คนที่มีโลกส่วนตัวสูงในต่างประเทศนี่ใช้ชีวิตลำบากกว่าที่ไทยไหมคะ??

จริงๆ คนโลกส่วนตัวสูงเค้าก็แบ่งเวลาเป็นนะ ทำงานกับคนหมู่มากได้
ใช้ soft skill เข้ากับคนทั่วไปคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนได้สบายๆ พูดต่อหน้าคนเยอะๆได้ ไม่จำเป็นต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้อง
หรือเป็นแค่ back office แต่อย่างเดียว พอหมดเวลางานเค้าก็เข้าโหมดสู่โลกใบน้อยๆ ของเค้า พูดจาหรือติดต่อกับคนที่เค้าเปิดใจให้

แล้วเค้าก็มีวิธีติดต่อกับเพื่อนๆ สนิทของเค้านะ ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อน เพื่อนไม่รักไม่คบ หลายๆ คนเพื่อนรักด้วยเพราะไม่จุกจิก
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในโลกใบนี้ เค้าก็มีวิธีติดต่อกับเพื่อนของเขาได้ มีเพื่อนโลกส่วนตัวสูงหลายคน บางทีมาเจอกันแทบไม่ได้อ้าปากพูดอะไร
เหมือนหายใจ osmosis อากาศรอบๆ ตัวเข้าไป ก็เข้าใจกันแล้วว่า .. คิดอะไรอยู่ (ประมาณปลาทองฮุบออกซิเจน)

โลกส่วนตัวสูงไม่ได้หมายความว่าไม่มีสังคม ไม่อยากคบใคร ไม่มีใครคบ ต้องอยู่แบบหลังเขาตัดขาดจากโลกภายนอก ทำมาหากินอะไรไม่ได้
ขาดความเชื่อมั่นเหมือนอย่างที่หลายๆคนคิด คนแบบนี้อยู่ที่ไหนก็ได้ แต่มักจะเลือกอยู่ในที่ๆ ตัวเองสบายใจ ไม่จำเป็นว่าต้อง
เป็นเมืองนอก เมืองไทยก็อยู่ได้

ของเราโลกส่วนตัวปกติ อยู่ต่างประเทศมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่น ชีวิตสันโดษ อยู่ง่ายกว่าอยู่ในประเทศไทย ไม่มีใครมาสอดรู้สอดเห็นในชีวิตส่วนตัว เหมือนคนไทยทั่วๆไป

ปล. ก่อนเลย เราไม่ใช่คนโลกส่วนตัวสูงนะคะ แต่สามีเป็นคนโลกส่วนตัวสูง แต่เจ้าตัวไม่ยอมรับนะ

เรากับสามีอยู่อเมริกานะคะ เราว่าสามีเราอยู่ถูกที่
หลายๆ เรื่องมันอำนวยให้เค้ายิ่งพอใจในโลกส่วนตัว อาทิเช่น

