สวัสดีครับ พี่ๆชาว pantip ทุกคน ถามหัวข้อเลยนะครับ ยามที่เราทุกข์หรือท้อแท้กับชีวิตจะทำยังไงให้ผ่านมันไปได้ครับ ... ผมท้อเหลือเกินนับวันยิ่งท้อเข้าไปใหญ่ จนบางทีก็คิดอยากจะฆ่าตัวตาย ผมเบื่อชีวิตมันอาจจะเป็นกรรมของผมก็ได้ ...
ปัจจุบันนี้ผมอายุ 17 ปี ไม่ได้เรียนหนังสือ ทำงานรับจ้างทั่วไปหาเงิน เป็นงานใช้แรงเหนื่อยเหมือนกันครับ ผมขอเล่าย้อนไปในอดีตที่ผ่านมาเลยนะครับ
สมัยผมยังเป็นเด็กบ้านผมฐานะรวยมาก พ่อผมเป็นหัวหน้าคนดูแลเรื่องแก๊สออกซิจิ ที่โรงพยาบาลเงิน
ได้ 200,000 บาท ต่อเดือน เท่าที่ผมทำความได้ผมเกิดมาบนกองเงินกองทอง กินอยู่แบบสบาย แม่ซื้อคอมให้ตั้งแต่ผมอยู่ ป.1 สมัยนั้นมีผมคนเดียวในหมู่บ้านที่มีคอมพิวเตอร์ ผมจึงมีเพื่อนเยอะ ผมสบายมากอยากได้อะไรแม่ก็พาไปซื้อ ของเล่น เกมส์ แม่ก็ซื้อให้หมด ของกินอะไรแม่ก็พากิน ผมสบายเกินจนไม่มีใครขัดใจผม สรุปง่ายๆคือผมชอบเอาแต่ใจ ก็เด็กๆเนอะมันต้องมีงี้บ้าง (แต่พอโตมาแล้วย้อนดูตัวเองก็รู้สึกเกียจตัวเองมาก) ผมอยู่แบบสบาย จนกระทั่งผมอยู่ ป.4 ครอบครัวผมเริ่มมีปัญหา พ่อกับผมชอบทะเลาะกัน แทบจะทุกวันเลย ผมยืนมองพวกเค้าทะเลาะกัน ตบกันบ้าง ตีกันบ้าง ผมยืนร้องไห้ทุกครั้งที่พ่อกับแม่ด่ากัน ผมจะเข้าไปห้ามพ่อห้ามแม่
แม่ก็ชอบดุว่าอย่ายุ่ง แล้วไล่ผมออกไปห่างๆ เป็ยแบบนี้จนหนักขึ้นทุกวันๆ จนเค้าก็แยกทางกันแม่ก็หนีไปอยู่บ้านเพื่อน พ่อก็อยู่ที่ทำงานต่างคนต่างแยกกัน
(แต่ยังไม่เลิกกันนะครับ) ลืมบอกไปผมมีพี่สาวคนนึง
แม่เดียวกันแต่คนละพ่อครับ แม่ก็ให้พี่สาวผมดูแลผม อยู่บ้านกันสองคน แต่ด้วยที่พี่สาวผมเข้าสู่วัยรุ่นเค้าก็ต้องออกไปเที่ยวกลางคืน แล้วปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแล้วห้ามผมไปฟ้องแม่ วันแรกที่ผมอยู่คนเดียว
ผมกลัวแล้วคิดสึกแม่มาก ผมเป็นติดแม่ครับ ไม่ติดพ่อถึงแม่จะด่าจะตียังไงผมก็รักแม่มาก เวลานั้นผมต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในบ้าน บางวันพี่สาวผมก็ไปกลับบ้าน ผมกลัว ผมคิดถึงแม่ เวลานอนผมจะละเมอตื่นมานั่งร้องไห้ทุกคืน เรียกหาแต่แม่ เป็นแบบนี้อยู่นาน จนวันนึงแม่กลับบ้านมา ผมดีใจมาก วิ่งเข้าไปกอดแม่ แต่สิ่งที่ผมเห็นคือเค้าพาผู้ชายมาด้วย ผมยังเด็กเลยไม่รู้ไรเท่าไหร่เลยถามแม่ไปว่าเขาเป็นใคร
แม่ก็บอกเพื่อนผมก็ไม่ได้อะไร แต่สิ่งนึงที่แม่บอกผม
คือ อย่าไปบอกพ่อ (ตอนนั้นเด็กๆผมไม่ค่อยรู้เรื่อง)
แม่มาหาผมทุกอาทิตย์ นานจนหลายเดือน ....
