ในเมื่อสมาชิกบอร์ดราชดำเนิน ไม่ต้องการผมแล้ว ผมคงต้อง......ขอไปตามกรรม ตามวาสนา (โจ ขิง)

ผมอ่านนะครับ  กระทู้เรียกชื่อ โจ ขิง   3-4 กระทู้ข้างล่างนี้    

เห็นแล้วได้แต่อนาถจิต     ทำไมต้องมาว่าผมอย่างนั้นด้วยครับ  

ผมไปทำอะไรให้พวกคุณหรือ ?    ผมก็เล่นของผมปกตินะ      ผมไม่หยาบคายใส่ใคร


ผมตั้งกระทู้โพลถามคนเสื้อแดง  พลาดไปนิดเดียว  ก็ด่าผมสาดเสียเทเสีย  อย่างกับผมไปทำความผิดอะไรมาร้ายแรง   ...  งง ครับ

ผมตั้งกระทู้เยอะไป ก็ว่าผม ว่าว่างงานไม่มีอะไรจะทำหรือไง       แต่ทีฝ่ายแดง ตั้งกระทู้ 4 กระทู้เต็ม แทบทุกวัน  กลับแกล้งมองไม่เห็น     มีคนนึงตอบกระทู้ตั้งแต่เช้าจรดดึก  กลับมองเป็นเรื่องดี    กด+  จนขึ้นกระทู้แนะนำ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า         ถามจริงไม่ละอายใจกันบ้างหรือครับ  



เอาเลยครับ  เอาที่สบายใจกันเลยแล้วกัน

ผมเสนอข่าว  ก็ว่าผมเสนอข้อเท็จ  ข้อจริงไม่เสนอ      ผมแปะข่าว  ไม่ถูกใจคนเสื้อแดง ก็มารุมโจมตีผม   เหมือนท่านเลอคูฯ โดน  

จนตอนนี้ผมคิดถึงท่านเลอคูฯมากเลย    เลอคูฯพูดไม่ผิดปาก ว่า มีขบวนการกำจัดเพื่อนสมาชิกนอนแดง    แล้วก็มีจริงๆ

ตอนนี้ผมรู้สึกจิตใจบอบช้ำย่ำแย่สุดๆ    ใครไม่โดนไม่รู้หรอกครับ  ว่ามันเป็นยังไง

ผมบาดเจ็บเกินที่รับไหวแล้ว      แผลกายไม่เท่าไหร่  แต่แผลใจนี่สิ    ลบยังไงก็คงไม่มีวันจางหาย





[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้











"คราวนี้ข้าพเจ้าต้องนั่งลง แต่เวลายังจะมีมาข้างหน้า ที่ท่านจะต้องฟังข้าพเจ้าด้วยความตั้งอกตั้งใจ”  (ดิสราเอลี่  นายกรัฐมนตรีอังกฤษ)



[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ดิสราเอลี เป็นชาวยิว มีความสามารถที่หลากหลาย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นจุดเด่นของดิสราเอลี คือการพูด จึงทำให้เขามีชื่อเสียงจนกระทั่งได้เป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศอังกฤษ หลังจากนั้นก็ได้รับการยกย่องให้เป็นรัฐบุรุษคนสำคัญของประเทศอังกฤษ

                ดิสราเอลี เป็นคนพูดติดอ่างมาตั้งแต่เด็ก แต่เขาอยากเด่น อยากดัง อยากเล่นการเมือง เขาจึงฝึกการพูด จนในที่สุด เขาแก้ไขการพูดที่ติดอ่างจนได้ หลังจากนั้นการพูดของ ดิสราเอลี ก็ดีขึ้นเป็นลำดับ จนกระทั่งได้เป็น ผู้แทนราษฏรครั้งแรกขณะได้อายุ 32 ปี

                ดิสราเอลี พูดครั้งแรกในรัฐสภา ประสบความล้มเหลว เป็นอันมาก ซึ่งพลตรีหลวงวิจิตรวาทการได้กล่าวไว้ในหนังสือ “ กุศโลบายสร้างความยิ่งใหญ่” ว่า

                “ เมื่อได้รับเลือกแล้ว ดิสราเอลีก็ได้นั่งข้างหลัง เซอร์โรเบิร์ตพีล ด้วยความใฝ่ฝันอยากที่จะได้พูดบ้าง ซึ่งเขารอมาช้านานแล้ว ในที่สุดวาระของเขาก็มาถึง และได้มีโอกาสพูดตามที่ใฝ่ฝัน ซึ่งเขาอยากพูดมานานแล้ว แต่พอได้พูดเข้าจริง ความฝันอันนั้น ก็กลายเป็นฝันร้าย ความเป็นเชื้อชาติยิว ซึ่งทำความลำบากมาให้เขาแต่เล็กแต่น้อยได้ติดตามมาทำความลำบาก ให้จนกระทั่งถึงเวลาที่ได้นั่งในสภาผู้แทนราษฎร เสียงหัวเราะ เสียงผิวปาก เสียงเย้ยหยัน เสียงร้องให้หยุด ได้มีอยู่ตลอดเวลา ดิสราเอลี เขียนเล่าเรื่องของเขาไว้ว่า บางครั้งทำให้เขาเสียขวัญ แต่ก็พยายามสงบใจ ในที่สุดก็สงบต่อไปไม่ไหว พูดต่อไปอีกไม่ได้ ต้องหยุดพูด ก่อนที่จะนั่งลง เขาได้พูดว่า คราวนี้ข้าพเจ้าต้องนั่งลง แต่เวลายังจะมีมาข้างหน้า ที่ท่านจะต้องฟังข้าพเจ้าด้วยความตั้งอกตั้งใจ”