สวัสดีค่ะทุกคน เราอยากเล่าเหตุการณ์ ประทับใจคุณหมอคนนึงมากๆ >//<
จริงๆเรื่องที่จะเล่านี้เกิดขึ้นมาประมาณ 1 เดือนแล้วนะคะ
ตอนนี้คุณพ่อเราไม่สบายค่ะ เข้าออก นอนโรงพยาบาลอยู่บ่อย เราก็ได้เจอทีมหมอที่ดูแลพ่อมาสักพักนึง เขาเป็นแพทย์Internอยู่ค่ะ อายุคงประมาณเดียวกับเรา ตอนนั่นเราก็ไม่ได้สนใจอะไรหมอเขาหรอกนะคะ แต่ก็ได้เจอกันกับหมอทุกวัน เพราะพวกคุณหมอและทีมเขาต้องมาเดินตรวจกันทุกเช้าอยู่แล้ว ก็จะยิ้มให้กันตลอด คุยถามอาการพ่อบ้าง (ตอนนั่นเราไม่ค่อยชอบหมอนะ พูดเสียงดัง ออกแนวน่ารำคาญ)
จนมีช่วงนึงค่ะ พ่อเกิดอาการหนักมาก ต้องเข้าฉุกเฉิน เราก็ได้เจอหมอคนนี้อีกในห้องฉุกเฉินคืนนั่น
หมอ : เห้ย มาทำไร (ทักเหมือนสนิท จนพยาบาลเขาหันมามองหน้าเรา เหมือนคิดว่าเรารู้จักหมอ หรือสนิทกับหมออะไรประมาณนี้)
เรา : พ่อไม่รู้เป็นอะไร (ตอนนั่นเราตกใจ คุยกับหมอไปเสียงสั่นๆ) แต่ในใจเราดีใจมาก ที่ได้เจอหมอกลุ่มที่ดูแลพ่อเราอยู่แล้ว เขาก็รีบวิ่งมาดูอาการพ่อเรา
หมอหลายๆคนในคืนนั่น มาดูอาการพ่อ พยายามกันช่วยพ่อ และเราก็เห็นเขานี้แหละที่พยายามดูแลเคสพ่อให้เราตลอด ช่วยชีวิตพ่อเราจนฟื้นขึ้นมาขึ้นมาเป็นปกติได้ อาการทางตัว
สำหรับเราแล้วหมอคนนี้ เราถือว่า เขาเป็นคนช่วยชีวิตพ่อเราเลย ตามเฝ้าพ่อให้ตลอดทั้งคืน และก็มาคอยบอกอาการ ชวนเราคุยบ้าง
หมอพูดกับเราว่า : ผมจำคุณได้ ก็เลยตกใจว่ามาทำอะไร
เรา : ก็ยิ้มๆ (แล้วก็คิดในใจว่า ก็คงไม่ได้มาเดินเล่นที่ห้องฉุกเฉินแน่ๆค่ะ)
คืนนั่นหมอเขาน่าสงสารมากเลย เราไม่รู้ว่าหมอได้หลับได้นอนตอนไหน ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เพราะกลางวันก็ทำงาน กลางคืนก็เข้าเวร เราได้ยินบางคนก็บ่นๆว่ายังไม่ได้กินข้าว
ตอนเช้าวันถัดมา พอหมอเห็นเราหน้าห้องที่เรารอพ่อ เขาก็จะรีบเดินเข้ามาคุยเลย บอกอาการพ่อ แล้วก็บอกข่าวร้ายว่า หมอต้องย้ายทีมแล้วนะ คือตอนนั่นเราทำหน้าเศร้าเลย อาการของพ่อก็ยังไม่คงที่ เราก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เราจะคุยกับใคร เราจะถามใคร
วันต่อมาเจอกันอีก เราก็ยิ้มๆ เขาก็ยิ้มให้ทุกครั้ง (ตามมารยาท ประมาณนั่น) แต่เราก็ไม่กล้าถามอะไรเขาแล้ว เพราะเราคิดว่าเขาไม่เกี่ยวกับเคสพ่อเราแล้ว
แต่พอหมอเห็นเรา เขาก็หยุดแล้วเดินเข้ามาหา
หมอ : ได้คุยกับคนอื่นที่มาดูแลพ่อบ้างยัง
เรา : ยังเลยค่ะ ยังไม่เจอใครเลย ไม่รู้ด้วยว่าใครดูเคสพ่อต่อ
หมอ : นี้หมอก็คอยถามอาการกับหมอคนดูแลให้อยู่นะ เพราะว่าหมอยังมาห้องนี้ตลอด เดี๋ยวถามหมอก็ได้
เรา : ดีใจหน้าบาน และขอบคุณเขา
แล้วสักพักหมอกำลังจะเดินไป เราก็รีบวิ่งไปถามชื่อ ว่าหมอคะ หมอชื่อเล่นอะไร
(คือไม่ได้จะจีบหมอนะ อยากถาม เพราะอยากรู้ จักชื่อเขาไว้ เราแค่อยากจะจำคนดีๆคนนึงไว้ คิดแค่นี้เลย )
หมอ : ทำไมหรอครับ
เรา : ป่าวค่ะ อยากรู้ชื่อหมอไว้เฉยๆ
หมอ : ชื่อ .... ครับ (ดูหมอจะเขิล แล้วเขาก็ยิ้มๆ)
วันต่อมาหลังจากถามชื่อ เราก็ไม่ได้สนใจหมอ ไม่กล้าไปยุ่ง แต่คือ ถ้าเงยหน้ามาเจอหมอ ก็ต้องยิ้มมม ให้กันตลอด แล้วหมอก็ไม่ได้เดินผ่านห้องนี้แค่วันละรอบ เดินวันนึงเป็น 10 (รู้สึกว่า ยิ้มกันเหนื่อยไปและ)
ตอนนี้พ่อเราก็ยังไม่อาการไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ เราก็ยังเจอหมออยู่บ้าง แต่พักหลังๆพอเห็นหมอ เรามัก ก้มหน้า หัวมุด แบบขี้เกียจจะยิ้มแล้ว ทำเป็นไม่เห็นดีกว่า นั่งเล่นโทรศัพท์ไป
กะว่าพอหมอเขาเดินผ่านเข้าห้องไป เราก็จะเงยหน้าขึ้นมา
แต่ว่า....... พอเงยขึ้นไปแล้ว
.
.
หมอยังเดินไปไม่พ้นเลยจ้า แต่หมอเขาหันมามอง 1 รอบ (ตอนนั่นตกใจ รีบก้มหน้าต่อ )
เราเลยเงยหน้าใหม่อีกรอบ คือ อยากรู้ว่าเขาหันมามองเรา หรือมองอะไร (ปกติพวกหมอเขาจะเดินกันเร็วมากกกก มองไปข้างหน้าอย่างเดียว)
หมอ!!หันมาอีกรอบ ไม่กล้าสบตา เขิน มโนไป ว่า หมอหันมามอง หลังจากนั่น มานั่งยิ้มอยู่คนเดียว ฮา ฮา
(คุยกับตัวเองว่า เธอ..ต้องหยุดมโนนะคะ เดี๋ยวเธอจะเป็นบ้า)
ที่เราบอกว่า เราประทับใจนะ สำหรับเราเขาเป็นหมอที่ใจดีมากๆ ขอบคุณการเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆ มันทำให้เราและครอบครัว สบายใจและมีกำลังใจขึ้น เราทราบดีว่า หมอยุ่งมากๆมีเคสอื่นๆ ให้ดูแลอีกเยอะแยะ แต่กับหมอคนนี้ เราเองกลับเขินเวลาเจอหมอไปแล้วนะสิ เราแค่รู้สึกว่าที่คุณทำให้มันพิเศษ ขอบคุณจริงๆนะคะ
