช้สีของป้ายแขวนคอ สีแดงเคเบิล สีเขียวเดิน เป็นอุโมงค์ที่ 3 ค้นพบในปี 1978 นำมาใช้เป็นประโยชน์ในการหลับภัย อุโมงค์ลึก 1,635 เมตร กว้าง x สูง 2x2 เมตร จุทหารได้ 10,000 นาย อนุญาตให้เข้าชมได้ 358 เมตร ก่อนลงจนท.ชี้แจงรายละเอียดว่ามีอะไรบ้างต้องปฏิบัติตัวอย่างไร ถ้าคิดว่าตัวเองไม่ไหวก็อย่าไปต่อ
ทุกคนต้องใส่หมวกกันน็อค มีให้เลือกหลายร้อยใบ เลือกเอาใบที่ใส่สบาย จัดไว้ที่ชั้นชิดผนังก่อนเริ่มต้นการเดินลง ถ้าไม่ใส่หมวก หัวอาจชนผนังหินทั้งซ้าย ขวา หน้า หลัง คนเป็นโรคหัวใจ หรือ อยู่ในที่ที่มีอากาศน้อยไม่ได้ ไม่ควรลงไป เพราะจุดที่อนุญาตให้ลงไปได้ลึกเท่ากับตึก 25 ชั้น อากาศอาจไม่พอหายใจ ช่วงแรกที่ตรงลงไปขยายกว้างและสูง 3x3 เมตร ปรับพื้นแล้ว ความลาดเอียงของอุโมงค์น่าจะอยู่ที่ 60 องศา ทำให้ตอนลงเดินลำบากต้องวิ่งลง ตอนขึ้นมีม้าให้นั่งพักระหว่างทาง ใช้เวลาเดินปกติ 30 นาที
แต่คนส่วนใหญ่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เพราะวิ่งลงไป เมื่อลงไปจนสุดทางตรง มีแยกซ้าย ขวา ตรงแยกมีน้ำออกจากปากเต่าให้ดื่มด้วย ส่วนที่แยกให้เดินเป็นส่วนที่อยู่ทางด้านซ้ายของจุดที่สิ้นสุดเคเบิล ข้างบนเย็นมาก แต่พอลงไปลึกๆ เราใช้แรงมากจนหอบ เหงื่อออก ต้องถอดเสื้อออกทีละตัว ผ้าพันคอก็ต้องเอาออก บริเวณที่เดินจากทางแยกไปยังไม่ได้มีการขยาย คนตัวเตี้ยและไม่อ้วนเดินสบาย ไม่ต้องก้มหัวและตัว แต่คนตัวสูงต้องก้มไม่ให้หัวชนกำแพงหิน มีไฟส่องสว่างตลอดทางเดิน ป้าเพิ่งเห็นข้อดีของคนตัวเตี้ยวันนี้แหละ เพราะไม่ต้องก้มหัว ก้มตัว เดินได้ฉลุย!
