ตอนนี้กำลังจะขึ้นม.ปลายแล้วค่ะ พ่อแม่หนูหย่ากัน ตอนอยู่ป.5ตอนนั้นยังเด็กยังไงคิดอะไรมาก
คิดแค่ว่าสักวันเดี่ยวก็กลับมาคืนดี หนูมีพี่น้องแท้ๆอยู่3คน แต่ยังมีภรรยาของพ่ออีก2คนนอกจากแม่ของหนู
หลังจากนั้นหนูกับพ่อก็แยกบ้านกันหนูอยู่กับแม่ พ่อก็ไปอยู่บ้านยายที่ไม่ไกลกันมาก
ทุกเช้าเราจะตื่นมาก่อนไปโรงเรียนต้องเดินไปเอาเงินจากยายที่พ่อฝากไว้ไปโรงเรียน
พี่ถูกส่งไปอยู่หอ แม่ก็ออกไปทำงาน พอเริ่มโตขึ้นก็เริ่มเสียใจ เวลาเห็นครอบครัวคนอื่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
เพื่อนบางคนกอดกับพ่อเป็นว่าเล่น แต่เราไม่ได้กอดกับพ่อมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้
เวลาเจอพ่อเราทำได้แค่เงียบกลัวพูดอะไรออกไปแล้วพ่อไม่พอใจ เราอยากคุยอยากกอดกับพ่อใจจะขาด
มันกลายเป็นเราไม่สนิทกับพ่อเลย มันเหมือนขาดอะไรไปจริงๆนะคะ ยิ่งพ่อกับแม่หนูนิสัยเหมือนกัน
ชอบเอาลูกไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เวลาพูดก็ชอบใส่อารมณ์เข้าไปด้วย ไม่อยากนอนร้องไห้แบบนี้แล้วค่ะ ทำยังไงดี ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายนะคะ
ทำยังไงถึงจะเลิกเสียใจเรื่องพ่อแม่หย่ากัน?
คิดแค่ว่าสักวันเดี่ยวก็กลับมาคืนดี หนูมีพี่น้องแท้ๆอยู่3คน แต่ยังมีภรรยาของพ่ออีก2คนนอกจากแม่ของหนู
หลังจากนั้นหนูกับพ่อก็แยกบ้านกันหนูอยู่กับแม่ พ่อก็ไปอยู่บ้านยายที่ไม่ไกลกันมาก
ทุกเช้าเราจะตื่นมาก่อนไปโรงเรียนต้องเดินไปเอาเงินจากยายที่พ่อฝากไว้ไปโรงเรียน
พี่ถูกส่งไปอยู่หอ แม่ก็ออกไปทำงาน พอเริ่มโตขึ้นก็เริ่มเสียใจ เวลาเห็นครอบครัวคนอื่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
เพื่อนบางคนกอดกับพ่อเป็นว่าเล่น แต่เราไม่ได้กอดกับพ่อมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้
เวลาเจอพ่อเราทำได้แค่เงียบกลัวพูดอะไรออกไปแล้วพ่อไม่พอใจ เราอยากคุยอยากกอดกับพ่อใจจะขาด
มันกลายเป็นเราไม่สนิทกับพ่อเลย มันเหมือนขาดอะไรไปจริงๆนะคะ ยิ่งพ่อกับแม่หนูนิสัยเหมือนกัน
ชอบเอาลูกไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เวลาพูดก็ชอบใส่อารมณ์เข้าไปด้วย ไม่อยากนอนร้องไห้แบบนี้แล้วค่ะ ทำยังไงดี ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายนะคะ