ก่อนอื่นเลยเราไม่คิดว่าสักวันหนึ่งเราจะต้องมาพิมพ์เรื่องอะไรพวกนี้ลงในพันทิป
แล้วยิ่งเป็นเรื่องของตัวเองด้วย
และที่มาพูดในที่นี้ก็เพราะว่าเราไม่รู้จะระบายหรือปรึกษาใครได้จริงๆ
เริ่มแรก
เราไปเรียนที่แห่งใหม่แล้วก็มีเพื่อนกันอยู่ทั้งหมด3คน
ซึ่งแต่ละคนก็ต่างโรงเรียนมาเจอกันพวกเรา3คนมีนิสัยที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
คนแรก ร่าเริงมากใครอยู่ใกล้ก็ชอบ ชอบหัวเราะ
คนสอง ขรึม ขี้เหวี่ยง ปากร้าย ขี้โมโห
และเรา พูดน้อย ง่ายๆ อะไรก็ได้
เราค่อนข้างสนิทกับคนแรกมากกว่า เพราะอีกคนก็โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง
และเพราะนิสัยปากร้าย พูดขวานผ่าซาก ขี้โมโหของคนสอง เลยทำให้เราในกลุ่มกระทบกระทั้งกัน
จนวันหนึ่งเราก็ทะเลาะกัน แต่ก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเพราะในห้องเราก็สนิทกันอยู่แค่3คน
แต่ก็คุยแบบสนิทใจไม่เหมือนเดิม ยอมรับว่ามีนินทาเพื่อนคนที่สองบ้าง แอบด่าลับหลังบ้าง
จนสุดท้ายเพื่อนก็เหมือนพอๆจะรู้ตัว ก็เริ่มปรับนิสัยจนดีขึ้น เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่
จนถึงตอนที่เพื่อนคนแรกมีเหตุที่ต้องออกจากโรงเรียนนี้ไป
ทำให้เราเหลือกันอยู่แค่2คน ซึ่งในห้องเราเองก็ไม่สนิทกะใครเลยอยู่กันแค่นี้
ซึ่งเราเองก็เป็นคนค่อนข้างมองโลกในแง่ดีมั้ง แต่เพื่อนเราค่อนข้างมองโลกในแง่ร้าย ชอบพูดจาไม่รักษาน้ำใจใคร
เราก็มีทะเลาะกันบ้าง ตะคอกคุยกันบ้างแต่ก็ไม่ได้โกดกันแบบจริงจังเพราะอาจจะเป็นเพราะบางทีเรายอม
หรือพยายามไม่สนใจมั้ง แต่กลับคนอื่นเราไม่รู้คิดยังไงเวลาเจอเพื่อนเราคนนี้ทำพฤติกรรมใส่เพราะคนเรานิสัยมันไม่เหมือนกัน
บางทีเราก็พยายามพูดกะเพื่อนเราว่าคนเรามันต่างกันจะไปตัดสินใจกะแค่เรื่องบางเรื่องไม่ได้
เพื่อนเราค่อนข้างแรงๆเกลียดใครก็ด่าๆๆ แบบไม่สนใจอะไร แต่เราก็คิดว่าคนที่เจอเพื่อนเราทำแบบนี้ใส่คงไม่คิดอะไรก็ได้มั้ง
จนวันนึงวันที่เราจะจบ ครูประจำชั้นก็เรียกเราไปพบเพื่อคุยเรื่องงานกลุ่ม พอไปถึงก็คุยกันได้สักพักครูเค้าก็บ่นๆว่าครูเค้าไม่ชอบเรากะเพื่อนเรานะ
ที่ชอบไปทำพฤติกรรมแบบนั้นเวลาครูเข้ามาก็มองทำตัวไม่เคารพครูบาอาจารย์ ดึงหน้าใส่ (ซึ่งเพื่อนเราชอบเป็น)ชอบทำหน้าหงึกตลอดเวลา
