ไม่รู้ว่าจะเป็นกระทู้คำถาม หรือสนทนาดี
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากในหลายๆเรื่อง เราพยายามยิ้ม พยายามมองในแง่ดีแล้ว แต่วันนี้มันสุดๆแล้วจริงๆ
ถ้าย้อยกลับไปอ่านกระทู้เก่าๆของเรา จะเห็นว่าเราชอบคนนั้น รักคนนี้ มากมาบไปหมด แล้วก็ชอบตั้งคำถามเรื่องขายนั่น ขายนี่ ดูๆเหมือนคนขยันใช่มั้ยแต่ไม่หรอก เราก็แค่พยายามทำให้ตัวเองดูขยันไปอย่างงั้นแหละ
เรื่องความรัก แรกเริ่มเดิมที เราแอบชอบพนักงานโลตัสคนหนึ่ง ชื่อน้องเป๊ก ชอบเค้ามาตั้งแต่สองปีก่อน แต่เรามันไม่ใช่คนสวย เราเลยได้แต่มอง ไม่กล้าจีบ
จนกระทั่งเราย้ายไปทำงานที่ขอนแก่น แล้วเราก็ได้มาคบกะเพื่อนสมัยเด็ก ซึ่งแรกๆเหมือนจะดี สุดท้ายพ่อแม่ และเมียเก่าเค้าก็กีดกัน โดยที่เค้าไม่พยายามทำอะไรเพื่อเราเลย
ต่อมาเรากลับมาอยู่อุบล เราได้มีโอกาสแวะไปแอบมองน้องเป๊กที่โลตัสเอ็กเพรส ปรากฏว่าน้องตูนเพื่อนของน้องเป๊กก็มาจีบเรา ซึ่งแรกๆเราก็เฉยๆนะ พอไปๆมาๆ เราเริ่มใจอ่อน น้องตูนก็กลับตีตัวออกห่าง แล้วบอกว่าเราไม่ใช่
เราก็เจ็บใจมากเลยอ่ะ เพราะตอนที่ตูนตีตัวออกห่างเรา เค้าให้เรารอหน้าร้านเนื้อย่างสองชั่วโมงโดยไม่โทรมาบอกอะไรเลย จากนั้นก็บล็อคเบอร์ บล็อคเฟสเรา ซึ่งเรารู้สึกแบบ เห้ย!! เราทำอะไรผิด ด้วยความเจ็บใจ เราก็เลยตัดสินใจเดินหน้าจีบน้องเป๊กให้มันรู้แล้วรู้รอด ใจหนึ่งก็อยากประชดตูน อยากทำให้เห็นว่าเราไม่ได้แคร์อะไร แต่ลึกๆก็อยากลองจีบเป๊กดูเหมือนกัน
เรามันคนไม่มีชั้นเชิงอะไร ไม่ใช่คนสวย อวบๆ แต่ก็ไม่ขี้เหร่จนเกินจะรับได้นะ พอจะจีบเราก็ไปจีบแบบตรงๆนี่แหละ คือ ไปซื้อของให้พอดีกับกะที่น้องเป๊กทำงาน แล้วก็พูดหยอดบ้าง อีกทั้งยังแอบสืบจนได้เบอร์เป๊กมาไว้ แต่ก็ยังไม่กล้าโทรไป
พอดีเรามีปัญหาหนักหนากับเรื่องขายของที่เราลงทุนไปเกือบหกพันกว่า เราจองที่ขายของสงกรานต์ 3500 เคยเห็นเค้าจัดงานปีก่อนๆมันโอเคมาก ปีนี้เราเลยรีบจอง จริงๆมันมีอุปสรรค์มาตลอดเวลาที่เราวางแผ่นขายของ เช่น คนที่จะให้ยืมแก๊สอยู่ๆก็ไม่ให้ แล้ววันจริงปรากฏว่าขายไม่ได้เลย วันนี้เราขายได้60บาท เมื่อวานงานวันแรกขายได้150 คนมาเที่ยวงานน้อยมาก เรานี่อยากร้องไหเลย เงินติดตัวแทบไม่มี แล้วรู้อะไรมั้ย เวลาเรามีปัญหาเรื่องเงินของใช้จำเป็นมันมักจะมีอันเป็นไป รถมอเตอร์ไซต์เราก็ยางรั่วต้องเปลี่ยนยางใหม่
กลับบ้านมาแม่ก็บ่นให้ เพราะเรายืมตังแกไป ป้ากับญาติๆ ก็มีแต่พูดว่า "บอกแล้วไม่เชื่อว่าอย่าขาย" ซึ่งเราเจ็บปวดมาก เรารู้ว่าเราทำพลาด แต่เราก็ใจน้อยเกินกว่าจะฟังคำซ้ำเติมจากคนที่บ้าน พอเราบอกว่า "ถ้าขาดทุนก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นบทเรียน เงินที่ยืมจะหาทางเอามาคืน" สรุปป้ากับแม่ก็หาว่าเราเถียงอีก