(มีต่อนะ)
หมอค่ะ....เราก็กลัวว่าวันนึงเราจะรักคุณนะ
จริงๆเรื่องที่จะเล่านี้เกิดขึ้นมาประมาณ 1 เดือนแล้วนะคะ
ตอนนี้คุณพ่อเราไม่สบายค่ะ เข้าออก นอนโรงพยาบาลอยู่บ่อย เราก็ได้เจอทีมหมอที่ดูแลพ่อมาสักพักนึง เขาเป็นแพทย์Internอยู่ค่ะ อายุคงประมาณเดียวกับเรา ตอนนั่นเราก็ไม่ได้สนใจอะไรหมอเขาหรอกนะคะ แต่ก็ได้เจอกันกับหมอทุกวัน เพราะพวกคุณหมอและทีมเขาต้องมาเดินตรวจกันทุกเช้าอยู่แล้ว ก็จะยิ้มให้กันตลอด คุยถามอาการพ่อบ้าง (ตอนนั่นเราไม่ค่อยชอบหมอนะ พูดเสียงดัง ออกแนวน่ารำคาญ)
จนมีช่วงนึงค่ะ พ่อเกิดอาการหนักมาก ต้องเข้าฉุกเฉิน เราก็ได้เจอหมอคนนี้อีกในห้องฉุกเฉินคืนนั่น
หมอ : เห้ย มาทำไร (ทักเหมือนสนิท จนพยาบาลเขาหันมามองหน้าเรา เหมือนคิดว่าเรารู้จักหมอ หรือสนิทกับหมออะไรประมาณนี้)
เรา : พ่อไม่รู้เป็นอะไร (ตอนนั่นเราตกใจ คุยกับหมอไปเสียงสั่นๆ) แต่ในใจเราดีใจมาก ที่ได้เจอหมอกลุ่มที่ดูแลพ่อเราอยู่แล้ว เขาก็รีบวิ่งมาดูอาการพ่อเรา
หมอหลายๆคนในคืนนั่น มาดูอาการพ่อ พยายามกันช่วยพ่อ และเราก็เห็นเขานี้แหละที่พยายามดูแลเคสพ่อให้เราตลอด ช่วยชีวิตพ่อเราจนฟื้นขึ้นมาขึ้นมาเป็นปกติได้ อาการทางตัว
สำหรับเราแล้วหมอคนนี้ เราถือว่า เขาเป็นคนช่วยชีวิตพ่อเราเลย ตามเฝ้าพ่อให้ตลอดทั้งคืน และก็มาคอยบอกอาการ ชวนเราคุยบ้าง
หมอพูดกับเราว่า : ผมจำคุณได้ ก็เลยตกใจว่ามาทำอะไร
เรา : ก็ยิ้มๆ (แล้วก็คิดในใจว่า ก็คงไม่ได้มาเดินเล่นที่ห้องฉุกเฉินแน่ๆค่ะ)
คืนนั่นหมอเขาน่าสงสารมากเลย เราไม่รู้ว่าหมอได้หลับได้นอนตอนไหน ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ เพราะกลางวันก็ทำงาน กลางคืนก็เข้าเวร เราได้ยินบางคนก็บ่นๆว่ายังไม่ได้กินข้าว
ตอนเช้าวันถัดมา พอหมอเห็นเราหน้าห้องที่เรารอพ่อ เขาก็จะรีบเดินเข้ามาคุยเลย บอกอาการพ่อ แล้วก็บอกข่าวร้ายว่า หมอต้องย้ายทีมแล้วนะ คือตอนนั่นเราทำหน้าเศร้าเลย อาการของพ่อก็ยังไม่คงที่ เราก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เราจะคุยกับใคร เราจะถามใคร
วันต่อมาเจอกันอีก เราก็ยิ้มๆ เขาก็ยิ้มให้ทุกครั้ง (ตามมารยาท ประมาณนั่น) แต่เราก็ไม่กล้าถามอะไรเขาแล้ว เพราะเราคิดว่าเขาไม่เกี่ยวกับเคสพ่อเราแล้ว
