ตอนเรียนคาบภาษาไทยวันพฤหัสเราเห็นห้อง2
เดินผ่าน
เราเลยคิดว่าจะโชคดีบ้างเผื่อเจอภูมิ
พอเราเห็นจอมเดินผ่าน เราเลยเงยหน้าขึ้น
ก็เห็นภูมิเดินผ่านจริงๆตอนนั้นเราลุ้นมาก
เราคิดว่าภูมิจะหันมาทางนี้บ้างไหม
ปรากฏว่าภูมิหันมาเเละยิ้มบางๆให้
เราก็ไม่เชื่อในสายตาตัวเอง
เราเลยหันหลังไปหลังห้องเมื่อภูมิเดินผ่านหน้าห้อง
เเละเห็นภูมิหันกลับมา ตอนนั้นเราไม่คิดเลยว่า
ผช.ที่เราเเอบชอบจะหันมาเพราะเขาไม่ค่อยสนใจใคร
เเละตอนนั้นภูมิหันมาเเละเราก็หันไปทีนีภูมิยิ้มให้
เเบบเต็มใจยิ้มสุดๆ เราเห็นอย่างนั้นเราก็ไม่มั่นใจ
ว่ายิ้มให้เราหรือป่าวหรือว่ายิ้มให้เรา เราก็เลือกที่จะคิดเเบบลบเพราะเราเคยบอกภูมิว่า
เราชอบภูมินะ เเต่ภูมิก็ปฏิเสธไป คือยิ้มให้คนอื่นซึ่งคนอื่นมีเเต่เพื่อนนั่งก้มหน้าทำงานไม่ก็หันไปคุยกับคนอื่นหรือจะยิ้มให้เราจริงๆ
ตอนนั้นคือเราเเบบเขินเเละดีใจสุดไม่คิด
ไม่ฝันว่าจะมีผู้ชายยิ้มให้
เราอยากมีวันเเบบนี้ซ้ำกันทุกวันเลยล่ะ...
เราเเอบชอบคนนึงเเต่เขาปฏิเสธเราค่ะ.เเต่มีวันนึงค่ะเขามายิ้มให้เรา.เราคิดว่าควรจะเดินหน้าจีบต่อไปหรือถอยหลังคะ
เดินผ่าน
เราเลยคิดว่าจะโชคดีบ้างเผื่อเจอภูมิ
พอเราเห็นจอมเดินผ่าน เราเลยเงยหน้าขึ้น
ก็เห็นภูมิเดินผ่านจริงๆตอนนั้นเราลุ้นมาก
เราคิดว่าภูมิจะหันมาทางนี้บ้างไหม
ปรากฏว่าภูมิหันมาเเละยิ้มบางๆให้
เราก็ไม่เชื่อในสายตาตัวเอง
เราเลยหันหลังไปหลังห้องเมื่อภูมิเดินผ่านหน้าห้อง
เเละเห็นภูมิหันกลับมา ตอนนั้นเราไม่คิดเลยว่า
ผช.ที่เราเเอบชอบจะหันมาเพราะเขาไม่ค่อยสนใจใคร
เเละตอนนั้นภูมิหันมาเเละเราก็หันไปทีนีภูมิยิ้มให้
เเบบเต็มใจยิ้มสุดๆ เราเห็นอย่างนั้นเราก็ไม่มั่นใจ
ว่ายิ้มให้เราหรือป่าวหรือว่ายิ้มให้เรา เราก็เลือกที่จะคิดเเบบลบเพราะเราเคยบอกภูมิว่า
เราชอบภูมินะ เเต่ภูมิก็ปฏิเสธไป คือยิ้มให้คนอื่นซึ่งคนอื่นมีเเต่เพื่อนนั่งก้มหน้าทำงานไม่ก็หันไปคุยกับคนอื่นหรือจะยิ้มให้เราจริงๆ
ตอนนั้นคือเราเเบบเขินเเละดีใจสุดไม่คิด
ไม่ฝันว่าจะมีผู้ชายยิ้มให้
เราอยากมีวันเเบบนี้ซ้ำกันทุกวันเลยล่ะ...