เรื่องมีอยู่ว่า เราทำงานในตำแหน่ง....รับผิดชอบงานในขอบเขตที่ได้รับมอบหมาย แต่ว่าสถานการณ์ตอนนั้นต้องช่วยกันทุกคน เราเข้าใจ มอบหมายอะไรมาเราทำหมด เราไม่เคยเกี่ยงใครอยู่แล้ว แต่ขอแค่สอนงาน อธิบายในส่วนที่เขาทำ ไม่ใช่ว่าโยนงานให้เราทำ เราก็ไม่รู้เรื่องงานนั้น เพราะมันไม่ใช่งานที่เราต้องรับผิดชอบ  เราก็ไม่รู้เรื่องงานส่วนนั้นเลย สั่งงานแต่ละทีก็คือไม่รู้เรื่องเลย โดนด่าว่า เอ๋อหรอ ? งานไม่สอน แต่ให้ลงมือทำเอง เราก็ไม่รู้เรื่องอะดิ โยนงานมาช่วยอธิบายหน่อยว่าทำยังไง ถ้าไม่สอนไม่บอกจะให้ทำยังไง งานก็เป็นงานเขาไง แต่ให้เราช่วย ตอนนั้นผจก บอกให้ช่วยๆกัน เพราะมันคืองานของสาขา เราก็ทนไป ไม่เกี่ยงงาน คิดแค่ว่า เรามาอยู่ในองค์กรนี้ อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยกันไป เงินเดือนก็กิน ทำเพื่อให้มันผ่านพ้นไป เราช่วยตอนที่เราว่างแค่นั้นเลย

บางทีติดลูกค้าอยู่ เราก็ปฏิเสธงานส่วนนั้นไป เพราะเราไม่ว่าง เขาว่าเราไม่มีน้ำใจอีก เอ้ากูผิดอีกแล้วหรอ?เป็นงงเลยค่ะ  พอเราทำงานในส่วนของหน้าที่ตัวเองบ้าง ตอนนั้นงานของตัวเองเขาก็เร่งด้วยเหมือนกัน เราก็ต้องเลือกในส่วนของตัวเองด้วย เพราะมันมีผลกับเงินเดือนของเราในตอนนั้นด้วย แต่กลับโดนบ่นด่าว่า มันใช่เวลาที่จะมาทำงานตัวเองไหม แทนที่จะช่วยกันก่อน เอาแต่งานของตัวเอง งานเราก็สำคัญมากๆไงเราก็ต้องทำงานตัวเองก่อนมั้ย งานคนอื่น เราไม่ได้มีส่วนรับผิดชอบอะไรเลย แค่ช่วยก็เยอะมากแล้วบางทีอ่ะ แล้วช่วงนึงเราต้องลางานไปทำธุระ เราก็บอกผจก ไปแล้ว ผจก อนุญาตเราไปแล้ว แต่นางกลับบอกว่า ใครอนุญาตให้ลา งานที่นี่มันเยอะมาก เราก็ลาไปเลยสิคะไม่ได้สนอะไร เพราะผจก อนุญาตแล้วอะ  แล้วพอวันต่อมาที่มาทำงาน กองงานให้เราทั้งหมดเลยจ้ะ ของอะไรหายโทษดิฉันคนเดียวจ้ะ ของตกตอนนั้นเราก็จะเก็บให้เพราะมันตกมาที่เรา กลับบอกว่าไม่ต้องยุ่ง พอของตกอีกทีตอนนั้นเราไม่ได้เก็บ เพราะเราติดลูกค้าอยู่ โดนด่าว่าไม่เคยจะมีน้ำใจกับใครเลย เฮ้ออ เหนื่อยนะคนแบบนี้

ออกไปหาลูกค้ากลับมาโดนด่าว่าไม่ช่วยงานไปอีก เออออ-___-

เราพอเข้าใจได้นะ ทำงาน งานไม่เคยเหนื่อย เหนื่อยแต่กับคนมากกว่า แล้วคนเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจใคร แต่มาเจอแบบนี้ทุกวันเราก็รับไม่ไหวแล้วจริงๆ เครียดมากๆเลยค่ะ พยายามที่จะทำใจให้ชินว่าแต่ละคนมีนิสัยแบบนี้แต่มาเจอแบบนี้ทุกวันไม่ไหวเลย เดอะแบกสุดๆไปเลย

อยากจะลาออกแต่ก็ไม่มีงานรองรับเลย เพราะงานช่วงนี้มันหายากเราจำเป็นและจำใจที่จะต้องทนต่อไป