แต่พอหมอเห็นเรา เขาก็หยุดแล้วเดินเข้ามาหา
หมอ : ได้คุยกับคนอื่นที่มาดูแลพ่อบ้างยัง
เรา : ยังเลยค่ะ ยังไม่เจอใครเลย ไม่รู้ด้วยว่าใครดูเคสพ่อต่อ
หมอ : นี้หมอก็คอยถามอาการกับหมอคนดูแลให้อยู่นะ เพราะว่าหมอยังมาห้องนี้ตลอด เดี๋ยวถามหมอก็ได้
เรา : ดีใจหน้าบาน และขอบคุณเขา
แล้วสักพักหมอกำลังจะเดินไป เราก็รีบวิ่งไปถามชื่อ ว่าหมอคะ หมอชื่อเล่นอะไร
(คือไม่ได้จะจีบหมอนะ อยากถาม เพราะอยากรู้ จักชื่อเขาไว้ เราแค่อยากจะจำคนดีๆคนนึงไว้ คิดแค่นี้เลย )
หมอ : ทำไมหรอครับ
เรา : ป่าวค่ะ อยากรู้ชื่อหมอไว้เฉยๆ
หมอ : ชื่อ .... ครับ (ดูหมอจะเขิล แล้วเขาก็ยิ้มๆ)
วันต่อมาหลังจากถามชื่อ เราก็ไม่ได้สนใจหมอ ไม่กล้าไปยุ่ง แต่คือ ถ้าเงยหน้ามาเจอหมอ ก็ต้องยิ้มมม ให้กันตลอด แล้วหมอก็ไม่ได้เดินผ่านห้องนี้แค่วันละรอบ เดินวันนึงเป็น 10 (รู้สึกว่า ยิ้มกันเหนื่อยไปและ)
ตอนนี้พ่อเราก็ยังไม่อาการไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ เราก็ยังเจอหมออยู่บ้าง แต่พักหลังๆพอเห็นหมอ เรามัก ก้มหน้า หัวมุด แบบขี้เกียจจะยิ้มแล้ว ทำเป็นไม่เห็นดีกว่า นั่งเล่นโทรศัพท์ไป
กะว่าพอหมอเขาเดินผ่านเข้าห้องไป เราก็จะเงยหน้าขึ้นมา
แต่ว่า....... พอเงยขึ้นไปแล้ว
.
.
หมอยังเดินไปไม่พ้นเลยจ้า แต่หมอเขาหันมามอง 1 รอบ (ตอนนั่นตกใจ รีบก้มหน้าต่อ )
เราเลยเงยหน้าใหม่อีกรอบ คือ อยากรู้ว่าเขาหันมามองเรา หรือมองอะไร (ปกติพวกหมอเขาจะเดินกันเร็วมากกกก มองไปข้างหน้าอย่างเดียว)
หมอ!!หันมาอีกรอบ ไม่กล้าสบตา เขิน มโนไป ว่า หมอหันมามอง หลังจากนั่น มานั่งยิ้มอยู่คนเดียว ฮา ฮา
(คุยกับตัวเองว่า เธอ..ต้องหยุดมโนนะคะ เดี๋ยวเธอจะเป็นบ้า)
ที่เราบอกว่า เราประทับใจนะ สำหรับเราเขาเป็นหมอที่ใจดีมากๆ ขอบคุณการเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆ มันทำให้เราและครอบครัว สบายใจและมีกำลังใจขึ้น เราทราบดีว่า หมอยุ่งมากๆมีเคสอื่นๆ ให้ดูแลอีกเยอะแยะ แต่กับหมอคนนี้ เราเองกลับเขินเวลาเจอหมอไปแล้วนะสิ เราแค่รู้สึกว่าที่คุณทำให้มันพิเศษ ขอบคุณจริงๆนะคะ
(มีต่อนะ)