- การอยู่แบบครอบครัวเดี่ยว หมายถึง ไม่ต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกับพ่อแม่ โตแล้วก็ออกมาอยู่เองได้
- การคมนาคมในลักษณะ คน 1 คน ใช้ รถ 1 คัน นั่นคือ เค้าไม่ต้องไปปะปนกับใครเลย ออกจากบ้านขึ้นรถ ออกจากรถเข้าออฟฟิศ
- อย่างสามีเรา มีออฟฟิศที่ปิดประตูปุ๊บ นายก็สามารถกลับเข้าสู่โลกของตัวเองอีกครั้ง 555+
- โทรศัพท์ ไม่อยากรับก็ไม่รับ เพราะถ้าอีกฝั่งมีเรื่องสำคัญจริงๆ บริการฝากข้อความเค้าก็มี ใช้กันแพร่หลาย
- ไม่ใช่เพียงแต่เราไม่สนใจใคร คนอื่นเค้าก็ไม่สนใจเราเหมือนกัน ยิ่งหนุนกันไปใหญ่
- สามีโลกส่วนตัวสูงมาก ขนาดเพื่อนสนิทชวนไปดื่ม เพียงไม่กี่ครั้งต่อปี นายก็สามารถปฏิเสธมันให้ลงมาเหลือ 2 ครั้งถ้วนต่อปีได้ (คือเค้าถือว่าเจอหน้ากันบ่อยในที่ทำงานแล้ว)
- ในโอกาสที่ไปเยี่ยมครอบครัว หรือครอบครัวมาเยี่ยมเราที่บ้าน (ค้างคืน) มันจะมีช่วงเวลาพักผ่อนส่วนตัว ที่นายจะขอตัวเข้าไปในห้องนอน หาหนังสือมาอ่านหรือเล่นคอมพิวเตอร์ หรือ นอน อย่างน้อยๆ 2-5 ชม. แล้วค่อยเดินออกไปเจอผู้คน
- ถ้าจำเป็นต้องไปเยี่ยมครอบครัวไกลๆ เป็นเวลานานๆ นายจะชวนเมียออกไปใช้เวลาอยู่ข้างนอกตามห้องสมุด ร้านกาแฟ ทั้งวัน หลายๆ ครั้งที่ถามว่าทำไม นายบอก ขี้เกียจพูด
- อยู่บ้านกัน 2 คน นายก็นั่งนิ่งๆ หน้าคอมพ์ได้วันละ (อย่างเต็มที่นะคะ) 12 ชม. แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ หน้าจอนายหันมาที่เรา รู้หมดว่าทำอะไรบ้าง 555+
- เวลาจะคุยอะไรยาวๆ ต้องขออนุญาต หรือบอกล่วงหน้า นายจะได้วางแผนวางหนังสือลง หรือกดหยุดวิดิโอที่นายกำลังดูอยู่ เพื่อหันมาฟังเราได้อย่างมีสมาธิ
- บ้านเราไม่เคร่งเรื่องว่าต้องนอนด้วยกัน ที่บ้านมี 2 ห้องนอน เรื่องมันเริ่มมาจากต่างคนต่างติดนอนคนเดียว (เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มอยู่ด้วยกัน) บวกกับต่างคนต่างนอนดิ้น บางคนก็กรน เข้านอนกันคนละเวลา ตื่นคนละเวลา โลกส่วนตัวนายก็ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก แต่เราบอกได้เลยนะว่าไม่มีปัญหา เพราะโมเม้นต์ที่คนใดคนหนึ่งเดินมาที่ห้องนอนอีกฝ่าย แล้วพูดว่า "คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ" มันเป็นอะไรที่รู้สึกดี ชดเชยส่วนที่ขาดหายได้
- เวลานายคุยโทรศัพท์กับใครนานๆ สักพักนายชอบบอกอีกฝั่งว่า "แค่นี้นะ คือผมต้องไปแล้ว" พอนายวาง นายก็นั่งอยู่ที่เดิม
- ในรอบ 365 วัน นายไม่เคยไป malls หรือ supermarket คนเดียว ส่วนหนึ่งเพราะเมียทำให้หมด คือการซื้อของกินของใช้ ส่วนหนึ่งเรารู้ว่านายขี้เกียจ แต่ส่วนหนึ่งที่คนอื่นไม่รู้คือ นายขี้เกียจตีสีหน้าใส่แคชเชียร์

ตอนนี้ นึกได้แค่นี้ค่ะ ( แค่นี้หราาา ไม่ค่อยยาวเลยนะ) 555+ อาจจะออกทะเลไปหน่อย ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ปล. เราไม่มีโลกส่วนตัวนะคะ เราชอบเป็นส่วนรวม ไม่รู้มาอยู่ด้วยกันได้ไง

อยู่ต่างประเทศสบายกว่าไทยค่ะ เพื่อนชวนไปไหนบอกว่าล้าจากการทำงาน อยากอยู่ห้อง จบปิ๊ง เป็นอันรู้กัน แต่เพื่อนคนไทยชอบดราม่า ประมาณว่าเราไม่สมาคมกับใคร
เพื่อนคนไทยไปไหนก็ต้องให้ไปเป็นเพื่อน ทะเลาะกับแฟนก็ให้พาไปเคลียร์ ซื้อของก็ให้พาไปเลือก ดูหนังคนเดียวก็ไม่ได้ เพื่อนคนไทยส่วนใหญ่จะต้องมีพูดคุย ไปนั่น เจอนี่ด้วยกัน ส่วนเพื่อนฝรั่งทำอะไรด้วยตัวเองได้หมด เราอยากให้ช่วยเหลือก็มา ถ้ามาไม่ได้ก็บอกตรงๆ