ถ้าคำถามรุนแรงไปต้องขอโทดด้วยครับ เพราะผมคิดแบบนี้จริงๆ
บ้านเราสี่คนพ่อ แม่ ผม น้องสาว ณ ปัจจุบันนี้ มีชีวิตที่เรียบง่ายครับ พ่อ กับแม่ก็ทำธุรกิจส่วนตัวไป น้องผมเป็นครู ส่วนตัวผมเองก็เคยช่วยทำธุรกิจกับพ่อแม่ครับ แต่ผมรู้สึกเบื่อชีวิตที่บ้าน เลยออกมาหาตัวตน ประสบการณ์ และงานใหม่ๆ (ตอนนี้ผม อายุ 30 ปีแล้ว) ถึงแม้ว่าบ้านเราจะมองจากสายตาญาติๆ หรือคนภายนอกมองว่าเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมากๆ (มากจนญาติๆ อิจฉา) แต่ก็มีปัญหาซุกอยู่ใต้พรมตลอดเวลา จนผมบางทีรู้สึกเบื่อชีวิตที่บ้าน และมีบางทีผมอยากให้พ่อกับแม่ผม หย่าๆกันไป อย่าได้แคร์สังคมมาก
ที่บ้านผมสมัย เรียนชั้นประถม พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก เมื่อผมลองมองย้อนกลับไปในความทรงจำ และสิ่งที่แม่เคยเล่าให้ฟัง (พ่อผมขี้อายครับไม่กล้าเราเรื่องเพศให้ลูกฟัง) ผมพบว่าพ่อกับแม่ผม มีปัญหากิจกรรมบนเตียงที่เข้ากันไม่ได้ (แต่ทุกเรื่องแกเข้ากันได้เกือบหมดน่ะ) แล้วแม่ผมก็ไม่เก่งเรื่องนี้ด้วย แม้แม่จะพยายามแล้ว และแกก็ศรีทนได้โคตรๆ ทนๆกับปัญหาจริง ส่วนพ่อเราก็เป็นมนุษย์อีโก้สูง ไม่ค่อยยอมรับความผิดตัวเองถ้าไม่จำนนนด้วยหลักฐาน จนพ่อผมต้องหนีชีวิตไปเที่ยวซ่อง ติดเหล้า เมาแล้วทะเลาะกับแม่บ่อยมากจนถึงขั้นทุบตีกันเลย และหนักที่สุดที่ทำให้ผมรู้สึกเกลียดคนสองคนนี้แบบลึกๆ เลยทำให้ผมรู้สึกสนิทกับน้องสาวมากกว่า คือ ตอนที่พวกเขาแยกกันอยู่ เขาก็แยกผมกับน้องสาวออกจากกัน และให้ผม กับน้องสาวเลือกว่าจะไปอยู่บ้านใคร สรุปผมอยู่กับแม่ น้องสาวอยู่กับพ่อ ตอนนั้น (ทั้งๆที่เราสองคนไม่อยากแยกจากกัน ใครอยากไปไหนก็ไป เพราะเราไม่รู้เรื่องด้วย)
ผมทำใจได้แล้วน่ะ ถ้าเขาจะแยกกัน ผมเคยถามพ่อกับแม่ว่า จะอยู่กันไปทำไม อยู่กันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แต่สุดท้ายท้ายสุด ทางผู้หลักผู้ใหญ่ ที่เป็นคนกลางลงมาไกล่เกลี่ยให้ แต่พวกเขาก็ยังทะเลาะกันทุกวันอยู่ดี โอเคว่าพ่อกับแม่ผมขยันทำมาหากินน่ะ ไม่เอามาปนกับเรื่องาน สอนลูกทุกๆคนให้ตั้งใจเรียน เที่ยวัดทำบุญ และพ่อผมยอมเลิกเหล้าแล้ว และเรื่องเที่ยวแกก็ไม่ไปแล้ว เพราะการกินเหล้าของแกทำให้ร่างกายแกไม่ฟิตเหมือนแต่ก่อน (ตอนนี้แก 58 แล้ว แต่ก็หล่อเหมือนหนุ่มวัย 40 ส่วนแม่ผมนี้ 59 แต่ก็สวยเหมือนสาววัย 38 - 39 ลืมบอกไปบ้านผมหน้าอ่อนกว่าวัยทั้งบ้าน อิอิ) และเพราะแม่ผมอยายามที่รั้งพ่อผมไว้ให้นานที่สุด ต่อให้แกเป็นอัมพาต แกก็จะอยู่กับพ่อ จนตอนนี้ผ่านมา20 ปีแล้ว ก็โชคดีที่พวกเขายังอยู่กันมานาน (เพราะพ่อกับแม่ผม เป็นคนชอบเข้าสังคมไปงานเลี้ยงงานบุญ แกเลยมีเพื่อนผูงแบบครอบจักรวาลครบทุกวงการ และพ่อกับแม่ก็แคร์หน้าตาทางสัมคมมากกว่าชีวิตส่วนตัวของแกสองคน ว่าจะยังไง เรื่องหย่า เลยเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่กล้าคิด) จนพวกเราสองคนพี่น้อง เรียนจบ ป.