เดินกลับขึ้นไปรอรถกลับ แต่รถจอดอยู่ไกล พอใกล้เวลา คนขับรถก็ออกไปยืนเป็นจุดเด่น ให้ผู้โดยสารเห็น ก่อนออกรถคนขับรถเดินเก็บป้ายเขียวซึ่งเป็นป้ายสำหรับขึ้นรถ เขาพาไปจอดตรงลานกว้าง
ไปเที่ยววันนี้ เราได้เพื่อนต่างวัยชาวจีนอีก 2 คน คือ Cathy. Yeojichun จากอู๋ฮั่น และ Ellan จากเทียนจิน ตอนใกล้จะลงรถนี่เอง นั่งรถคันเดียวกัน กำลังเรียนปริญญาตรี 1 คน ส่วนอีกคนคาดว่าจะเรียนให้จบดอกเตอร์ก่อน ค่อยกลับจีน เธอถามคนขับรถให้ เพราะอยู่เกาหลีมา 2 ปีแล้ว จึงพูดเราไม่รู้ว่าเขาส่งเราจุดสุดท้ายแล้ว ตอนแรกเราคิดว่ารถจอดให้ลงไปดูสิ่งที่บ่งบอกความต้องการสันติภาพแล้วไปจุดอื่นต่อ
ที่ลานกว้างมีเสาสันติภาพและลานกังหันลมพลาสติกสารพัดสี คนขับจอดรถ ผู้โดยสารส่วนใหญ่ไม่รู้ ไม่ยอมลงรถ พอลงไปก็ไม่รู้ว่า สิ้นสุดการเดินทางด้วยรถแล้ว เมื่อถามน้อง 2 คนจากจีนที่ได้ทุนเรียน ทำให้เราและนักท่องเที่ยวต่างชาติคนอื่น ต้องวิ่งกลับขึ้นไปเอาของกัน แล้วลงไปมองอาคารที่อยู่หลังแนวกำแพงดินและรั้วเหล็กโปร่ง จึงรู้ว่ามันคือ ด้านหลังของสถานีรถไฟ นอกกำแพงเป็นแนวรางรถไฟ
ตอนนั่งรอรถกลับ ป้าเห็นป้ายบอกว่า To Pyeongyang พอดีมีจนท.ยืนอยู่ จึงถามว่าเรื่องจริงหรือแค่ล้อเล่น เขาใช้โปรแกรมแปลภาษาให้ป้าพูดภาษาอังกฤษเข้าไป คำตอบก็คือ รถไฟใต้ดินไป North Tower ไปสถานี Kaesong
แต่มีตัววิ่งบอกว่า...สถานีดูราซาน สร้างขึ้นตามข้อตกลงของเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ ที่จะให้เป็นจุดเชื่อมต่อของประเทศทั้ง 2 และในอนาคตเมื่อทางรถไฟสายทรานไซบีเรีย และทรานไชน่า เชื่อมกันแล้ว สถานีดูราซาน ก็จะเป็นจุดเชื่อมโยงทางรถไฟสายทรานคอนติเนนทัลในการเชื่อมโยงแผ่นดินใหญ่เข้าด้วยกัน
พอใกล้เวลาที่รถจะมา จนท.สถานีก็เรียกให้นักท่องเที่ยวเดินผ่านประตูที่ต้องเข้มงวดเข้าไปที่ชานชาลา เก็บสายคล้องคอคืน พอไปถึงสถานี Munsan เราซื้อตั๋วไปกรุงโซล ที่สถานี Cheongmuro ต้องไปเปลี่ยนเป็นสาย 3 ที่สถานี Daegok
https://www.youtube.com/watch?v=g3XstX53QaQ&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=22
https://www.youtube.com/watch?v=UMDn1aN_C3A&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=23
https://www.youtube.com/watch?v=fUYkVvFvUc4&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=24
https://www.youtube.com/watch?v=T4p-1YNhNdY&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=25
[CR] ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ควบมอเตอไซด์ตะลุยเกาะเชจู Jeju ปูซาน Busan โซล Seoul ชายแดนเกาหลีเหนือ-ใต้Korea (17)(18)(19)(20)
