เราแค่อยากระบาย..
เรายังอยู่แค่ช่วงวัยรุ่น เรารู้ตัวว่าเป็นแค่คนห่วยๆแย่ๆคนหนึ่ง
เราเรียนไม่เก่ง ปากหมาปากร้าย นิสัยแย่
ไม่มีอะไรดีเลย นิสัยก็แค่เด็ก ด้วยนิสัยของเราเป็นแบบนี้ เราก็มักจะทะเลาะกับคนในบ้านบ่อยๆ เราก็เคยทะเลาะกับป้าเรา เราทะเลาะกันร้ายแรงมากๆเกี่ยวกับย่า เพราะย่าไปฟ้องว่าเรานิสัยไม่ดี เราไม่รักเค้า เราไม่สนใจย่าเลย สุดท้ายป้าเราทนไม่ไหว ก็เลยบอกเราว่า" ..เราเป็นเด็กจองหอง โตไปทำอะไรไม่ได้ก็ไม่มีใครมาเอาเป็นเมีย ทำงายไม่ได้ก็ทำได้แค่
ขายตัว"
เราเคยเจ็บใจจากคำนี้ มากๆ
เราโมโหมากเหมือนกัน แต่เราก็พยายามคิดสองมุมมองว่า เค้ารักเรา เค้าอยากให้เราปรับเปลี่ยนตัวเอง เราเลยอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ยิ่งทำเค้ายิ่งมองเราแย่ขึ้น
เราก็รู้ตัวว่าเราเป็นคนยังไง เราก็ไม่อยากเป็นแบบนั้น เค้าก็รู้ว่าเราเป็นแค่หลาน เราเถียงเค้าไปก็ไม่ชนะ เพราะเราแค่เด็ก แต่บางเรื่อง เรื่องที่เราไม่ผิด เราก็โดนด่าฟรี เราไม่ชอบที่อยู่ๆเราก็โดนด่าทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
เราก็เถียงสุดชีวิต ย่าเราเถียงเราไม่ไหว ก็ชอบไปโทรฟ้องพ่อบ้าง ป้าบ้าง เราโดนรุมด่า
เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราก็แค่เด็กโง่ๆนิสัยไม่ดีจะทำอะไรได้ เราก็เปลี่ยนตัวเองจากที่เราเป็นคนที่ร่าเริง เราก็เงียบขึ้น เก็บตัวมากขึ้น
ไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ ยิ้มยากมากขึ้น
ย่าก็มักจะมาบ่นเราต่อ ว่าเราไม่ยิ้ม เราไม่คุยย่า เราไม่รักย่าแล้ว(น้อยใจ) เราก็อยู่เฉยๆของเรายังจะมาพูดให้เราปวดหัวทำไม..