ตรี แยกย้ายกันไปทำงานแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกลึกๆ ว่า ทำไม พวกเขาไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลาที่จะมีชีวิตเพื่อเราสองคนพี่น้องก็ได้ แยกๆกันไป มีคู่ที่ดีกว่า เคยคิดด้วยซ้ำว่า เราอยู่กันแค่สองคนพี่น้อง แล้วไปหาอยู่บ้านใครซักคนที่เขาจะเมตตาให้เราอยู่ ดีกว่าที่จะมาทรมานกับปัญหาบ้าๆ ที่เราไม่ได้ก่อ
แล้วปัญหา ที่เหลือทิ้งเอาไว้ คือ ผม กับน้องสาว เคยมีความคิดตรงกันว่า ทำไมเราไม่ใช่ชีวิตของเราสองคนให้ดีกว่าพ่อกับแม่ ผมสองคนพี่น้องจึงชอบทำอะไรกันสองคนเหมือนคู่รัก แข่งกับพ่อแม่ เพื่อให้พ่อแม่หยุดทะเลาะกัน จนพ่อกับแม่ต้องจำเราสองคนแยกไปอบรบ และพ่อกับแม่ผมก็ไม่กล้าเถียงกันให้ลูกๆเห็น (แต่ก็ยังเห็น เพราะอยู่บ้ายเดียวกัน) เลยทำให้เราสองคนพี่น้อง เป็นคนที่หมกหมุ่นเรื่อง Sex มากๆ และกลายเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับ Sex มาก่อนความรักครับ จนบางทีเหมือนคนที่ด้านชากับความรัก (แต่ลุคพวกเราสองคนพี่น้องเหมือนเด็กเรียนน่ะ และเรียนดี มากกว่าเพลย์บอยเพลย์เกิร์ล) เพื่อชดเชยสิ่งที่เราเห็นพ่อแม่เราขาดหายไปในชีวิตคู่ของเขา แต่ยังโชคดีที่เราสองคนคุยกันเล่นกัน ไม่เกินเลยกันมาก รู้ขอบเขตกัน ว่าเราคือพี่น้องกัน แต่ก็ทำให้ชีวิตรักของเราแต่ละคน มีปัญหาตลอด แต่โชคดีที่น้องสาวผมแต่งงานกับเพื่อนของผม มีลูกสาวกันแล้วหนึ่งคน
ส่วนผมคงเรื่อยๆกับชีวิตไป จนกว่าจะหยุดที่ใครซักคนที่ เรามั่นใจว่าเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตคู่ของพ่อกับแม่เรา เพราะบางทีผมความรู้สึกว่า ครอบครัวเรา มีความสมบูณ์แต่ภายนอก แต่ภายในซุกปัญหาเอาไว้มากมาย และบางเรื่องถ้าได้คุย ก็คงคุยไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ซิ บางผมผมอาจจะเป็คนที่ไม่แคร์กับอะไรกับจารีต และสังคมมาก ผมเลยคิดอะไรแบบนี้ ตามหัวข้อกระทู้
ปล.ซึ่งดูทรงแล้ว แกคงไม่ยอมหม่า และไม่ยอมไปไหนจากกัน และก็จะอยู่กันสองคนตายายต่อไป นอกจากใครจะตายก่อนเท่านั้น
บางทีผมเคยคิดว่า " ถ้าพ่อ กับแม่ผมหย่ากันไปเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ชีวิตผมจะดีกว่านี้ไหม ???