เกาะเชจู ปูซาน โซล และชายแดนเกาหลีเหนือ-ใต้ (17) (18) (19) (20) ชมวีดิโอต่อเนื่องอัตโนมัติ
วันอาทิตย์ที่ 19 มีนาคม 2559 เดินออกจากที่พักไปสถานี Intaewon นั่งเมโทรจากสถานี Itaewon ไปต่อที่สถานี Digital Media City เพื่อไปสถานี Munsan ต่อรถไปเส้นขนานที่ 38 กำแพงกั้นเขตแดนเกาหลีใต้กับเกาหลีเหนือ วันนี้อากาศเย็น ไม่คิดว่าจะเย็นกว่าตอนมาถึงโซลมากขนาดนี้ ป้าจึงใส่เสื้อแค่ 3 ตัว ไม่นับ 2 ชั้นข้างใน ตอนออกจากสถานี Dijital Media City ใหม่ๆ ยังคงเป็นชุมชนเมือง มีแต่ตึกสูง ความแห้งแล้งหนาวเย็น ต่อไปก็พอจะมีความเขียวของต้นสนอยู่บ้าง ส่วนต้นไม้อื่นยังคงแห้ง เหมือนตาย หลังจากผ่านความหนาวเย็นเฉามานานหลายเดือน
ถึงสถานี Munsan ถามนักธุรกิจหนุ่มที่เดินสวน เขาบอกว่าไม่มีรถไฟมีแต่รถบัส เราจึงเข้าไปที่ห้องขายตั๋ว จนท.บอกว่ามีรถ DMZ Dorasan ไปไม่ถึงเส้นขนานที่ 38 เพราะมันเป็นอันตราย ไปได้แค่ทัวร์ แล้วซื้อทัวร์ต่อไปที่อุโมงค์ เราจึงซื้อตั๋วไป-กลับ ดูเหมือนเขาจะบังคับว่าต้องเป็นตั๋วไป-กลับ เพราะเขากลัวไปเพ่นพ่านแถวชายแดนทำให้เขาเดือดร้อน ค่าตั๋วคนละ 10,000 วอน ขอจ่ายด้วยบัตรเครดิตเพราะกลัวเงินสดไม่พอใช้ ถามหาชานชาลา เธอบอกว่าที่เดียวกับที่มาลงรถนั่นแหละ
มีสาวคนหนึ่งท่าทางอยากคุยเพราะพูดภาษาอังกฤษได้ เราถามสถานีที่เราจะไปเที่ยวตามจุดต่างๆ เธอช่วยหาทุกสถานี ที่เราถาม แสดงว่าเป็นคนชอบเที่ยว เธอถามว่ารู้สึกอย่างไรกับคนเกาหลี ป่าบอกเธอว่าเท่าที่สัมผัสทุกคนมีน้ำใจ เป็นมิตร แม้จะพูดไม่ได้ก็พาไปชี้ พาไปส่ง เธอยิ้มแล้วบอกว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ วันนี้เธอมาเดินเพื่อสันติภาพ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการเรียกร้องสันติภาพ พอป้าบอกว่าที่เจจู เห็นเขาติดธงชาติเต็มไปหมด เธอบอกว่าชาวเจจูให้ความสำคัญกับการเรียกร้องสันติภาพมาก พอป้าให้ลุงเช็คเวลาเหลืออีก 20 นาที จะได้เวลา เธอรีบบอกลา ป้าบอกว่าเราก็ไปด้วยกันนั่นแหละ เธอบอกใช่ๆ แต่เธอวิ่งไปก่อน คนอื่นๆ ก็รีบกรูตามกันออกไป
ป้าคิดว่าพวกเขาจะไป DMZ เหมือนเราจึงตามไป แต่เราไม่กล้าใช้ตั๋วที่เราใช้ตอนขาไป เพราะมันสิ้นสุดที่ Munsan เราจึงหาทางไปอีกทางหนึ่งที่เธอวิ่งไปลงบันได้ลื่อน ลองถามทหารที่ทำงานที่สถานีนั้นก็ไม่มีใครตอบได้ เขาไปถามจนท.ในห้องให้ เขาบอกว่ารอตรงป้าย DMZ ที่ประตูปิดอยู่นั่นแหละ พอได้เวลาประตูจะเปิด ทหารรูปหล่อและเป็นมิตร ถึงจะอยู่สถานีชายแดนก็ไม่ได้ถือปืนให้ดูน่ากลัว
