ขอเล่ารายละเอียดสั้นๆ นะคะ เราเป็นผู้หญิงอายุ 29 ปี  พ่อม่แยกทางกันแม่แต่งงานใหม่อยู่กับคอบครัวต่างประเทศ พ่อไม่เคยเจอ เราถูกเลี้ยงดู้วยครอบครัวลุงกับป้าสะใภ้และน้องสาว 3 คน ครอบครัวลุงเป็นครอบครัวบ้านๆ ไม่ได้รวย ที่บ้านก็ชอบทะเลาะกันและมีปัญหาครอบครัว ตั้งแต่เด็กๆแม่ไม่ค่อยได้เจอ ทุกวันนี้ก็คุยกันน้อยมาก แม่แทบไม่รู้เรื่องกับตัวเราเลย ไม่มีความผูกพัน แต่ส่งเสียค่าเล่าเรียนเกือนละ 3,000 บาท เราก็เติบโตมาท่ามกลางครอบครัวที่มีปัญหาเพราะไม่มีหน้าที่การงานที่ดีและเรื่องเงินทองและปัญหาครอบครัว บ้านแตกสาแหรกขาดแต่ดีที่ลุงป้าก็รัก  ตอนเด็กเราก็ลำบากทำงานทุกอย่าง ปิดเทอมก็ไปดูแลยายที่ป่วยเป็นอัมพฤกษ์ ไปอาศัยน้าๆ แต่ก็มีปัญหาเรื่องเงินกับน้าๆ น้าๆก็ชอบทะเลาะกัน บางคนก็ขโมยทอง เอาเงินเราไปก็มีที่ยังไปมาหาสู่ก็เพราะรักน้องที่เป็นลูกของน้าที่เราเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก อยู่ด้วยก็ต้องทำงานแลกเงิน เราเป็นเด็กเรียนดีนะตั้งใจเรียนแต่มาเกเรตอนม.ต้น แค้ไม่ยุ่งกับสิ่งไม่ดี ไม่เสเพล ไม่เกี่ยงข้องกับอบายมุข เหล้าก็ยังกินไม่เป็นเลย สุดท้ายก็ผ่านมาได้เรียนจนจบป.ตรี ได้เกียรตินิยม เกือบจบป.โท แต่ก็โดดแฟนเก่าเอาเงินค่าเทอมไปทำให้เรียนไม่จบ ตอนสมัยเรียนมหาลัยก็เขาช่วยดูแลไม่ไม่ได้สุขสบาย ก็อดทนด้วยกันมา เรียนจบเราก็ได้ทำงานรัฐเงินเดือนเกือบ 3 หมื่น พอมีเงินเดือนก็ต้องมาจ่ายค่าผ่อนรถให้ลุงและค่าอื่นๆ เรารู้สึกเหนื่อยกับเงินที่ครอบครัวและน้าๆ ขอเเงินเรา ตั้งแต่มาเรียนมหาวิทยาลัยและทำงานที่ต่างจังหวัดถึงทุกวันนี้ก็อยู่คนเดียว เพราเราเป็นรายได้หลักของครอบครัว คบกับแฟนเก่ากันได้ 8 ปี ก็เลิกกันเพราะเราเริ่มอึดอัดเพราะเขาเปลี่ยนไป เขาชอบยืมเงินจนเราหมดตัว เราก็เลยเลิก ตลอดการคบกันไม่เลยมีปัญหามือที่สามเลย เราให้เงินคนอื่นและเขายืมจนหมดตัว มารู้ตอนเลิกกันว่าเขามีปัญหาหนี้สินธุรกิจหลายบาท จนเรามีแฟนใหม่ก็รู้สึกเหมือนไม่ใช่ เหมือนเขาจริงจังกับตัวเขา ไม่ได้เป็นกำลังใจให้ ไลฟ์สไตล์ก็ไม่เหมือนกัน หลายเรื่องก็คุยด้วยไม้ได้ แต่อย่างอื่นเขาก็ดีแต่ทำไมมีแต่เหมือนไม่มีเหมือนเราตัวคนเดียว

ความรู้สึกของเราเหมือนตัวคนเดียวที่เหนื่อยคิดเองทำเองมาตั้งแต่เด็ก ปรึกษาพึ่งพาใครก็ไม่ได้ บางทีเหมือนใครก็ไม่รักทั้งที่เราก็ผิวขาว หน้าตาก็ไม่ได้ขีเหร่ เป็นคนดี ขยัน นิสัยดี กตัญญู มีน้ำใจ งานบ้านงานเรือนทำได้ รักใครรักจริงเป็นคนดีที่น่าจะรัก ใครๆก็น่าจะน่าเอ็นดู แต่สิ่งที่เราได้รับกลับทำให้เรารู้สึกแย่ละท้อแท้มาก เหนื่อยกับการคิดคนเดียว อยู่คนเดียว เหนื่อยและท้อกับการไม่เหลืออะไร เหนื่อกับการให้คนอื่นจนหมด เหนื่อยกับการทึ่ก้าวเริ่มใหม่ เหนื่อยจนคิดไม่อยากมีชีวิตบางคร้งอยากทำเลวๆ เพื่อให้ตัวเองมั่งมีแต่ก็ไม่กล้าทำเพราะคิดว่าคงไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง  อยากมีวิธีสร้างกำลังใจให้ตัวเราเองอยู่รอดอยู่ต่อไปได้ไหมคะ ...