(ส่วนตัวเราไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้ขี้บ่นอยู่แล้ว)
เราก็วีนง่ายขึ้น นิสัยเราเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หลังจากนั้น เราคิดว่าถ้าเราเงียบ
เค้าก็คงไม่บ่นเรา ไม่ด่าเรา แต่เราก็ยิ่งโดนด่า
หลับดึกก็ด่า งเงียบก็บ่นต้องเรียนเก่งๆเข้ารร.ดี ต้องนิสัยดีนอบน้อมนุ่มนวลเหมือนลูกหลานคนอื่นๆต้องเอาให้เหมือนคนอื่นเค้า แต่ละอย่างที่เค้าอยากให้เราเป็น มันเกินความสามารถเราจริงๆ
เราเหนื่อย เราเครียด เรากดดันมากจริงๆ
เราไม่มีที่ระบาย เราก็ลงกับตัวเอง กรีดแขนให้ลึกจะได้ตายไวๆ โลกมันโหดร้ายไป จนสุดท้ายเราต้องแอบไปพบจิตแพทย์ เราอยากรู้ว่าเป็นอะไร เค้าบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ตอนนั้นได้ยามา ก็กินบ้างไม่กินบ้าง เพื่อนเรามองเราแล้วบอกว่าเราเปลี่ยนไปและพยายามถาม บอกว่าไม่บอกใคร ความลับแตกเพื่อนในห้องรู้ ครูรู้ก็มองเราแปลกไป แล้วก็เอาไปพูดต่อเรื่อยๆ จนทั้งชั้นรู้ และมีคนกรีดแขนตามเราแล้วบอกว่าเราเป็นคนเริ่มก่อนแล้วทำตามเรา ครูก็เรียกเราไปพบ เรายิ่งเครียด มีคำถามที่คนอื่นๆถามว่า เป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมๆๆๆ ทุกวัน จนเรากลัวคนอื่น
หลังจากนั้นเราก็ลาออกจากรร. ดร็อปมาเป็นปีๆ หลังจากนัเนก็ไม่ได้ไปโรงบาลเลย เพราะย่าไม่ให้เราไป เหตุผล:ไม่มีตัง ไม่ต้องไป
เราไม่อยากคุยกับใครเลยตอนนั้น นอกจากพี่ของเรา เพราะเราไว้ใจเค้าที่สุด
เราก็คลุกคลีอยู่แต่กับพี่ของเรา ฟังเพลง วนแบบนี้ทุกวันจนเรารู้สึกดีขึ้นเยอะ แต่ช่วงแรกๆย่าบอกว่า จะไม่บ่นไม่ด่าอะไรเลย มีอะไรก็บอก แต่ เค้าก็ทำแบบเดิมทุกครั้ง เราไม่ชอบ เราก็เคยบอกเค้าไปเหมือนกันว่าไม่ชอบ
ทุกวันๆก็บ่นข้างหูเราต่อ แล้วบอกว่า เราไม่ชอบอะไรสักอย่าง เอาเรื่องทุกเรื่องมารวมกัน เราก็เหนื่อยที่จะพูด เพราะต่างวัยยังไงก็ไม่เข้าใจ เราก็ไม่สนใจอะไรอีก แต่ในความรู้สึกเราคือมันสับสนไปหมดแล้ว เราทั้งโกรธทั้งเสียใจเราเริ่มเกลียดเค้า มากจริงๆ พอเรานึกถึงเรื่องในอดีต เราก็ยิ่งเกลียดมากขึ้น เราอยากจะ"ฆ่าเค้า" แต่พอเราคิดแบบนี้เราก็ยิ่งเสียใจ แต่เราทั้งแค้นทั้งเกลียดเค้า
และเรื่องที่เราเกลียดที่สุด ก็คือ ย่าเอาเรามาจากแม่ แม่จะเอาเราไปอยู่ด้วยแต่ยายเอาเรามาแล้วบอกว่าบ้านแม่เราดูแลเราไม่ดีหลังจากนั้นก็ไม่เคยให้เราติดต่อกับแม่เลย พอเรารู้ความจริง โครตเครียดและเกลียดมากขึ้นกว่าเดิมอีก เงินเก็บของเรา เค้าก็ขอยืม บอกจะคืน พอถึงวันคืน บอกว่า เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กตีนเท่าฝาหอย ทำงานงกๆยังไม่เคยขอเงินคืนเลย(ทวงบุญคุณหรอแล้วเอาเรามาเลี้ยงทำไม) บางครั้งเราก็เผลอสบถคำด่าไป เพราะเราคุมตัวเองไม่ได้เลย อารมณ์ไม่เคยคงที่
เราคิดตลอดเลยว่า: บ้านพ่อทำให้เราต้องมาเป็นผู้ป่วยทางจิตไม่ปกติแบบนี้ เราเกลียดจริงๆ เราพยายามปลง แต่ไม่เคยปลงเลย..