จนวันนึงพ่อกลับมาบ้านมาหาผม แม่ผมก็กลับมาแต่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้มาด้วยแหละครับ วันนั้นผมดีใจมากคิดว่าพ่อกับแม่จะกับมาอยู่ด้วยกันแต่ไม่ใช่อย่างงั้น แม่บอกผมว่า จะพาผมไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด
(ผมไม่ชอบเอาซะเลย ต่างจังหวัดมันไม่เหมือนในเมือง) ตอนเด็กผมคิดแบบนั้น แต่!! แม่ไม่ได้ไปกับผม แม่ให้น้องชายแม่มารับผม แลเวแม่บอกว่าแม่จะตามไป ร้องไห้ อยากไปด้วยกับแม่(ดูงอแงนะครับ ต้องเข้าใจลูกที่ติดแม่) ผมถามพ่อ พ่อบอกพ่อต้องทำงานเดี๋ยวพ่อจะไปหา ...........
ตั้งแต่วันนั้นชีวิตที่สุขสบายในวัยเด็กของผมก็หมดลง ผมเรียนไม่จบ ป.4 เพราะแม่ส่งผมไปอยู่กับยาย
แต่ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไร จนพอโตมาก็พอร฿้บางอย่างแล้ว .....
ต่อไปคือชีวิต บ้านนอกของผมที่คิดว่ามันจะไม่สุขสบาย และมีโอกาสเข้ามาหาผมเยอะแต่ผมทำมันพัง
ยามเวลาเราท้อแท้กับชีวิต จะให้กำลังใจตัวเองยังไง??
ปัจจุบันนี้ผมอายุ 17 ปี ไม่ได้เรียนหนังสือ ทำงานรับจ้างทั่วไปหาเงิน เป็นงานใช้แรงเหนื่อยเหมือนกันครับ ผมขอเล่าย้อนไปในอดีตที่ผ่านมาเลยนะครับ
สมัยผมยังเป็นเด็กบ้านผมฐานะรวยมาก พ่อผมเป็นหัวหน้าคนดูแลเรื่องแก๊สออกซิจิ ที่โรงพยาบาลเงิน
ได้ 200,000 บาท ต่อเดือน เท่าที่ผมทำความได้ผมเกิดมาบนกองเงินกองทอง กินอยู่แบบสบาย แม่ซื้อคอมให้ตั้งแต่ผมอยู่ ป.1 สมัยนั้นมีผมคนเดียวในหมู่บ้านที่มีคอมพิวเตอร์ ผมจึงมีเพื่อนเยอะ ผมสบายมากอยากได้อะไรแม่ก็พาไปซื้อ ของเล่น เกมส์ แม่ก็ซื้อให้หมด ของกินอะไรแม่ก็พากิน ผมสบายเกินจนไม่มีใครขัดใจผม สรุปง่ายๆคือผมชอบเอาแต่ใจ ก็เด็กๆเนอะมันต้องมีงี้บ้าง (แต่พอโตมาแล้วย้อนดูตัวเองก็รู้สึกเกียจตัวเองมาก) ผมอยู่แบบสบาย จนกระทั่งผมอยู่ ป.4 ครอบครัวผมเริ่มมีปัญหา พ่อกับผมชอบทะเลาะกัน แทบจะทุกวันเลย ผมยืนมองพวกเค้าทะเลาะกัน ตบกันบ้าง ตีกันบ้าง ผมยืนร้องไห้ทุกครั้งที่พ่อกับแม่ด่ากัน ผมจะเข้าไปห้ามพ่อห้ามแม่
