บางทีก็อยากรู้จักใครซักคนแบบจริงๆจังนะ

ติดที่กลัวว่าจะรักษาความสัมพันธ์ได้ไม่ดีพอ

ต้องท้าวความไปซักราวๆ4 ปีที่แล้ว ผมกับแฟนทำงานที่เดียวกันความสัมพันธ์ระหว่างกันก็ดีนะ

แต่มีวันนึงทางบ้านอยากจะวางมือจากการค้าขายที่ทำอยู่ เลยให้ผมไปเรียนรู้เพื่อจะได้รับช่วงต่อ

หลังจากนั้นเวลาที่จะไปมาหาสู่ หรือทำกิจกรรมร่วมกันกับแฟนก็ลดลง บางอาทิตย์ก็ไม่ได้เจอกันเลย

ก็เป็นแบบนี้มาซัก2-3เดือน จนเค้าทนไม่ไหวเลยขอห่างกัน(จริงๆก็คิดอยู่แล้วแหละคำว่าห่างกัน)

พร้อมทิ้งบางคำไว้ติดในหัวผมจนทุกวันนี้ "อาชีพอย่างเธอน่ะไม่ควรจะมีความรักหรอก คนรักกันเค้าต้องการเวลาที่จะอยู่ด้วยกันนะ"

จนทุกวันนี้ก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนซักที จะมีบ้างก็ผ่านมา แล้วผ่านไป ส่วนนึงก็เรื่องของเวลานี่แหละครับ

นี่คือตารางเวลาของผมในแต่ละวัน

ต้องตื่นอย่างช้าคือตี4ครึ่ง เสร็จงาน11โมง กลับบ้านแล้วก็เตรียมของขายพรุ่งนี้เสร็จงานบ่ายโมง-บ่าย2

มีช่วงนึงเราขายของช่วงเย็นต่อ(เป็นรายได้เสริม) ก็ต้องเตรียมของหลังจากนั้นอีกถึงราวๆบ่าย3กว่า

4โมงออกจากบ้าน ขายตั้งแต่5โมงยัน2-3ทุ่ม เก็บร้านเสร็จไม่เกิน4ทุ่ม กลับบ้านนอน

จะเห็นว่าเวลาในแต่ละวันมันไม่สามารถจะเอาใครเข้ามาในชีวิตได้เลย ขนาดเวลาในการดูแลตัวเองยังแทบไม่มี

ช่วงนี้พอจะมีเวลาว่าง ก็เลยไปทำกิจกรรมที่เราอยากทำช่วงที่ไม่ว่าง เช่น ดูหนัง วิ่ง ว่ายน้ำ ฟิตเนส

แต่มันก็มีแวบนึงในความคิดอยู่ เหงาเนอะ มีคนคุยด้วยคงดี ดูหนังคนเดียวเบื่อละ อยากวิ่งเป็นคู่มั่งเนอะ

แต่ในใจลึกๆยังกลัวนะ กลัวจะไม่มีเวลาให้กับคนที่รักได้เต็มที่

เพ้อแต่หัววันเลยแฮะ 5555

ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