เคยเกลียดแม่ตัวเองกันมั้ย ?

เราเหนื่อยมากเลยค่ะ ที่มีแม่ที่เลี้ยงดูเราแบบผิดๆ ไม่มีเหตุผล  เอาเหตุผลตัวเองเป็นที่ตั้ง
เราอยากระบาย แต่ก็กลัวคำว่าเนรคุณ  จริงๆแล้วเรารักท่านมากนะคะ มีกันอยู่สองแม่ลูก ทุกอย่างเหมือนจะโอเค แม่เราส่งเราเรียนสูงๆ
สอนเราให้รักดี ทำตัวในกรอบ เราก็เชื่อแม่ค่ะ เราก็มีชีวิตที่ดีได้จากคำสอนของท่าน แต่ก็มีเรื่องที่เราโมโหจนทำให้เราต้องด่าท่านบ่อย
ยกตัวอย่างนะคะ แม่เราเป็นคนที่โตมาด้วยลำแข้งของตัวเอง ท่านเคยลำบากมาก่อน ก็เลยค่อนข้างที่จะเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง ไม่ฟังใคร
บางครั้งสิ่งที่เราต้องการ ท่านก็ขัด   เราไม่เคยคิดได้ด้วยตัวเองเลย ทุกอย่างในชีวิตท่านวางแผนให้มาตลอด ภายใต้คำว่ากลัว คำว่าเตรียมพร้อม
และท่านก็มีนิสัยขี้กลัว ขี้กังวลล่วงหน้า จะทำอะไรแต่ละทีก็ไม่กล้าทำ กลัวผิดพลาด กลัวความยุ่งยาก ทำให้ชีวิตเราสองแม่ลูกไม่ก้าวไปไหน ลำบากยังไงก็ลำบากยังงั้น
และอีกอย่าง แม่เราเป็นคนที่ชอบโทษคนอื่น เวลามีปัญหาอะไร ก็จะโทษนั่นโทษนี่ไปหมด ชอบหาเหตุผลมาอ้างว่าสงสัยเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่ไม่เคยยึดหลักความเป็นจริง  ตัวอย่างเช่น เราเกรดตก ท่าก็จะด่าเราว่าเราเอาแต่เล่นมือถือ ท่านไม่เคยมองว่าเนื้อหาที่เรียนมันยาก ท่าเอาแต่โทษอะไรก็ไม่รู้ไม่มีเหตุผลเลย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว เราเก็บกดมาก
ตอนนี้เราโตขึ้น เราได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เรามีความสุขมากค่ะ สิ่งที่แม่ห้ามทำ เราก็ทำทุกอย่าง ทำแต่เรื่องที่ไม่เสียหายนะคะ เช่นไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ แม่เราก็ห้าม กลัวอันตรายนั่นนี่ ซึ่งมันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ทุกอย่างต้องอยู่มนกรอบ ภายใต้คำสั่งท่านเท่านั้น บางครั้งเราก็เสียโอกาสหลายๆอย่างในชีวิต เราเป็นคนที่มีประสบการณ์ชีวิตต่ำมากกกกกกกกกก เพราะเราไม่เคยได้เรียนรู้อะไรนอกบ้านเลย
แม่เราห้ามเราทุกอย่าง  แม่เรากลัวทุกอย่าง กลัวไม่มีเงิน กลัวตาย กลัวคนรวย กลัวขายหน้า กลัวเสียชื่อเสียง กลัวจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้วค่ะ
อยู่แบบชาวบ้านไม่มีประสบการณ์ชีวิต แล้วถ่ายทอดความรู้สึกนี้ให้คนเป็นลูกอย่างเรา เราเก็บกดมากกกก  เราไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเองเลย
เราเกือบไม่ได้เรียนต่อ ม.4 เพราะตอนนั้นแม่บอกว่าไม่มีเงิน ให้ไปทำงาน เราก็ดิ้นรนทำเรื่องก็ กยศ จนได้เรียนต่อ เราเรียนเก่งมาตลอด เราสอบได้มหาลัยดีๆมีชื่อเสียง แม่เราก็ไม่ให้ไปเรียเพราะกลัวไม่มีเงิน และไกลบ้าน กลัวเราอยู่ไม่ได้ แม่เราคิดแทนเราทุกอย่าง เอาความกลัวของตัวเองมาตัดสินชีวิตเรา
จนในที่สุดเราก็ไม่ยอม เราขอยืมเงินพ่อจ่ายค่าเทอมงวดแรก และใช้เงินเดือน กยศ ทำทุนขายของ และทำงานพาร์ทไทม์  เราขัดใจแม่ทุกอย่างและหาเงินส่งตัวเองเรียน จนทำให้แกรู้ว่าไม่มีท่าน เราก็อยู่รอดได้ อย่ามาเอาคำว่าไม่มีเงินมาตัดโอกาสเรา
แต่สุดท้ายแม่ก็คือแม่ เราก็กลับมาบ้าน ส่งเงินให้ท่านใช้บ้าง จากรายได้เล็กๆน้อยๆ ของเรา แต่ท่านก็ยังเป็นท่านเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน
บังคับชีวิตเรา ทั้งเรื่องความรัก เรื่องการสมัครงาน ต้องได้ดั่งใจท่านทุกอย่าง
ทำยังไงดีคะ เราเกลียดท่านที่เป็นแบบนี้มาก    ท่านไม่เคยกลับไปมองตัวเองเลยว่าความเป็นแม่มีความบพพร่องตรงไหนบ้าง
ใครต่อใครอยู่ด้วยก็อึดอัด แม้แต่พ่อแท้ๆของเราก็ทนไม่ได้ ต้องทิ้งเรากับแม่ไป  เมื่อไหร่ท่านจะมองกลับไปที่ตัวเองบ้าง วทำอย่างไรให้คนแบบนี้เค้าสำนึกบ้างคะ
เค้าเป็นคนที่ไม่ยอมรับความจริงเลย มีปัญหาก็ไม่เคยหาสาเหตุ เอาแต่โทษอย่างอื่นไปมั่วๆ โทษไว้ก่อน เอาที่ตัวเองสบายใจ
เวลาใครพูดสอบ หรือบอกกล่าวก็น้อยใจและโกรธไปหมด  
เราไม่อยากเชื่อเลยว่าเราจะโตมาเป็นคนแบบนี้ได้ ท่ามกลางแม่ที่สอนลูกแบบผิดๆ  ต้องขอบคุณความจนที่ทำให้เราเป็นคนทะเยอทะยาน ดิ้นรนที่จะเรียนหนังสือโรงเรียนดีๆ มหาลัยดีๆ ได้อยู่สภาพแวดล้อมที่ดี มีเพื่อนดีๆ จนหล่อหลอมให้เราเป็นให้ทุกวันนี้ เรากล้าพูดได้เลยว่าแม่แทบไม่เคยสอนเรา มีแต่ด่าๆๆๆๆๆๆ  และโทษในความผิดพลาด  มีแต่พ่อและเพื่อนที่หล่อหลอมให้เราคิดได้ คิดเองเป็น    
แต่แม่ก็มีส่วนดีอยู่นะคะ ตรงที่ท่านทำทุกอย่างเพราะรักเรา เรารู้ว่าท่านรักและหวงเรามาก อยากให้เราได้ดี ไม่อยากให้เราผิดพลาดเหมือนชีวิตท่าน
แต่อยากให้ท่านเข้าใจความต้องการของเราบ้าง เราต้องการอะไร เราไม่ชอบอะไร ท่านไม่เคยยอมรับเลย   จนตอนนี้เราไม่อยากกลับบ้าน เราเกลียดบ้าน
เราเกลียดแม่ เราเกลียดความคิดของแม่ ที่ชอบคิดว่าตัวเองดี ตัวเองถูกที่สุด  เราอยากหนีไปไกลๆ จนบางทีก็อยากฆ่าตัวตาย TT