ได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาและถามตัวเองว่าจะตายตอนไหน จะได้ชดใช้กรรมสักที
..เราเกลียดย่า
เรายังอยู่แค่ช่วงวัยรุ่น เรารู้ตัวว่าเป็นแค่คนห่วยๆแย่ๆคนหนึ่ง
เราเรียนไม่เก่ง ปากหมาปากร้าย นิสัยแย่
ไม่มีอะไรดีเลย นิสัยก็แค่เด็ก ด้วยนิสัยของเราเป็นแบบนี้ เราก็มักจะทะเลาะกับคนในบ้านบ่อยๆ เราก็เคยทะเลาะกับป้าเรา เราทะเลาะกันร้ายแรงมากๆเกี่ยวกับย่า เพราะย่าไปฟ้องว่าเรานิสัยไม่ดี เราไม่รักเค้า เราไม่สนใจย่าเลย สุดท้ายป้าเราทนไม่ไหว ก็เลยบอกเราว่า" ..เราเป็นเด็กจองหอง โตไปทำอะไรไม่ได้ก็ไม่มีใครมาเอาเป็นเมีย ทำงายไม่ได้ก็ทำได้แค่
เราเคยเจ็บใจจากคำนี้ มากๆ
เราโมโหมากเหมือนกัน แต่เราก็พยายามคิดสองมุมมองว่า เค้ารักเรา เค้าอยากให้เราปรับเปลี่ยนตัวเอง เราเลยอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ยิ่งทำเค้ายิ่งมองเราแย่ขึ้น
เราก็รู้ตัวว่าเราเป็นคนยังไง เราก็ไม่อยากเป็นแบบนั้น เค้าก็รู้ว่าเราเป็นแค่หลาน เราเถียงเค้าไปก็ไม่ชนะ เพราะเราแค่เด็ก แต่บางเรื่อง เรื่องที่เราไม่ผิด เราก็โดนด่าฟรี เราไม่ชอบที่อยู่ๆเราก็โดนด่าทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
เราก็เถียงสุดชีวิต ย่าเราเถียงเราไม่ไหว ก็ชอบไปโทรฟ้องพ่อบ้าง ป้าบ้าง เราโดนรุมด่า
เราก็ทำอะไรไม่ได้ เราก็แค่เด็กโง่ๆนิสัยไม่ดีจะทำอะไรได้ เราก็เปลี่ยนตัวเองจากที่เราเป็นคนที่ร่าเริง เราก็เงียบขึ้น เก็บตัวมากขึ้น
ไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ ยิ้มยากมากขึ้น
ย่าก็มักจะมาบ่นเราต่อ ว่าเราไม่ยิ้ม เราไม่คุยย่า เราไม่รักย่าแล้ว(น้อยใจ) เราก็อยู่เฉยๆของเรายังจะมาพูดให้เราปวดหัวทำไม..
(ส่วนตัวเราไม่ชอบให้ใครมาจู้จี้ขี้บ่นอยู่แล้ว)
เราก็วีนง่ายขึ้น นิสัยเราเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หลังจากนั้น เราคิดว่าถ้าเราเงียบ
เค้าก็คงไม่บ่นเรา ไม่ด่าเรา แต่เราก็ยิ่งโดนด่า
หลับดึกก็ด่า งเงียบก็บ่นต้องเรียนเก่งๆเข้ารร.ดี ต้องนิสัยดีนอบน้อมนุ่มนวลเหมือนลูกหลานคนอื่นๆต้องเอาให้เหมือนคนอื่นเค้า แต่ละอย่างที่เค้าอยากให้เราเป็น มันเกินความสามารถเราจริงๆ
เราเหนื่อย เราเครียด เรากดดันมากจริงๆ
