มีเรื่องเล่าของคนในครอบครัว ที่เราเองก็เริ่มรู้สึกไม่ชอบใจ

เราโตมากับยายค่ะ เพราะแม่ไปทำงานต่างประเทศ เลยไม่ได้อยู่กับแม่
ส่วนพ่อทิ้งเราตั้งแต่เล็กๆ แต่ตอนนี้พ่อก็ติดต่อมาบ้างค่ะ
ชีวิตเราเรียบง่าย ไม่ได้ร่ำรวย ฐานะพอมีพอกิน

เรื่องของเรื่องคือเราไม่ค่อยสนิทกับยายค่ะ
ด้วยนิสัยยายเป็นคนชอบด่าชอบดุชอบตี
เราทำอะไรก็ไม่ค่อยถูกใจไปหมด เมื่อก่อนเราเก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่
ชอบชักสีหน้า ไม่พอใจก็โวยวายค่ะ
แต่พอโตขึ้น เราเริ่มเก็บอารมณ์เก่ง เรียกง่ายๆว่าชินค่ะ
อะไรที่เราไม่ชอบก็ปล่อยค่ะ เก็บมาคิดมันเหนื่อย

ความอดทนเราก็มีจำกัดค่ะ ด้วยนิสัยที่เราไม่ค่อยแคร์คนที่ทำนิสัยแย่ๆใส่เรา
เลยรู้สึกว่าบางทีเราปล่อยผ่านนิสัยแย่ๆที่เราไม่ชอบในตัวยายไปเยอะ
จนเหมือนเราดูไม่รักยาย แต่จริงๆเรารักค่ะ แต่เราแสดงออกไม่เก่ง อ้อนไม่เป็น
เรามีเงินเดือนก็ให้ยาย ไม่รู้สิคะ เราหวังดีในทุกๆเรื่อง เราเหมือนไม่สนใจ
แต่จริงๆแล้วเราเป็นห่วง

บางทียายจู้จี้จุกจิก ยุ่งเรื่องส่วนตัวเกินไปจนเราอึดอัด
เราก็ไม่อยากพูดอะไร เดี๋ยวจะหาว่าเราเถียง
เข้าใจว่าเป็นนิสัยคนแก่ เลยไม่อยากทำอะไรให้บรรกาศในบ้านอึดอัดไปมากกว่านี้

แต่มันก็เป็นความอึดอัดของเราที่เก็บไว้เสมอ
บางทีเราก็อยากระบายบ้าง มันเหนื่อยที่เราต้องพยายามทำอะไรให้ถูกใจใครอยู่ตลอด

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาฟังเราบ่นนะค่ะ
รักยายค่ะ