บ้านเราสี่คนพ่อ แม่ ผม น้องสาว ณ ปัจจุบันนี้ มีชีวิตที่เรียบง่ายครับ พ่อ กับแม่ก็ทำธุรกิจส่วนตัวไป น้องผมเป็นครู ส่วนตัวผมเองก็เคยช่วยทำธุรกิจกับพ่อแม่ครับ แต่ผมรู้สึกเบื่อชีวิตที่บ้าน เลยออกมาหาตัวตน ประสบการณ์ และงานใหม่ๆ (ตอนนี้ผม อายุ 30 ปีแล้ว) ถึงแม้ว่าบ้านเราจะมองจากสายตาญาติๆ หรือคนภายนอกมองว่าเราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมากๆ (มากจนญาติๆ อิจฉา) แต่ก็มีปัญหาซุกอยู่ใต้พรมตลอดเวลา จนผมบางทีรู้สึกเบื่อชีวิตที่บ้าน และมีบางทีผมอยากให้พ่อกับแม่ผม หย่าๆกันไป อย่าได้แคร์สังคมมาก
ที่บ้านผมสมัย เรียนชั้นประถม พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก เมื่อผมลองมองย้อนกลับไปในความทรงจำ และสิ่งที่แม่เคยเล่าให้ฟัง (พ่อผมขี้อายครับไม่กล้าเราเรื่องเพศให้ลูกฟัง) ผมพบว่าพ่อกับแม่ผม มีปัญหากิจกรรมบนเตียงที่เข้ากันไม่ได้ (แต่ทุกเรื่องแกเข้ากันได้เกือบหมดน่ะ) แล้วแม่ผมก็ไม่เก่งเรื่องนี้ด้วย แม้แม่จะพยายามแล้ว และแกก็ศรีทนได้โคตรๆ ทนๆกับปัญหาจริง ส่วนพ่อเราก็เป็นมนุษย์อีโก้สูง ไม่ค่อยยอมรับความผิดตัวเองถ้าไม่จำนนนด้วยหลักฐาน จนพ่อผมต้องหนีชีวิตไปเที่ยวซ่อง ติดเหล้า เมาแล้วทะเลาะกับแม่บ่อยมากจนถึงขั้นทุบตีกันเลย และหนักที่สุดที่ทำให้ผมรู้สึกเกลียดคนสองคนนี้แบบลึกๆ เลยทำให้ผมรู้สึกสนิทกับน้องสาวมากกว่า คือ ตอนที่พวกเขาแยกกันอยู่ เขาก็แยกผมกับน้องสาวออกจากกัน และให้ผม กับน้องสาวเลือกว่าจะไปอยู่บ้านใคร สรุปผมอยู่กับแม่ น้องสาวอยู่กับพ่อ ตอนนั้น (ทั้งๆที่เราสองคนไม่อยากแยกจากกัน ใครอยากไปไหนก็ไป เพราะเราไม่รู้เรื่องด้วย)
ผมทำใจได้แล้วน่ะ ถ้าเขาจะแยกกัน ผมเคยถามพ่อกับแม่ว่า จะอยู่กันไปทำไม อยู่กันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น แต่สุดท้ายท้ายสุด ทางผู้หลักผู้ใหญ่ ที่เป็นคนกลางลงมาไกล่เกลี่ยให้ แต่พวกเขาก็ยังทะเลาะกันทุกวันอยู่ดี โอเคว่าพ่อกับแม่ผมขยันทำมาหากินน่ะ ไม่เอามาปนกับเรื่องาน สอนลูกทุกๆคนให้ตั้งใจเรียน เที่ยวัดทำบุญ และพ่อผมยอมเลิกเหล้าแล้ว และเรื่องเที่ยวแกก็ไม่ไปแล้ว เพราะการกินเหล้าของแกทำให้ร่างกายแกไม่ฟิตเหมือนแต่ก่อน (ตอนนี้แก 58 แล้ว แต่ก็หล่อเหมือนหนุ่มวัย 40 ส่วนแม่ผมนี้ 59 แต่ก็สวยเหมือนสาววัย 38 - 39 ลืมบอกไปบ้านผมหน้าอ่อนกว่าวัยทั้งบ้าน อิอิ) และเพราะแม่ผมอยายามที่รั้งพ่อผมไว้ให้นานที่สุด ต่อให้แกเป็นอัมพาต