ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราต้องดูแลยายอายุ89ปีเพราะสงสารแม่ค่ะ ยายเรามีลูกหกคน แกพูดดีกับลูกทุกคนยกเว้นแม่ของเราค่ะ ของดี ๆ อะไรก็แบ่งให้อีกห้าคนหมด ที่ดินเงินทอง แต่แบ่งให้แม่ของเราเสี้ยวเดียวถ้าเทียบกับลุง ๆ ป้า ๆ ยายอ้างว่าแม่เราเป็นลูกคนเล็กไม่จำเป็นต้องให้เยอะ แม่ก็ปลงแล้วค่ะเพราะถูกเลี้ยงแบบให้ยอมยายมาตั้งแต่เด็ก พอมาคราวนี้แกแก่ตัวลงแล้วแม่ก็เป็นคนดูแลอยู่คนเดียว ลูกแกคนอื่นหายหัวไปหมดเลยค่ะ ผลักหน้าที่มาให้แม่พวกเขาบอกว่าแม่มีหน้าที่การงานมั่นคง(เป็นข้าราชการคนเดียวของบ้าน) ก็เลยให้แม่เลี้ยง แต่พอลูกหลานคนอื่นมาเยี่ยมพร้อมกระเช้าแบรนด์รังนกกับผลไม้ แกพูดดีมากค่ะ อย่างกับคนละคน คือยายพูดดีกับทุกคนจริง ๆ ค่ะ ยกเว้นแม่กับเรา เราพยายามเข้าใจว่าคนแก่อารมณ์เปราะบางเลยชอบพูดจาไม่ดีปากร้าย ทำนู่นนี่ให้ก็ไม่ถูกใจสักอย่าง ยายหูตึงด้วยค่ะเวลาคุยกันต้องพูดเสียงดังพอสมควร แต่บางวันเรากับแม่พูดดังแบบปกติแต่แกก็หาว่าพวกเราดุแกตะคอกแก โชคดีที่แกเป็นคนแข็งแรงค่ะไม่มีโรคประจำตัวและยังเดินเหินได้ เราพยายามหากิจกรรมให้ยายทำแล้วนะคะจะได้อารมดี เปิดหนังเปิดซีรีส์ให้ดู แต่ล่าสุดแกออกไปขุดสวนหลังบ้านเพราะจะปลูกมัน แกบอกว่าเบื่อไม่มีอะไรทำลูกหลานก็ไม่สนใจ(เจอคำนั้นไปเราหละบตาแล้วท่องยุบหนอพองหนอ) และดันไปแบบเท้าเปล่าตอนหน้าฝน สุดท้ายเลยติดเชื้อเมลิออยด์มาค่ะ เข้าโรงพยาบาล คนเฝ้าคนดูแลก็ไม่พ้นเรากับแม่ เราอยู่เฝ้าแกทั้งวันค่ะเพราะช่วงนี้ปิดเทอม ไม่อยากให้แม่ต้องมาดูแลเพราะงานแม่ก็หนักอยู่แล้ว ถ้ามาแม่คงจะไม่ได้นอน เราต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมเช็ดตัว ทั้งวันทั้งคืน ต้องคอยดูว่าแกจะไม่นอนพลิกแล้วสายน้ำเกลือกับยาจะหลุดอีก เหนื่อยมากค่ะ ญาติคนอื่นมาแล้วก็ไป ไม่มีใครคิดจะอยู่เฝ้าแกเลยสักคน เราป้อนข้าวแกไปก็ฟังแกบ่นเราไปด้วยค่ะ ลูกลุงลูกป้าเขาได้เรียนสูงนู่นนั่นนี่ ดูแต่โทรศัพท์แบบนั้นจะเจริญได้ไง ซึ่งเราก็พยายามอธิบายหลายรอบแล้วค่ะว่าเราอ่านหนังสือทำการบ้านในนี้ แต่คนแก่ก็ดื้อไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ปกติเราปลงนะคะ แต่พอต้องมาอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องคอยดูแลแกทั้งวันแล้วมันก็รู้สึกอึดอัดจนอยากจะร้องไห้ตรงนั้นเลยค่ะ ใจเราไม่ได้อยากอยู่ตรงนี้เลย แต่เราไปไหนไม่ได้เพราะไม่อยากให้แม่รับภาระอยู่คนเดียว เรายอมรับเลยค่ะว่าเราไม่ได้กตัญญูกับยายขนาดนั้น แม่เคยจ้างคนมาดูแลแกตอนพาเราไปเที่ยว แต่ไปได้ครึ่งวันโดนตามกลับค่ะเพราะแกอาละวาด บอกว่าเรากับแม่จะทิ้ง อกตัญญู เราก็สวนกลับไปค่ะว่าแล้วทำไมไม่ให้ลูก ๆ คนอื่นมาดูแลจากนั้นแกก็โมโหแล้วก็ร้องไห้ค่ะ อ้างเวรกรรมต่าง ๆ นา ๆ เป็นเหตุผลว่าทำไมแม่ไม่จ้างคนดูแลถ้าไม่ใช่เหตุสุดวิสัยจริง ๆ เราก็เลยต้องอดทนต่อไปแบบจิตตกลงเรื่อย ๆ สงกรานต์มีนัดไปเล่นน้ำกับเพื่อนไปเที่ยวกับแม่ ก็ล่มหมดค่ะ เราท้อมาก