ในชีวิตอาจจะเป็นเพื่อนกับคนหลายคนมามากมาย รู้จักคนเยอะมากแค่ไหน แต่มันก็คงมีเพื่อนไม่กี่คนที่เรามองว่าเป็ฯคนสำคัญสำหรับเรา เป็นเพื่อนที่เราอยู่ด้วยและสบายใจ สามารถทำอะไรด้วยกันหลายๆอย่างได้อย่างมีความสุข คอยดูแลในตอนเป็นทุกข์ ตอนมีความสุขก็แชร์กัน นี่แหละคำว่าเพื่อน
สำหรับเราแล้ว เพื่อนคนสำคัญมีเพียงไม่กี่คน สมัยอยู่โรงเรียนก็มีเพื่อนกลุ่ม 10 คน แต่เอาจริงๆเราจะมีเพื่อนที่สำคัญมากๆ ก้เพียง 3คน
...และแล้วพอเข้ามาในมหาวิทยาลัย ใช้ชีวิตอยู่หอ ชีวิตที่ต้องดูแลตัวเอง เราก็มีเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา มันคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด จนกระทั่งมีเหตุการณ์บางอย่างที่สำหรับเราแล้วมันค่อนข้างที่จะรุนแรงอยู่เหมือนกัน ทำให้เพื่อนสนิทที่สุดของเรานั้นเปลี่ยนแปลงไป ขณะนั้นก็มีคนที่สามได้เข้ามา และตอนนั้นเอง เขาทั้งสองคนต่างบอกว่า เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ยังไงมันก็ยังเห็นว่าเราสำคัญที่สุด ตอนนั้นแล้วเราดีใจนะ ...แต่ทำไมสุดท้ายแล้วทุกอย่างกลายเป็นเรื่องโกหกก็ไม่รู้สิ เพราะทุกวันนี้ เขาทั้งสองคนต่างให้ความสำคัญกัน เหมือนตอนที่เราเคยเป็นฝ่ายได้รับ และเคยเป็นฝ่ายที่ได้ให้ มันแย่นะเอาจริง เหมือนกับตัวเองโดนลดความสำคัญ แต่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
...ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่เราเดินกันสามคน มันเหมือนกับว่า เราให้ความสำคัญเค้าเท่าเดิม ในคณะที่ "เค้าทั้งสองคนต่างให้ความสำคัญกันมาก" แล้วไง...? ไม่มีเราอยู่ในส่วนนั้นไง เราไม่มีโอกาสได้อยู๋ด้วยกันตลอดเวลาทั้งวัน ตั้งแต่กินข้าวเช้าด้วยกัน เข้ามหาลัยพร้อมกัน หรือไปหาอะไรกินตอนดึกๆ อ่านหนังสือด้วยกัน อีกแล้ว เค้าไม่โทรตามเรา สนใจความรู้สึกเราเลย ...ก็เพราะว่าทุกวันนี้ เค้าโทรตามอีกคน บอกอีกคนไงหละว่าอยู่ที่ไหน ส่วนเรารู้อะไรมั้ย เอิ่ม แทบจะไม่เลยแหละ
...แต่ก็ไม่รู้สิ ทำไมทุกคำพูดที่เคยบอกกันไว้ มันทำให้เรายังคงให้ความสำคัญมันเท่าเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป ทุกคำที่เคยบอกว่าเป็นคนสำคัญ คำสัญญา หรือทุกอย่างมันยังอยู่ภายในใจของเราหวะ ใช้ชีวิตไปวันๆ โดยที่ต้องทนเดินแบบสามคน แต่เหมือนอยู่คนเดียว มันมีความอึดอัดยังไงไม่รู้นะ คืออยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้เลย แล้วเราควรทำยังไงดีหละ 5 5
..ชีวิตเราแย่ลง ในเมื่อความเครียดไม่สามารถระบายได้ ไม่สามารถให้คนอื่นที่ไม่เคยเจอเข้าใจอย่างถ่องแท้ได้ ไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกให้คนอื่นรู้มาก เพราะจะดูว่าเป็นเราอ่อนแอ ทุกครั้งที่เจอเค้าสองคนให้ความสำคัญกัน หรืออยู่ด้วยกัน อดีตของเรามันก็ชอบวกกลับมาในหัวของเรา เห็นเป็นภาพเราที่เคยเล่นแบบนั้นด้วยกัน คุยแบบนั้นด้วยกัน เราเริ่มระบายความเครียดด้วยการสูบบุหรี่(ทั้งๆที่ก็รู้ถึงผลเสียของมันทุกอย่างนะ) เราจะอยากสูบบุหรี่แค่เวลาเห็นเค้าอยู่ด้วยกัน หรือในเวลาที่อยู่ด้วยกันสามคน แต่เราก็จะพยายามไม่ให้เค้ารู้นะว่าเราสูบบุหรี่ ใช่ละครับ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองทำตัวแย่มาก และพยายามลดอยู่
