น้ำพริกเผาแม่ประนอม การรู้ความของคน

น้ำพริกเผาแม่ประนอม  ข่าวดังที่อ่านแล้วทำให้หลายคนสะท้อนใจ  สะเทือนใจและถึงขั้นด่าทอก็มี  จะว่าไปนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวหนึ่งเท่านั้นเอง  เราคนนอกคงไม่เกี่ยวแต่ปัญหาที่มันไม่เหมือนข่าวอื่นคือประเด็นมันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก  มันไปไกลกว่าที่เราอยากจะรู้ว่าใครมีหุ้นเท่าไร  ข้อเท็จจริงเป็นอย่างไร  หลายความเห็นจึงไม่สนใจว่าสุดท้ายแล้วจะเงิบหรือไม่เงิบแต่กำลังตั้งคำถามกับสังคมว่าทุกวันนี้สังคมไทยคนไทยยังปฏิบัติต่อพ่อแม่อย่างที่เคยเป็นมาหรือไม่

ไม่ว่าสังคมฝรั่ง  เอเชียหรือสังคมไหนก็แล้วแต่จะมีวิธีการเลี้ยงลูกหรือลูกดูแลพ่อแม่ยามแก่ชราแตกต่างกันอย่างไรก็แล้วแต่  สิ่งหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือมนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่เด็กแรกเกิดไม่สามารถช่วยตัวเองได้  ต้องอาศัยพ่อแม่หรือใครบางคนเลี้ยงดูให้เติบโตขึ้นมาได้จึงจะอยู่รอด  ต้องอาศัยใจคือความรักและความเข้าใจเป็นหลักไม่ใช่เหตุผลของสมองที่แจงเป็นหนึ่งสองสามสี่  หากเป็นอย่างหลังจะเหลือเด็กรอดมาสักกี่คนเพราะเด็กคือคนที่ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย  อยากจะร้อง  อยากจะกวน  อยากจะเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง  พ่อแม่ต้องทำทุกวิถีทางให้ลูกยืนด้วยตัวเองให้ได้  เรามองข้ามความไม่รู้เรื่องรู้ราวตั้งมากมายด้วยใจเท่านั้น

พ่อแม่ยามแก่ชราต่างอะไรกันเล่า  ยุคสมัยก็ไม่ใช่ยุคที่คุ้นเคยอีกต่อไป  การศึกษาก็อาจไม่ได้สูงเท่าลูก  วิธีค้าขายที่ตรากตรำก็ต่างจากเดิมไม่ได้นั่งประชุมเป็นผู้บริหารอย่างปัจจุบัน  สมองความฉับไวทันต่อเหตุการณ์และการแข่งขันก็เริ่มเลอะเลือน  การตัดสินใจก็ถูกๆผิดๆ  ที่ควรทำกลับไม่ทำที่ไม่ควรทำกลับทำก็มี  นานไปอาจจะเดินไม่ได้หรือกินข้าวหกเลอะเทอะ  ลูกต้องดูแลด้วยใจอย่าใช้เหตุผลหนึ่งสองสามสี่  พ่อแม่เลี้ยงดูลูกมาด้วยมือ  มันไม่ใช่ของฟรีแต่คือความลำบากที่ใครบางคนให้เรามาถึงเวลาต้องมีสำนึกคืนเขาไป  เราจะได้จากเขามาสมบูรณ์หรือไม่หรืออดๆอยากๆ  สุดท้ายก็ถือว่าได้  จะมากจะน้อยก็ถือว่าได้ต้องตอบแทน