แต่พอวันนี้ครูได้คุยกะเธอแล้วครูก็รู้ได้ว่าเธอกะเพื่อนเธอมันคนละคนกัน วันหลังเวลาครูมองมาทางเธอทั้งสองคนครูจะได้แยกแยะออกว่าเธอดีแต่เพื่อนเธอเป็นพวกไม่รับอะไรเลยหรืออาจจะเป็นเพราะครอบครัวเพื่อนเรามีปัญหามั้งคะ เราก็พยายามบอกอาจารย์ให้เข้าใจแต่ก็ไม่รู้ว่าอาจารย์จะเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนเราเป็นไหม เพราะมันไม่ได้แย่ไปหมด มันก็เรียนเก่ง ถึงแม้จะชอบอารมเสียแล้วพาลใส่คนอื่น เพื่อนเราในบางมุมก็เป็นคนตลกถ้าเกิดไม่มีใครทำให้อารมไม่ดี เพื่อนเราก็มีบางมุมใส่ใจเราใส่ใจคนอื่นแต่ไม่รู้คนอื่นจะเห็นไหม เราอยากให้อาจารย์เข้าใจในจุดนี้แต่มันคงไม่ใช่ มันคงไม่มีใครเข้าใจคนนึงๆได้มากขนาดนั้น แล้วเราก็เก็บเรื่องนี้ไว้ไม่บอกเพื่อนโดยตรง แม้แต่เพื่อนในห้องบางคนก็บอกไม่ชอบแล้วก็บอกกับเราคอยเตือนๆมันมั้ง เราก็ได้แต่เก็บไว้
จนเราได้ทำงานในที่เดียวกัน แรกๆมันก็ดี แต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิมคนในที่ทำงานคนนึงซึ่งเราก็สนิทมากก็มาพูดกะเราว่ามีคนไม่ค่อยชอบเพื่อนเราเยอะ เราก็พยายามพูดให้เข้าใจ แต่ไม่รู้ว่าเค้า จะเข้าใจไหม จนตอนนี้มันอึดอัดใจไปหมดเป็นคนที่รู้ทุกอย่างแต่พูดไม่ได้ อยากจะบอกกับเพื่อนตรงๆว่าคนรอบข้างรู้สึกยังไงก็กลัวจะทะเลาะกันและกลัวเพื่อนเสียใจ เราไม่รู้จะพูดออกไป หรือจะเกลียดมันไว้ ขนาดแม่เรายังไม่ค่อยชอบในบางเรื่องของเพื่อนเราเลย
เราก็ไม่อยากให้ทุกคนมองเพื่อนเราไม่ดี เพราะเรามีเพื่อนแค่คนเดียว เราก็พยายามจะพูดให้คนอื่นได้เข้าใจจนตอนนี้กลายเป็นว่าทุกคนให้เราตีตัวออกห่าง
คือเพื่อนเรามันก็ไม่มีใคร เราก็อยากจะเป็นที่พึ่งให้มัน เรารู้ว่ามันเป็นเด็กมีปัญหาแต่เราก็อยากจะเปลี่ยนมันเปลี่ยนชีวิตมันและให้คนอื่นๆรู้ว่ามันไม่ได้ไม่ดีจริงๆแล้วมันเป็นคนดี มันน่าสงสารอย่าเกลียดเพื่อนเราเลย แม่เราก็บอกว่าเรารักเพื่อนมากไป ลองปล่อยวางๆบ้าง
เราก็ไม่รู้จะทำไง
อีกไม่กี่วันก็จะจบแล้ว
ไม่รู้ว่าควรพูดหรือจะเก็บมันต่อไป
หรือไม่ต้องทำอะไรเพราะมันเป็นที่ตัวเค้าเหมือนแม่เราบอกแค่เราอย่าไปเป็นเหมือนเค้าก็พอไหม
ขอบคุณ
พื้นที่
ระบายความรู้สึก
😫😂😂😂😂😂😂😂😂
เพื่อนสนิท
แล้วยิ่งเป็นเรื่องของตัวเองด้วย
และที่มาพูดในที่นี้ก็เพราะว่าเราไม่รู้จะระบายหรือปรึกษาใครได้จริงๆ
เริ่มแรก
เราไปเรียนที่แห่งใหม่แล้วก็มีเพื่อนกันอยู่ทั้งหมด3คน
ซึ่งแต่ละคนก็ต่างโรงเรียนมาเจอกันพวกเรา3คนมีนิสัยที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
คนแรก ร่าเริงมากใครอยู่ใกล้ก็ชอบ ชอบหัวเราะ
คนสอง ขรึม ขี้เหวี่ยง ปากร้าย ขี้โมโห
และเรา พูดน้อย ง่ายๆ อะไรก็ได้
เราค่อนข้างสนิทกับคนแรกมากกว่า เพราะอีกคนก็โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง
และเพราะนิสัยปากร้าย พูดขวานผ่าซาก ขี้โมโหของคนสอง เลยทำให้เราในกลุ่มกระทบกระทั้งกัน
จนวันหนึ่งเราก็ทะเลาะกัน แต่ก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเพราะในห้องเราก็สนิทกันอยู่แค่3คน
แต่ก็คุยแบบสนิทใจไม่เหมือนเดิม ยอมรับว่ามีนินทาเพื่อนคนที่สองบ้าง แอบด่าลับหลังบ้าง
จนสุดท้ายเพื่อนก็เหมือนพอๆจะรู้ตัว ก็เริ่มปรับนิสัยจนดีขึ้น เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม ทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่
จนถึงตอนที่เพื่อนคนแรกมีเหตุที่ต้องออกจากโรงเรียนนี้ไป
ทำให้เราเหลือกันอยู่แค่2คน ซึ่งในห้องเราเองก็ไม่สนิทกะใครเลยอยู่กันแค่นี้
ซึ่งเราเองก็เป็นคนค่อนข้างมองโลกในแง่ดีมั้ง แต่เพื่อนเราค่อนข้างมองโลกในแง่ร้าย ชอบพูดจาไม่รักษาน้ำใจใคร
เราก็มีทะเลาะกันบ้าง ตะคอกคุยกันบ้างแต่ก็ไม่ได้โกดกันแบบจริงจังเพราะอาจจะเป็นเพราะบางทีเรายอม
หรือพยายามไม่สนใจมั้ง แต่กลับคนอื่นเราไม่รู้คิดยังไงเวลาเจอเพื่อนเราคนนี้ทำพฤติกรรมใส่เพราะคนเรานิสัยมันไม่เหมือนกัน
บางทีเราก็พยายามพูดกะเพื่อนเราว่าคนเรามันต่างกันจะไปตัดสินใจกะแค่เรื่องบางเรื่องไม่ได้
เพื่อนเราค่อนข้างแรงๆเกลียดใครก็ด่าๆๆ แบบไม่สนใจอะไร แต่เราก็คิดว่าคนที่เจอเพื่อนเราทำแบบนี้ใส่คงไม่คิดอะไรก็ได้มั้ง
จนวันนึงวันที่เราจะจบ ครูประจำชั้นก็เรียกเราไปพบเพื่อคุยเรื่องงานกลุ่ม พอไปถึงก็คุยกันได้สักพักครูเค้าก็บ่นๆว่าครูเค้าไม่ชอบเรากะเพื่อนเรานะ
ที่ชอบไปทำพฤติกรรมแบบนั้นเวลาครูเข้ามาก็มองทำตัวไม่เคารพครูบาอาจารย์ ดึงหน้าใส่ (ซึ่งเพื่อนเราชอบเป็น)ชอบทำหน้าหงึกตลอดเวลา