พอประตูเปิดเดินลงไป อ่านป้ายหน้าบันได มีลูกศรชี้ว่า Incheon 5 Durasan 6 ป้ามั่นใจว่า รถจะเข้าชานชาลาที่ 6 จนท.เดินลงมา ลุงให้ป้าถาม ป้าก็ไม่ถาม ลุงก็ไม่จบบ่นอยู่นั่นแหละจนจนท.สงสัยว่า คู่นี้มีปัญหาอะไร ป้าจึงถามชานชาลา เขาบอกว่าชานชาลาที่ 5 เดี๋ยวก็มา อ้าวววว! เลยโดนลุงได้ทีขี่หมาไล่
แต่เขาไปถามไปที่สถานี รถจอดที่สถานี Imjingang ทุกคนต้องลงไปผ่านด่านทหารตรวจสอบตัวตน พวกเขาใช้เครื่องกดนับจำนวนทุกจุด ทางเข้า ทางออก ตามไปนับบนรถอีก ก่อนรถออก ข้ามสะพาน Imjingang ที่ยังมีตอม่อสะพานเก่าหลงเหลือ ทั้งรถไฟและรถบัสมีทหารขึ้นไปนับจำนวน ต้องมีพาสปอร์ตและตั๋วรถไฟติดตลอดเวลา เพราะเพิ่งเกิดเหตุนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันดอดเดินไปชายแดนเกาหลีเหนือ แล้วถูกจับติดคุก 15 ปี จึงต้องมีการตรวจเข้ม
ที่นั่นมีป้ายบอกว่า หยุดวันจันทร์และวันหยุดนักขัตฤกษ์ ขึ้นรถไปลงที่ Dorasan ต้องเดินผ่านการตรวจเข้มจากทหารเข้าซื้อตั๋วข้างในมีป้าย Paju City Ticket Office มี 2 ราคา คนละ 12,200 วอน กับ 9,200 วอน ขึ้น-ลงโดยเคเบิล กับเดิน เราเลือกเดิน เป็นค่ารถบัสไป-กลับ 4,200 ค่าลงอุโมงค์ 5,000 ขึ้นรถบัสไปจอดจุดที่ 1 คนขับถือป้ายรถออกเวลา 12.00 น.
ที่ห้องประชุม นักท่องเที่ยวดูวิดีโอสรุปเหตุการณ์ตั้งแต่ปี 1950 จนถึงปัจจุบัน มีผังจำลองสถานที่ที่มีแนวกำแพง 2 ชั้น มีเขตปลอดทหารอยู่ตรงกลาง แล้วออกไปส่องกล้องหยอดเหรียญ 500 วอน มีเส้นกำกับห้ามถ่ายรูปไว้หลังกล้อง ลุงไม่เห็นเส้นห้ามล้ำเส้น ไปถ่ายรูป อยากดึงภาพให้ใกล้ที่สุด จึงถูกเจ้าหน้าที่เรียกและบอกให้ถอยกลับไปถ่ายหลังเส้น
ตอนลงจากห้องประชุมมา ยังไม่ได้เวลาแต่มีรถคันอื่นเข้ามาจอด เราก็จำรถไม่ได้ ป้าจำคนขับได้ ใจไม่ดีจะเข้าห้องน้ำก็กลัวตกรถแต่ดูเวลาเพิ่ง 11.50 น. พอดีเจอคนขับรถ เขาชี้ให้ดูรถจึงจดเบอร์ไว้กันพลาด จากนั้นก็ไปจอดอีกจุดหนึ่ง คนขับเขียนป้ายรถออก 12.50 คนกรูกันขึ้นบันไดเข้าแถว ทั้งเรากับฝรั่งไม่รู้เรื่องก็เข้าแถวตามเขา ฝรั่งได้คิวก่อนเราเดินออกไป ส่วนเรายังไม่รู้เรื่องก็ยืนในแถวก่อน
จนกระทั่งใกล้ถึง จึงเห็นคนถือถาดไปยื่นให้เขาตักอาหาร ลุงบอกว่า มีอาหารเลี้ยงด้วย พอใกล้เข้าไปอีกเห็นเขาจ่ายเงินก่อนเดินไปหยิบถาด จึงออกจากแถวบ้าง...มิน่าล่ะในใบที่ให้กรอกการสำแดงตัวตนมีกฎว่า ระหว่างทัวร์ห้ามกินดื่ม สูบ เพราะต้องการให้หิวจัด จะได้ขายอาหารกับเครื่องดื่มนี่เอง แต่เราเตรียมอาหารมาบ้างแล้ว หลังจากรู้เวลากลับในตั๋ว จึงซื้อจากร้านในสถานีติดไป
ต่อจากอาหารกลางวัน รถพาไปที่ Tongilcheon Village Museum ชมนิทรรศการหมู่บ้านกระสุนตก 1945-1950 ที่มีวิถีชีวิตแบบเกษตรกร และเก็บโสมขาย(Ginseng) มีการแสดงนิทรรศการโสม และมีสินค้าจากหมู่บ้านขายที่ห้อง Village Agricultural Market....
