เข้าเรื่องเลยไม่ต้องเกริ่น เรื่องมีอยู่ว่างานวิจัยงานกลุ่มจับกลุ่ม 6 คน แล้วที่นี้ตอนแรกตอนคิดหัวข้อเรื่องเราทำนิ่งไม่คิด อยากรู้ว่าเพื่อนจะทำไหมสรุปไม่ทำ เราเลยต้องทำ เสร็จแล้วเราก็บอกแบ่งงานคราวๆว่า ใครทำไรบ้าง ซึ่งเราทำงานเสร็จส่งให้พี่อีกคนจัดหน้ากระดาษ แต่ที่ตีกลับมา คือแบบจัดแล้วหรอ เราต้องมานั่งจัดใหม่ หลังจากบทนั้นเราก็จัดเองตลอดไม่ส่งให้ เพราะไม่อยากทำงานซ้ำซ้อน พอมาถึงบทที่ 2 คิดว่าจะมีคนช่วยทำป่าวเลย ไม่มีออกเสียงมาเลย หึหึหึ สรุปเราทำ นอนตีสาม ตีสี่ บางวัน 6-7 โมงเช้าเราก็โพสเฟสนะ แต่ไม่มีการตอบรับว่าช่วยไหม มาหาที่บ้านแต่อย่างใด จนวันใกล้จะส่ง เหลืออดแล้วจริง สรุปงานกลุ่มหรืองานเดี่ยว เราโกหกคนในกลุ่มว่าเราต้องกับต่างจังหวัดด่วนให้ทุกคนช่วยกันทำส่วนที่เหลือ นั้นก็คือ บทที่ 4 เหลืออีกครึ่งหนึ่ง และบทที่ 5 บรรณานุกรม สารบัญ ประวัติผู้วิจัยแค่นั้น แต่จริงๆแล้วเราต้องกับบ้านจริงๆนะแต่เราโทรเลื่อนแม่กะพ่อบอกขอกับทิตหน้าแทน สุดท้ายงานที่ให้ไปเขาทำไม่เสร็จเลยสักอย่าง เรานี่อย่างปรี๊ดดดด ด่าเลยในไลน์กลุ่ม พอไปถึงมหาลัยเราส่งเล่มรายงาน มีแก้บ้างมีแค่เพื่อนคนที่ไม่สนิทคนเดียวที่เดินมาถามว่ามีอะไรให้เราช่วยไหม ส่วนคนที่สนิทนั่งเงียบกริบ ไม่ทักไม่ทายเรา ทำให้เสียความรู้สึกมากเหมือนโดนหักหลังเลย วันตต่อมาเราก็มาส่งวิจัยที่เกือบเสร็จไม่มีการโทรมาถามว่าเป็นไงบ้าง เย็นกับบ้านไม่มีใครมาบ้านมาช่วยทำ ทั้งๆบ้านก็อยู่ใกล้กัน หึหึ เราจึงขออนุญาติอาจารย์ตัดชื่อเพื่อนออกทั้งหมด อาจารย์ไม่มีปัญหาเพราะรู้มาตั้งแต่ต้นว่าเราทำคนเดียว และได้ยื้อเวลาคนที่เราตัดออกให้ทำอีกภายใน 2 สัปดาห์
** อยากถามว่าเราผิดไหมที่ตัดเขาออกจากกลุ่ม และตัดเพื่อนเลิกคบเลย เพราะทนไม่ไหวจริงเพราะหลายงานมากแล้วที่เราทำให้
เพราะที่เราทำเห็นว่าเป็นเพื่อนเลยช่วยทำ แต่นี้อะไรไม่เห็นค่าเราเลยเหมือนคบแค่จบ หมดประโยชน์ก็เลิกคบ