แต่พอวันนี้ครูได้คุยกะเธอแล้วครูก็รู้ได้ว่าเธอกะเพื่อนเธอมันคนละคนกัน วันหลังเวลาครูมองมาทางเธอทั้งสองคนครูจะได้แยกแยะออกว่าเธอดีแต่เพื่อนเธอเป็นพวกไม่รับอะไรเลยหรืออาจจะเป็นเพราะครอบครัวเพื่อนเรามีปัญหามั้งคะ เราก็พยายามบอกอาจารย์ให้เข้าใจแต่ก็ไม่รู้ว่าอาจารย์จะเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนเราเป็นไหม เพราะมันไม่ได้แย่ไปหมด มันก็เรียนเก่ง ถึงแม้จะชอบอารมเสียแล้วพาลใส่คนอื่น เพื่อนเราในบางมุมก็เป็นคนตลกถ้าเกิดไม่มีใครทำให้อารมไม่ดี เพื่อนเราก็มีบางมุมใส่ใจเราใส่ใจคนอื่นแต่ไม่รู้คนอื่นจะเห็นไหม เราอยากให้อาจารย์เข้าใจในจุดนี้แต่มันคงไม่ใช่ มันคงไม่มีใครเข้าใจคนนึงๆได้มากขนาดนั้น แล้วเราก็เก็บเรื่องนี้ไว้ไม่บอกเพื่อนโดยตรง แม้แต่เพื่อนในห้องบางคนก็บอกไม่ชอบแล้วก็บอกกับเราคอยเตือนๆมันมั้ง เราก็ได้แต่เก็บไว้
จนเราได้ทำงานในที่เดียวกัน แรกๆมันก็ดี แต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิมคนในที่ทำงานคนนึงซึ่งเราก็สนิทมากก็มาพูดกะเราว่ามีคนไม่ค่อยชอบเพื่อนเราเยอะ เราก็พยายามพูดให้เข้าใจ แต่ไม่รู้ว่าเค้า จะเข้าใจไหม จนตอนนี้มันอึดอัดใจไปหมดเป็นคนที่รู้ทุกอย่างแต่พูดไม่ได้ อยากจะบอกกับเพื่อนตรงๆว่าคนรอบข้างรู้สึกยังไงก็กลัวจะทะเลาะกันและกลัวเพื่อนเสียใจ เราไม่รู้จะพูดออกไป หรือจะเกลียดมันไว้ ขนาดแม่เรายังไม่ค่อยชอบในบางเรื่องของเพื่อนเราเลย
เราก็ไม่อยากให้ทุกคนมองเพื่อนเราไม่ดี เพราะเรามีเพื่อนแค่คนเดียว เราก็พยายามจะพูดให้คนอื่นได้เข้าใจจนตอนนี้กลายเป็นว่าทุกคนให้เราตีตัวออกห่าง
คือเพื่อนเรามันก็ไม่มีใคร เราก็อยากจะเป็นที่พึ่งให้มัน เรารู้ว่ามันเป็นเด็กมีปัญหาแต่เราก็อยากจะเปลี่ยนมันเปลี่ยนชีวิตมันและให้คนอื่นๆรู้ว่ามันไม่ได้ไม่ดีจริงๆแล้วมันเป็นคนดี มันน่าสงสารอย่าเกลียดเพื่อนเราเลย แม่เราก็บอกว่าเรารักเพื่อนมากไป ลองปล่อยวางๆบ้าง
เราก็ไม่รู้จะทำไง
อีกไม่กี่วันก็จะจบแล้ว
ไม่รู้ว่าควรพูดหรือจะเก็บมันต่อไป
หรือไม่ต้องทำอะไรเพราะมันเป็นที่ตัวเค้าเหมือนแม่เราบอกแค่เราอย่าไปเป็นเหมือนเค้าก็พอไหม
ขอบคุณ
พื้นที่
ระบายความรู้สึก
😫😂😂😂😂😂😂😂😂