แกก็จะอยู่กับพ่อ จนตอนนี้ผ่านมา20 ปีแล้ว ก็โชคดีที่พวกเขายังอยู่กันมานาน (เพราะพ่อกับแม่ผม เป็นคนชอบเข้าสังคมไปงานเลี้ยงงานบุญ แกเลยมีเพื่อนผูงแบบครอบจักรวาลครบทุกวงการ และพ่อกับแม่ก็แคร์หน้าตาทางสัมคมมากกว่าชีวิตส่วนตัวของแกสองคน ว่าจะยังไง เรื่องหย่า เลยเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่กล้าคิด) จนพวกเราสองคนพี่น้อง เรียนจบ ป.ตรี แยกย้ายกันไปทำงานแล้ว แต่ผมก็ยังรู้สึกลึกๆ ว่า ทำไม พวกเขาไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลาที่จะมีชีวิตเพื่อเราสองคนพี่น้องก็ได้ แยกๆกันไป มีคู่ที่ดีกว่า เคยคิดด้วยซ้ำว่า เราอยู่กันแค่สองคนพี่น้อง แล้วไปหาอยู่บ้านใครซักคนที่เขาจะเมตตาให้เราอยู่ ดีกว่าที่จะมาทรมานกับปัญหาบ้าๆ ที่เราไม่ได้ก่อ
แล้วปัญหา ที่เหลือทิ้งเอาไว้ คือ ผม กับน้องสาว เคยมีความคิดตรงกันว่า ทำไมเราไม่ใช่ชีวิตของเราสองคนให้ดีกว่าพ่อกับแม่ ผมสองคนพี่น้องจึงชอบทำอะไรกันสองคนเหมือนคู่รัก แข่งกับพ่อแม่ เพื่อให้พ่อแม่หยุดทะเลาะกัน จนพ่อกับแม่ต้องจำเราสองคนแยกไปอบรบ และพ่อกับแม่ผมก็ไม่กล้าเถียงกันให้ลูกๆเห็น (แต่ก็ยังเห็น เพราะอยู่บ้ายเดียวกัน) เลยทำให้เราสองคนพี่น้อง เป็นคนที่หมกหมุ่นเรื่อง Sex มากๆ และกลายเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับ Sex มาก่อนความรักครับ จนบางทีเหมือนคนที่ด้านชากับความรัก (แต่ลุคพวกเราสองคนพี่น้องเหมือนเด็กเรียนน่ะ และเรียนดี มากกว่าเพลย์บอยเพลย์เกิร์ล) เพื่อชดเชยสิ่งที่เราเห็นพ่อแม่เราขาดหายไปในชีวิตคู่ของเขา แต่ยังโชคดีที่เราสองคนคุยกันเล่นกัน ไม่เกินเลยกันมาก รู้ขอบเขตกัน ว่าเราคือพี่น้องกัน แต่ก็ทำให้ชีวิตรักของเราแต่ละคน มีปัญหาตลอด แต่โชคดีที่น้องสาวผมแต่งงานกับเพื่อนของผม มีลูกสาวกันแล้วหนึ่งคน
ส่วนผมคงเรื่อยๆกับชีวิตไป จนกว่าจะหยุดที่ใครซักคนที่ เรามั่นใจว่าเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตคู่ของพ่อกับแม่เรา เพราะบางทีผมความรู้สึกว่า ครอบครัวเรา มีความสมบูณ์แต่ภายนอก แต่ภายในซุกปัญหาเอาไว้มากมาย และบางเรื่องถ้าได้คุย ก็คงคุยไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ซิ บางผมผมอาจจะเป็คนที่ไม่แคร์กับอะไรกับจารีต และสังคมมาก ผมเลยคิดอะไรแบบนี้ ตามหัวข้อกระทู้
ปล.ซึ่งดูทรงแล้ว แกคงไม่ยอมหม่า และไม่ยอมไปไหนจากกัน และก็จะอยู่กันสองคนตายายต่อไป นอกจากใครจะตายก่อนเท่านั้น