เราเหนื่อย เราท้อ ตื่นแต่ตีสี่ ตีห้า เตรียมของขายคนเดียว ไม่มีคนช่วยเราเลย เราขับมอเตอร์ไซต์ไปขาย มีน้องมาช่วยบ้าง แต่ส่วนใหญ่เราจะเตรียมเองทั้งหมด
เราพยายามจะไม่ซีเรียส พยายามเข้มแข็ง แต่เราไม่ไหวแล้ว เราอยากได้กำลังใจ
และกำลังใจเดียวที่เรานึกถึง คือน้องเป๊ก แบบทุกครั้งเวลาเราไม่สบายใจ เราชอบไปเดินซื้อของ มองหน้าน้องให้ตัวเองมีกำลังใจ แต่วันนี้น้องหยุด เราเลยตัดสินใจโทรไป
แค่พูดว่า "ฮัลโหลใช่เป๊กหนือเปล่าคะ" น้องเค้าก็วางสายเลย สงสัยจำเสียงเราได้ เพราะเสียงเราค่อนข้างมีเอกลักษณ์
พอน้องตัดสาย เรานี่ทุกข์ขึ้นจากเดิมอีกเท่าตัว อยากคุยกับใครซักคนที่พอใจช่วยให้หายทุกข์ เราเลยไล่ดูรายชื่อเพื่นในเฟส ตัดสินใจไปส่องเฟสแฟนเก่าที่พ่อแม่เค้ากีดกัน เค้าก็ขึ้นรูปกับแฟนใหม่ลืมเราไปเลยเหมือนไม่เคยคบกับเรามาก่อน
เรารู้สึกเหมือนใครๆก็ไม่เห็นค่าเรา ทำไมเหรอเราไปทำอะไรให้เจ็บช้ำหรือก็ไม่ เราช่วยเหลือทุกคนเวลาเดือดร้อนมาตลอด เราจริงใจกับผู้ชายทุกคน ถ้าคนที่ไม่ชอบเราจะบอกตรงๆด้วยวิธีที่นุ่มนวล และยังเหลือความเป็นเพื่อนไว้ เราก็คิดนะว่ากว่าคนคนหนึ่งจะกล้ามาบอกชอบคงต้องใช้ความพยายามมากๆ เราถึงทำให้เค้าเจ็บช้ำน้อยที่สุดและเหลือความรู้สึกดีต่อกันไว้ แต่คนอื่นทำไมเค้าทำกับเราแบบนี้ก็ไม่รู้
เหนื่อมาก เพื่อนก็มีครอบครัวไปหมดไม่มีใครมีเวลาพูดคุยด้วยเลย
เฮ้อๆ
ปล1. แก้ไขคำผิดเท่านั้น
-------
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจนะคะ พยายามจะตอบคอมเม้นต์ แต่เหมือนมันจะตอบไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ตอนนี้เราอาจจะยังไม่ดีขึ้นมากอะไร แต่ก็รู้สึกดีนะคะ ที่อย่างน้อย ตรงนี้ ก็มีคนให้กำลังใจ ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ตอนนี้เราคิดอะไรได้นิดหน่อย จบงานสงกรานต์เราจะไปทำงานประจำ คือเรามีวุฒิ ม.6 เป็นโรงหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท ยกของหนักมากไม่ได้ เคยกินยารักษาโรคซึมเศร้าซึ่งเรารู้สึกว่า เรายังไม่หายขาด บางวันเราจะเหนื่อยเพลีย อยากนอนจนทำอะไรไม่ได้
ก็ไม่รู้ว่าจะพอทำงานอะไรได้บ้าง คงเลิกคิดเรื่องขายของไปซักพัก หาเงินใช้หนี้ สงบสติอารมณ์ และคงแยกบ้านมาอยู่คนเดียว
ซึ่งเราคิดว่าเราอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่าอยู่กับแม่ และญาติๆ เพราะเราค่อนข้างเสียสุจภาพจิตเวลาที่บ้านทะเลาะกัน กับเวลาแม่บ่นให้ว่าเราทำอะไรก็ไม่สำเร็จ
ส่วนเรื่องความรัก คงเลิกชอบกรือรักใครซักพัก
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ใครมีเรื่องอะไรทุกข์ใจแชร์ไว้ตรงนี้ได้นะ เผื่อจะได้รับกำลังใจและข้อคิดดีๆ
สุดท้ายนี้ สงกรานต์ ปีใหม่ เริ่มต้นกันใหม่นะคะทุกคน
เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่ามั้ย...??? ไม่มีค่าขนาดที่ว่าต่อให้เดินกลางถนนโล่งๆก็ไม่มีใครมองเห็น
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากในหลายๆเรื่อง เราพยายามยิ้ม พยายามมองในแง่ดีแล้ว แต่วันนี้มันสุดๆแล้วจริงๆ
ถ้าย้อยกลับไปอ่านกระทู้เก่าๆของเรา จะเห็นว่าเราชอบคนนั้น รักคนนี้ มากมาบไปหมด แล้วก็ชอบตั้งคำถามเรื่องขายนั่น ขายนี่ ดูๆเหมือนคนขยันใช่มั้ยแต่ไม่หรอก เราก็แค่พยายามทำให้ตัวเองดูขยันไปอย่างงั้นแหละ
เรื่องความรัก แรกเริ่มเดิมที เราแอบชอบพนักงานโลตัสคนหนึ่ง ชื่อน้องเป๊ก ชอบเค้ามาตั้งแต่สองปีก่อน แต่เรามันไม่ใช่คนสวย เราเลยได้แต่มอง ไม่กล้าจีบ
จนกระทั่งเราย้ายไปทำงานที่ขอนแก่น แล้วเราก็ได้มาคบกะเพื่อนสมัยเด็ก ซึ่งแรกๆเหมือนจะดี สุดท้ายพ่อแม่ และเมียเก่าเค้าก็กีดกัน โดยที่เค้าไม่พยายามทำอะไรเพื่อเราเลย
ต่อมาเรากลับมาอยู่อุบล เราได้มีโอกาสแวะไปแอบมองน้องเป๊กที่โลตัสเอ็กเพรส ปรากฏว่าน้องตูนเพื่อนของน้องเป๊กก็มาจีบเรา ซึ่งแรกๆเราก็เฉยๆนะ พอไปๆมาๆ เราเริ่มใจอ่อน น้องตูนก็กลับตีตัวออกห่าง แล้วบอกว่าเราไม่ใช่
เราก็เจ็บใจมากเลยอ่ะ เพราะตอนที่ตูนตีตัวออกห่างเรา เค้าให้เรารอหน้าร้านเนื้อย่างสองชั่วโมงโดยไม่โทรมาบอกอะไรเลย จากนั้นก็บล็อคเบอร์ บล็อคเฟสเรา ซึ่งเรารู้สึกแบบ เห้ย!! เราทำอะไรผิด ด้วยความเจ็บใจ เราก็เลยตัดสินใจเดินหน้าจีบน้องเป๊กให้มันรู้แล้วรู้รอด ใจหนึ่งก็อยากประชดตูน อยากทำให้เห็นว่าเราไม่ได้แคร์อะไร แต่ลึกๆก็อยากลองจีบเป๊กดูเหมือนกัน
เรามันคนไม่มีชั้นเชิงอะไร ไม่ใช่คนสวย อวบๆ แต่ก็ไม่ขี้เหร่จนเกินจะรับได้นะ พอจะจีบเราก็ไปจีบแบบตรงๆนี่แหละ คือ ไปซื้อของให้พอดีกับกะที่น้องเป๊กทำงาน แล้วก็พูดหยอดบ้าง อีกทั้งยังแอบสืบจนได้เบอร์เป๊กมาไว้ แต่ก็ยังไม่กล้าโทรไป
พอดีเรามีปัญหาหนักหนากับเรื่องขายของที่เราลงทุนไปเกือบหกพันกว่า เราจองที่ขายของสงกรานต์ 3500 เคยเห็นเค้าจัดงานปีก่อนๆมันโอเคมาก ปีนี้เราเลยรีบจอง จริงๆมันมีอุปสรรค์มาตลอดเวลาที่เราวางแผ่นขายของ เช่น คนที่จะให้ยืมแก๊สอยู่ๆก็ไม่ให้ แล้ววันจริงปรากฏว่าขายไม่ได้เลย วันนี้เราขายได้60บาท เมื่อวานงานวันแรกขายได้150 คนมาเที่ยวงานน้อยมาก เรานี่อยากร้องไหเลย เงินติดตัวแทบไม่มี แล้วรู้อะไรมั้ย เวลาเรามีปัญหาเรื่องเงินของใช้จำเป็นมันมักจะมีอันเป็นไป รถมอเตอร์ไซต์เราก็ยางรั่วต้องเปลี่ยนยางใหม่
กลับบ้านมาแม่ก็บ่นให้ เพราะเรายืมตังแกไป ป้ากับญาติๆ ก็มีแต่พูดว่า "บอกแล้วไม่เชื่อว่าอย่าขาย" ซึ่งเราเจ็บปวดมาก เรารู้ว่าเราทำพลาด แต่เราก็ใจน้อยเกินกว่าจะฟังคำซ้ำเติมจากคนที่บ้าน พอเราบอกว่า "ถ้าขาดทุนก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นบทเรียน เงินที่ยืมจะหาทางเอามาคืน" สรุปป้ากับแม่ก็หาว่าเราเถียงอีก