เราไม่มีที่ระบาย เราก็ลงกับตัวเอง กรีดแขนให้ลึกจะได้ตายไวๆ โลกมันโหดร้ายไป จนสุดท้ายเราต้องแอบไปพบจิตแพทย์ เราอยากรู้ว่าเป็นอะไร เค้าบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า ตอนนั้นได้ยามา ก็กินบ้างไม่กินบ้าง เพื่อนเรามองเราแล้วบอกว่าเราเปลี่ยนไปและพยายามถาม บอกว่าไม่บอกใคร ความลับแตกเพื่อนในห้องรู้ ครูรู้ก็มองเราแปลกไป แล้วก็เอาไปพูดต่อเรื่อยๆ จนทั้งชั้นรู้ และมีคนกรีดแขนตามเราแล้วบอกว่าเราเป็นคนเริ่มก่อนแล้วทำตามเรา ครูก็เรียกเราไปพบ เรายิ่งเครียด มีคำถามที่คนอื่นๆถามว่า เป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมๆๆๆ ทุกวัน จนเรากลัวคนอื่น
หลังจากนั้นเราก็ลาออกจากรร. ดร็อปมาเป็นปีๆ หลังจากนัเนก็ไม่ได้ไปโรงบาลเลย เพราะย่าไม่ให้เราไป เหตุผล:ไม่มีตัง ไม่ต้องไป
เราไม่อยากคุยกับใครเลยตอนนั้น นอกจากพี่ของเรา เพราะเราไว้ใจเค้าที่สุด
เราก็คลุกคลีอยู่แต่กับพี่ของเรา ฟังเพลง วนแบบนี้ทุกวันจนเรารู้สึกดีขึ้นเยอะ แต่ช่วงแรกๆย่าบอกว่า จะไม่บ่นไม่ด่าอะไรเลย มีอะไรก็บอก แต่ เค้าก็ทำแบบเดิมทุกครั้ง เราไม่ชอบ เราก็เคยบอกเค้าไปเหมือนกันว่าไม่ชอบ
ทุกวันๆก็บ่นข้างหูเราต่อ แล้วบอกว่า เราไม่ชอบอะไรสักอย่าง เอาเรื่องทุกเรื่องมารวมกัน เราก็เหนื่อยที่จะพูด เพราะต่างวัยยังไงก็ไม่เข้าใจ เราก็ไม่สนใจอะไรอีก แต่ในความรู้สึกเราคือมันสับสนไปหมดแล้ว เราทั้งโกรธทั้งเสียใจเราเริ่มเกลียดเค้า มากจริงๆ พอเรานึกถึงเรื่องในอดีต เราก็ยิ่งเกลียดมากขึ้น เราอยากจะ"ฆ่าเค้า" แต่พอเราคิดแบบนี้เราก็ยิ่งเสียใจ แต่เราทั้งแค้นทั้งเกลียดเค้า
และเรื่องที่เราเกลียดที่สุด ก็คือ ย่าเอาเรามาจากแม่ แม่จะเอาเราไปอยู่ด้วยแต่ยายเอาเรามาแล้วบอกว่าบ้านแม่เราดูแลเราไม่ดีหลังจากนั้นก็ไม่เคยให้เราติดต่อกับแม่เลย พอเรารู้ความจริง โครตเครียดและเกลียดมากขึ้นกว่าเดิมอีก เงินเก็บของเรา เค้าก็ขอยืม บอกจะคืน พอถึงวันคืน บอกว่า เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กตีนเท่าฝาหอย ทำงานงกๆยังไม่เคยขอเงินคืนเลย(ทวงบุญคุณหรอแล้วเอาเรามาเลี้ยงทำไม) บางครั้งเราก็เผลอสบถคำด่าไป เพราะเราคุมตัวเองไม่ได้เลย อารมณ์ไม่เคยคงที่
เราคิดตลอดเลยว่า: บ้านพ่อทำให้เราต้องมาเป็นผู้ป่วยทางจิตไม่ปกติแบบนี้ เราเกลียดจริงๆ เราพยายามปลง แต่ไม่เคยปลงเลย..
ได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาและถามตัวเองว่าจะตายตอนไหน จะได้ชดใช้กรรมสักที