จุดสุดท้ายที่รถพาไป คือ ลงอุโมงค์ที่เกาหลีเหนือขุดข้ามแดน เตรียมบุกเกาหลีใต้ จนท.ที่ดูแลเรื่องการลงอุโมงค์ รู้ทันทีว่าใครลงเคเบิลใครเดินลง เขาใช้สีของป้ายแขวนคอ สีแดงเคเบิล สีเขียวเดิน เป็นอุโมงค์ที่ 3 ค้นพบในปี 1978 นำมาใช้เป็นประโยชน์ในการหลับภัย อุโมงค์ลึก 1,635 เมตร กว้าง x สูง 2x2 เมตร จุทหารได้ 10,000 นาย อนุญาตให้เข้าชมได้ 358 เมตร ก่อนลงจนท.ชี้แจงรายละเอียดว่ามีอะไรบ้างต้องปฏิบัติตัวอย่างไร ถ้าคิดว่าตัวเองไม่ไหวก็อย่าไปต่อ
ทุกคนต้องใส่หมวกกันน็อค มีให้เลือกหลายร้อยใบ เลือกเอาใบที่ใส่สบาย จัดไว้ที่ชั้นชิดผนังก่อนเริ่มต้นการเดินลง ถ้าไม่ใส่หมวก หัวอาจชนผนังหินทั้งซ้าย ขวา หน้า หลัง คนเป็นโรคหัวใจ หรือ อยู่ในที่ที่มีอากาศน้อยไม่ได้ ไม่ควรลงไป เพราะจุดที่อนุญาตให้ลงไปได้ลึกเท่ากับตึก 25 ชั้น อากาศอาจไม่พอหายใจ ช่วงแรกที่ตรงลงไปขยายกว้างและสูง 3x3 เมตร ปรับพื้นแล้ว ความลาดเอียงของอุโมงค์น่าจะอยู่ที่ 60 องศา ทำให้ตอนลงเดินลำบากต้องวิ่งลง ตอนขึ้นมีม้าให้นั่งพักระหว่างทาง ใช้เวลาเดินปกติ 30 นาที
แต่คนส่วนใหญ่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เพราะวิ่งลงไป เมื่อลงไปจนสุดทางตรง มีแยกซ้าย ขวา ตรงแยกมีน้ำออกจากปากเต่าให้ดื่มด้วย ส่วนที่แยกให้เดินเป็นส่วนที่อยู่ทางด้านซ้ายของจุดที่สิ้นสุดเคเบิล ข้างบนเย็นมาก แต่พอลงไปลึกๆ เราใช้แรงมากจนหอบ เหงื่อออก ต้องถอดเสื้อออกทีละตัว ผ้าพันคอก็ต้องเอาออก บริเวณที่เดินจากทางแยกไปยังไม่ได้มีการขยาย คนตัวเตี้ยและไม่อ้วนเดินสบาย ไม่ต้องก้มหัวและตัว แต่คนตัวสูงต้องก้มไม่ให้หัวชนกำแพงหิน มีไฟส่องสว่างตลอดทางเดิน ป้าเพิ่งเห็นข้อดีของคนตัวเตี้ยวันนี้แหละ เพราะไม่ต้องก้มหัว ก้มตัว เดินได้ฉลุย!