เราเหนื่อย เราท้อ ตื่นแต่ตีสี่ ตีห้า เตรียมของขายคนเดียว ไม่มีคนช่วยเราเลย เราขับมอเตอร์ไซต์ไปขาย มีน้องมาช่วยบ้าง แต่ส่วนใหญ่เราจะเตรียมเองทั้งหมด
เราพยายามจะไม่ซีเรียส พยายามเข้มแข็ง แต่เราไม่ไหวแล้ว เราอยากได้กำลังใจ
และกำลังใจเดียวที่เรานึกถึง คือน้องเป๊ก แบบทุกครั้งเวลาเราไม่สบายใจ เราชอบไปเดินซื้อของ มองหน้าน้องให้ตัวเองมีกำลังใจ แต่วันนี้น้องหยุด เราเลยตัดสินใจโทรไป
แค่พูดว่า "ฮัลโหลใช่เป๊กหนือเปล่าคะ" น้องเค้าก็วางสายเลย สงสัยจำเสียงเราได้ เพราะเสียงเราค่อนข้างมีเอกลักษณ์
พอน้องตัดสาย เรานี่ทุกข์ขึ้นจากเดิมอีกเท่าตัว อยากคุยกับใครซักคนที่พอใจช่วยให้หายทุกข์ เราเลยไล่ดูรายชื่อเพื่นในเฟส ตัดสินใจไปส่องเฟสแฟนเก่าที่พ่อแม่เค้ากีดกัน เค้าก็ขึ้นรูปกับแฟนใหม่ลืมเราไปเลยเหมือนไม่เคยคบกับเรามาก่อน
เรารู้สึกเหมือนใครๆก็ไม่เห็นค่าเรา ทำไมเหรอเราไปทำอะไรให้เจ็บช้ำหรือก็ไม่ เราช่วยเหลือทุกคนเวลาเดือดร้อนมาตลอด เราจริงใจกับผู้ชายทุกคน ถ้าคนที่ไม่ชอบเราจะบอกตรงๆด้วยวิธีที่นุ่มนวล และยังเหลือความเป็นเพื่อนไว้ เราก็คิดนะว่ากว่าคนคนหนึ่งจะกล้ามาบอกชอบคงต้องใช้ความพยายามมากๆ เราถึงทำให้เค้าเจ็บช้ำน้อยที่สุดและเหลือความรู้สึกดีต่อกันไว้ แต่คนอื่นทำไมเค้าทำกับเราแบบนี้ก็ไม่รู้
เหนื่อมาก เพื่อนก็มีครอบครัวไปหมดไม่มีใครมีเวลาพูดคุยด้วยเลย
เฮ้อๆ
ปล1. แก้ไขคำผิดเท่านั้น
-------
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจนะคะ พยายามจะตอบคอมเม้นต์ แต่เหมือนมันจะตอบไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ตอนนี้เราอาจจะยังไม่ดีขึ้นมากอะไร แต่ก็รู้สึกดีนะคะ ที่อย่างน้อย ตรงนี้ ก็มีคนให้กำลังใจ ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ตอนนี้เราคิดอะไรได้นิดหน่อย จบงานสงกรานต์เราจะไปทำงานประจำ คือเรามีวุฒิ ม.6 เป็นโรงหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท ยกของหนักมากไม่ได้ เคยกินยารักษาโรคซึมเศร้าซึ่งเรารู้สึกว่า เรายังไม่หายขาด บางวันเราจะเหนื่อยเพลีย อยากนอนจนทำอะไรไม่ได้
ก็ไม่รู้ว่าจะพอทำงานอะไรได้บ้าง คงเลิกคิดเรื่องขายของไปซักพัก หาเงินใช้หนี้ สงบสติอารมณ์ และคงแยกบ้านมาอยู่คนเดียว
ซึ่งเราคิดว่าเราอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่าอยู่กับแม่ และญาติๆ เพราะเราค่อนข้างเสียสุจภาพจิตเวลาที่บ้านทะเลาะกัน กับเวลาแม่บ่นให้ว่าเราทำอะไรก็ไม่สำเร็จ
ส่วนเรื่องความรัก คงเลิกชอบกรือรักใครซักพัก
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ใครมีเรื่องอะไรทุกข์ใจแชร์ไว้ตรงนี้ได้นะ เผื่อจะได้รับกำลังใจและข้อคิดดีๆ
สุดท้ายนี้ สงกรานต์ ปีใหม่ เริ่มต้นกันใหม่นะคะทุกคน