เป็นไปได้ไหม ที่คนเราจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไปตลอด

เป็นคนเข้ากับคนง่ายค่ะ แต่คนที่จะรู้จักเราจริงๆมีน้อยมากๆ มีเส้นกันกับแทบทุกคน จนบางทีก็กลัวไม่อยากให้ใครก้าวข้ามมา กลัวเราจะรับไม่ได้กับที่เราเป็น บางคนข้ามมาแล้วรับไม่ได้ก็ห่างหายกันไป จนกลัวที่จะมีเพื่อนสนิทหรือมีแฟน กลัวเราจะรับไม่ได้แล้วหนีเราไป อย่างเช่น เราเป็นคนพูดตรงๆค่ะ เวลาทะเลาะกับใครจะบอกถึงข้อเสียคนนั้นไปเลยว่าทำไมเราถึงโกรธ แต่ไม่หยาบคายไม่มีคำหยาบ แต่ถ้าอีกฝ่ายบอกข้อเสียเรามาและมันจริงเราก็พร้อมยอมรับผิดและขอโทษค่ะ แบบแฟร์ๆเลย จนบางทีคนนั้นรับกับที่เราพูดไม่ได้ รับข้อเสียเราไม่ได้บ้างก็จะถอยห่างออกไป จนบางทีเราก็คิดว่าเราผิดหรือเปล่าที่พูดตรงและยอมรับผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำ เราเลยไม่กล้าสนิทกับใครมากๆ เพราะกลัวเขาจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เราเป็น

ปล.เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ ผิดพลาดยังไงขอโทษนะคะ