เดินกลับขึ้นไปรอรถกลับ แต่รถจอดอยู่ไกล พอใกล้เวลา คนขับรถก็ออกไปยืนเป็นจุดเด่น ให้ผู้โดยสารเห็น ก่อนออกรถคนขับรถเดินเก็บป้ายเขียวซึ่งเป็นป้ายสำหรับขึ้นรถ เขาพาไปจอดตรงลานกว้าง
ไปเที่ยววันนี้ เราได้เพื่อนต่างวัยชาวจีนอีก 2 คน คือ Cathy. Yeojichun จากอู๋ฮั่น และ Ellan จากเทียนจิน ตอนใกล้จะลงรถนี่เอง นั่งรถคันเดียวกัน กำลังเรียนปริญญาตรี 1 คน ส่วนอีกคนคาดว่าจะเรียนให้จบดอกเตอร์ก่อน ค่อยกลับจีน เธอถามคนขับรถให้ เพราะอยู่เกาหลีมา 2 ปีแล้ว จึงพูดเราไม่รู้ว่าเขาส่งเราจุดสุดท้ายแล้ว ตอนแรกเราคิดว่ารถจอดให้ลงไปดูสิ่งที่บ่งบอกความต้องการสันติภาพแล้วไปจุดอื่นต่อ
ที่ลานกว้างมีเสาสันติภาพและลานกังหันลมพลาสติกสารพัดสี คนขับจอดรถ ผู้โดยสารส่วนใหญ่ไม่รู้ ไม่ยอมลงรถ พอลงไปก็ไม่รู้ว่า สิ้นสุดการเดินทางด้วยรถแล้ว เมื่อถามน้อง 2 คนจากจีนที่ได้ทุนเรียน ทำให้เราและนักท่องเที่ยวต่างชาติคนอื่น ต้องวิ่งกลับขึ้นไปเอาของกัน แล้วลงไปมองอาคารที่อยู่หลังแนวกำแพงดินและรั้วเหล็กโปร่ง จึงรู้ว่ามันคือ ด้านหลังของสถานีรถไฟ นอกกำแพงเป็นแนวรางรถไฟ
ตอนนั่งรอรถกลับ ป้าเห็นป้ายบอกว่า To Pyeongyang พอดีมีจนท.ยืนอยู่ จึงถามว่าเรื่องจริงหรือแค่ล้อเล่น เขาใช้โปรแกรมแปลภาษาให้ป้าพูดภาษาอังกฤษเข้าไป คำตอบก็คือ รถไฟใต้ดินไป North Tower ไปสถานี Kaesong
แต่มีตัววิ่งบอกว่า...สถานีดูราซาน สร้างขึ้นตามข้อตกลงของเกาหลีเหนือและเกาหลีใต้ ที่จะให้เป็นจุดเชื่อมต่อของประเทศทั้ง 2 และในอนาคตเมื่อทางรถไฟสายทรานไซบีเรีย และทรานไชน่า เชื่อมกันแล้ว สถานีดูราซาน ก็จะเป็นจุดเชื่อมโยงทางรถไฟสายทรานคอนติเนนทัลในการเชื่อมโยงแผ่นดินใหญ่เข้าด้วยกัน
พอใกล้เวลาที่รถจะมา จนท.สถานีก็เรียกให้นักท่องเที่ยวเดินผ่านประตูที่ต้องเข้มงวดเข้าไปที่ชานชาลา เก็บสายคล้องคอคืน พอไปถึงสถานี Munsan เราซื้อตั๋วไปกรุงโซล ที่สถานี Cheongmuro ต้องไปเปลี่ยนเป็นสาย 3 ที่สถานี Daegok
https://www.youtube.com/watch?v=g3XstX53QaQ&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=22
https://www.youtube.com/watch?v=UMDn1aN_C3A&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=23
https://www.youtube.com/watch?v=fUYkVvFvUc4&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=24
https://www.youtube.com/watch?v=T4p-1YNhNdY&list=PLNNEpgjidh3rOZrgJke8nJSoQFBtI0Iin&index=25
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น