แปลกเนาะคนเรา เวลามีปัญหา เรามักจะเก็บปัญหานั้นไว้เอง
บางทีการเก็บปัญหาไว้เอง สำหรับเราอาจเป็นทางแก้ที่ดีที่สุดก็ได้
เพราะเราไม่อยากให้ใครต้องมารับรู้ถึงปัญหาของเรา
ไม่อยากให้คนที่เรารักต้องมาทุกข์กับเรา
เราเหนื่อยที่ต้องเสแสร้ง เหนื่อยที่ต้องพยายามยิ้ม
เหนื่อยที่ต้องฝืนความรู้สึกตัวเอง
ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายาม เราพยายาม แล้ว พยายามจนเหนื่อย
แล้วก็เหนื่อยมากๆด้วย แต่เรา ก็ยังต้องทนกับปัญหาเหล่านี้ต่อไป

มีคนหลายคนพยายาม ที่จะบอกให้เรา สู้กับปัญหาต่างๆ
เราสู้กับมันจนเราเหนื่อย สู้จนเราล้าแล้ว
อาจเพราะ ว่าเราสู่คนเดียวมาตลอดเลยก็เป็นได้

เราเลือกที่จะปกปิดความรู้สึกของเรา
จนวันหนึ่ง มันเอ่อล้นออกมา จากสีหน้าและแววตา
จนหลายคนสังเกตุเห็น
ว่าคนๆเดิมที่หัวเราะได้ ช่วยคนอื่นได้

มีความทุกถึงขนานี้เลยหรือ
เราจะบอกว่าใช้

เพราะสิ่งต่างๆทีเราแบกไว้มันหนักหลือเกิน
หนักมาก เราเคยวางมันลง แล้ว

แต่สื่งที่ พบคือ  ถ้าเราวางมันลงเมื่อไหร่ ปัญหาก้อนใหม่ มันจะตามใส่เราทันที

เราพูดตรงๆเราท้อ เราเบื่อที่สู้กับมันแล้ว
เราเหนื่อย เราไม่ไหวแล้ว จริงๆนะ

เดินต่อไปข้างหน้าก็เหนื่อย
ถอยหลังกลับไปก็ไม่ได้
หยุดอยู่กับที่ก็ไม่ได้

ไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไงต่อไป

แค่ตอนนี้เราอยากพัก สักพักหนึ่ง เท่านั้น เอง