แม่ก็ชอบดุว่าอย่ายุ่ง แล้วไล่ผมออกไปห่างๆ เป็ยแบบนี้จนหนักขึ้นทุกวันๆ จนเค้าก็แยกทางกันแม่ก็หนีไปอยู่บ้านเพื่อน พ่อก็อยู่ที่ทำงานต่างคนต่างแยกกัน
(แต่ยังไม่เลิกกันนะครับ) ลืมบอกไปผมมีพี่สาวคนนึง
แม่เดียวกันแต่คนละพ่อครับ แม่ก็ให้พี่สาวผมดูแลผม อยู่บ้านกันสองคน แต่ด้วยที่พี่สาวผมเข้าสู่วัยรุ่นเค้าก็ต้องออกไปเที่ยวกลางคืน แล้วปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวแล้วห้ามผมไปฟ้องแม่ วันแรกที่ผมอยู่คนเดียว
ผมกลัวแล้วคิดสึกแม่มาก ผมเป็นติดแม่ครับ ไม่ติดพ่อถึงแม่จะด่าจะตียังไงผมก็รักแม่มาก เวลานั้นผมต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในบ้าน บางวันพี่สาวผมก็ไปกลับบ้าน ผมกลัว ผมคิดถึงแม่ เวลานอนผมจะละเมอตื่นมานั่งร้องไห้ทุกคืน เรียกหาแต่แม่ เป็นแบบนี้อยู่นาน จนวันนึงแม่กลับบ้านมา ผมดีใจมาก วิ่งเข้าไปกอดแม่ แต่สิ่งที่ผมเห็นคือเค้าพาผู้ชายมาด้วย ผมยังเด็กเลยไม่รู้ไรเท่าไหร่เลยถามแม่ไปว่าเขาเป็นใคร
แม่ก็บอกเพื่อนผมก็ไม่ได้อะไร แต่สิ่งนึงที่แม่บอกผม
คือ อย่าไปบอกพ่อ (ตอนนั้นเด็กๆผมไม่ค่อยรู้เรื่อง)
แม่มาหาผมทุกอาทิตย์ นานจนหลายเดือน ....
จนวันนึงพ่อกลับมาบ้านมาหาผม แม่ผมก็กลับมาแต่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้มาด้วยแหละครับ วันนั้นผมดีใจมากคิดว่าพ่อกับแม่จะกับมาอยู่ด้วยกันแต่ไม่ใช่อย่างงั้น แม่บอกผมว่า จะพาผมไปอยู่กับยายที่ต่างจังหวัด
(ผมไม่ชอบเอาซะเลย ต่างจังหวัดมันไม่เหมือนในเมือง) ตอนเด็กผมคิดแบบนั้น แต่!! แม่ไม่ได้ไปกับผม แม่ให้น้องชายแม่มารับผม แลเวแม่บอกว่าแม่จะตามไป ร้องไห้ อยากไปด้วยกับแม่(ดูงอแงนะครับ ต้องเข้าใจลูกที่ติดแม่) ผมถามพ่อ พ่อบอกพ่อต้องทำงานเดี๋ยวพ่อจะไปหา ...........
ตั้งแต่วันนั้นชีวิตที่สุขสบายในวัยเด็กของผมก็หมดลง ผมเรียนไม่จบ ป.4 เพราะแม่ส่งผมไปอยู่กับยาย
แต่ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เรื่องอะไร จนพอโตมาก็พอร฿้บางอย่างแล้ว .....
ต่อไปคือชีวิต บ้านนอกของผมที่คิดว่ามันจะไม่สุขสบาย และมีโอกาสเข้ามาหาผมเยอะแต่ผมทำมันพัง