เรียนปริญญาโท MBA หลักสูตร 2 ปี ตอนนี้การเรียนสิ้นสุดลงแล้วเหลือแต่งานวิจัย ทำค้นคว้าอิสระ เชิงคุณภาพ เพื่อนๆทั้งคลาสทำงานเชิงปริมาณ
เราไม่ถูกกับการคิดค่าต่างๆ เราไม่ชอบแนวทางของงานปริมาณ
โชคดีอาจารย์ที่ปรึกษาน่ารัก มีเวลาให้ ให้กำลังใจตลอด มีแนวทางให้เสมอ แต่เป็นที่ตัวเราที่รู้สึกท้อ เรื่องมันเริ่มจาก
1.ช่วงที่เรียนจะมีการเรียนวิชาระเบียบวิธีวิจัย ซึ่งอาจารย์ประจำวิชาจะให้ทำงานของตัวเองในคลาสเลย
เมื่อจบวิชานี้งานของเพื่อนๆมีความคืบหน้าไปเยอะมาก แต่งานของเรา แก้วนไป ด้วยอาจารย์วิชานี้มีความเห็นต่างจากอาจารย์ที่ปรึกษา
เมื่อเรียนวิชานี้จบ งานเราไม่คืบหน้าแต่กลับต้องเริ่มใหม่ ตั้งหัวข้อใหม่เริ่มทำใหม่ทุกอย่าง
2. พอเรียนจบ คิดว่าจะเร่งทำงานวิจัย แต่เหมือนกับว่าพอเราได้หยุดวันเสาร์-อาทิตย์ บ้าง เรารุ้สึกว่าเราได้พักอย่างแท้จริง กับความเหนื่อยที่สะสมมา 2 ปี กับการทำงาน 5 วันและเรียน 2 วัน ไม่ได้พักเลย พอเริ่มจับงานรุ้สึกว่า เขียนไม่ได้ ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน จะถามอาจารย์ก็รู้สึกละอายว่าเราหายไป
3. ต้นเดือนนี้เพื่อนๆบางคนได้ขึ้นสอบรอบแรก เพิ่มความท้อเข้าไปอีก มีความกลัวว่า เราจะไม่จบตามเวลา แต่ก็ยังไม่สามารถขุดตัวเองให้ลุกขึ้นมาทำงานต่อได้ พอเริ่มเขียน ก็มีความกังวลนุ้นนี่นั่นไปหมด อยากร้องไห้เกลียดตัวเอง ตอนเรียนมุ่งมั่นว่าเราจะเป็นคนหนึ่งที่จะจบภายในเทอม ไม่ต้องเสียค่ารักษาสภาพ แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจว่า จะจบหรือไม่
งานเหลือบทที่ 5 แก้ไขบทที่ 2 และบรรณานุกรมจัดรุปเล่ม ทุกๆวันคิดว่า เลิกงานแล้วจะรีบไปทำงานได้หน้าสองหน้าก็ยังดี แต่พอไปถึงบ้าน เราเหนื่อย เรานอน เป็นแบบนี้วนไป เกลียดตัวเอง เบื่อ
เรารับราชการ ตั้งใจเรียนเพื่อนำวุฒิมาปรับระดับตามสายงาน แต่ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรไม่มีเป้าหมาย
ท้อกับการทำวิจัย
เราไม่ถูกกับการคิดค่าต่างๆ เราไม่ชอบแนวทางของงานปริมาณ
โชคดีอาจารย์ที่ปรึกษาน่ารัก มีเวลาให้ ให้กำลังใจตลอด มีแนวทางให้เสมอ แต่เป็นที่ตัวเราที่รู้สึกท้อ เรื่องมันเริ่มจาก
1.ช่วงที่เรียนจะมีการเรียนวิชาระเบียบวิธีวิจัย ซึ่งอาจารย์ประจำวิชาจะให้ทำงานของตัวเองในคลาสเลย
เมื่อจบวิชานี้งานของเพื่อนๆมีความคืบหน้าไปเยอะมาก แต่งานของเรา แก้วนไป ด้วยอาจารย์วิชานี้มีความเห็นต่างจากอาจารย์ที่ปรึกษา
เมื่อเรียนวิชานี้จบ งานเราไม่คืบหน้าแต่กลับต้องเริ่มใหม่ ตั้งหัวข้อใหม่เริ่มทำใหม่ทุกอย่าง
2. พอเรียนจบ คิดว่าจะเร่งทำงานวิจัย แต่เหมือนกับว่าพอเราได้หยุดวันเสาร์-อาทิตย์ บ้าง เรารุ้สึกว่าเราได้พักอย่างแท้จริง กับความเหนื่อยที่สะสมมา 2 ปี กับการทำงาน 5 วันและเรียน 2 วัน ไม่ได้พักเลย พอเริ่มจับงานรุ้สึกว่า เขียนไม่ได้ ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน จะถามอาจารย์ก็รู้สึกละอายว่าเราหายไป
3. ต้นเดือนนี้เพื่อนๆบางคนได้ขึ้นสอบรอบแรก เพิ่มความท้อเข้าไปอีก มีความกลัวว่า เราจะไม่จบตามเวลา แต่ก็ยังไม่สามารถขุดตัวเองให้ลุกขึ้นมาทำงานต่อได้ พอเริ่มเขียน ก็มีความกังวลนุ้นนี่นั่นไปหมด อยากร้องไห้เกลียดตัวเอง ตอนเรียนมุ่งมั่นว่าเราจะเป็นคนหนึ่งที่จะจบภายในเทอม ไม่ต้องเสียค่ารักษาสภาพ แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจว่า จะจบหรือไม่
งานเหลือบทที่ 5 แก้ไขบทที่ 2 และบรรณานุกรมจัดรุปเล่ม ทุกๆวันคิดว่า เลิกงานแล้วจะรีบไปทำงานได้หน้าสองหน้าก็ยังดี แต่พอไปถึงบ้าน เราเหนื่อย เรานอน เป็นแบบนี้วนไป เกลียดตัวเอง เบื่อ
เรารับราชการ ตั้งใจเรียนเพื่อนำวุฒิมาปรับระดับตามสายงาน แต่ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรไม่มีเป้าหมาย