...หลายคนบอกว่าให้รีบหาแฟน จะได้ให้แฟนเราอะสำคัญกว่าเค้า เอาจริงๆ เราเป็นคนที่แยกนะ สำหรับถ้าวันนึงเรามีแฟน เราก็ให้แฟนเราสำคัญเหมือนกัน แต่เราเป็นคนประเภทว่า ต่างคนต่างมีโลกตัวเอง เพื่อนตัวเอง ถ้าเราจะกลายเป็นคนมีแฟนแล้วติดอยู่กับแฟนตลอดเวลาก็ไม่ใช่เราเท่าไหร่ เพราะบางทีความสัมพันธ์ที่มันคงทนยาวนานที่สุดนั้นก็คือเพื่อน และไม่ว่ายังไง เราก็ยังให้มันเป็นคนสำคัญอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน
...ตอนนี้แล้ว ระยะเวลามันผ่านมาหลายเดือนเหลือเกิน จนเกือบจะปีนึงแล้วที่เราไม่เคยสำคัญอะไรอีกเลย ในขณะที่เราให้มันเป็นเพื่อนคนสำคัญของเราที่สุดอยู่ตลอดเวลา เราแค่อยากบอกว่า "อะไรที่มีความสุข ทำไป โตแล้วอยากทำไรทำ คือกูอยู่ตรงนี้ก็จะบอกทุกครั้งแล้วว่า ยังไงก็คือเพื่อนคนสำคัญที่สุดของกู เหมือนที่เคยบอกว่ากูาำคัญสุดไง จำไม่ได้ใช่มั้ยหละ ส่วนเรื่องตอนที่มันเริ่มระหองระแหง ที่พยายามคีปกูไว้ แล้วบอกว่าระหว่างกับมัน ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น กูจะพยายามคิดว่า ไม่ได้โกหก"
...สุดท้ายเราก็ต้องเข้าใจว่า คำพูด คำสัญญา ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ลมปาก เพราะว่าในอนาคตข้างหน้า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างก็ไม่รู้มันไม่มีอะไรที่จะจีรังหรอก เราก็คงต้องปล่อยเค้าไปสักวันนึง ให้เค้ามีความสุข และเราก็คงมีความสุขที่อย่างน้อย มันก็มีความสุข (บางทีคำพูดและคำสัญญา มันอาจเป็นความรู้สึกของตอนนั้นจริงๆก็ได้)
...ทุกวันนี้อยากทำอะไรเหมือนเดิม อยากไปด้วยกันเหมือนเดิม อยากคุยกันแบบเดิมได้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก พวกคุณอาจจะมีความสุขกันดี แต่สำหรับเรา คือไม่อยากอยู่หอ อยากกลับบ้าน อยากนัดเพื่อนโรงเรียน อยากเติมพลังเวลาเจอเพื่อน กลับไปหอเราก็ต้องกลับไปอึดอัดเหมือนเดิม ตั้ง5วัน มันคือความทรมาน สุขภาพร่างกายก็แย่ลง หนังสือก็ไม่ได้อ่าน เพราะมัวแต่ฟุ้งซ่าน
...เรื่องราวบางเรื่องเราอยากกลับไปแก้ไขแทบตาย แต่สุดท้ายแล้วมันก็แก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป อย่างน้อยเราก็ยังเหลือเพื่อนโรงเรียนสองสามคนนั้นที่คอยอยู่ข้างๆเรา
ขอให้เรื่องของเราเป็นข้อคิดละกันว่า "ถ้าวันนึงคุณมีเพื่อนคนสำคัญ จงรักษาเค้าไว้ให้ดี เพราะถ้ามันเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิมหรอก เราคงได้แต่ต้องยอมรับมัน และต้องเดินหน้าต่อไป"
เราเองก็ผิด แต่คำพูดเดิมมันก็ยังค้ำคออยู่ว่า "เพราะเป็นเพื่อนคนสำคัญของกู" ก็แค่นั้นแหละ อิ้
#ไม่ค่อยตั้งกระทู้ ภาษาอาจจะอ่านแล้วงงๆ แต่ก็ลองอ่านดูกันนะ
เมื่อเรา "เคยเป็นเพื่อนคนสำคัญ" เดิน3คนเหมือนเดินคนเดียว
สำหรับเราแล้ว เพื่อนคนสำคัญมีเพียงไม่กี่คน สมัยอยู่โรงเรียนก็มีเพื่อนกลุ่ม 10 คน แต่เอาจริงๆเราจะมีเพื่อนที่สำคัญมากๆ ก้เพียง 3คน
...และแล้วพอเข้ามาในมหาวิทยาลัย ใช้ชีวิตอยู่หอ ชีวิตที่ต้องดูแลตัวเอง เราก็มีเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเวลา มันคือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด จนกระทั่งมีเหตุการณ์บางอย่างที่สำหรับเราแล้วมันค่อนข้างที่จะรุนแรงอยู่เหมือนกัน ทำให้เพื่อนสนิทที่สุดของเรานั้นเปลี่ยนแปลงไป ขณะนั้นก็มีคนที่สามได้เข้ามา และตอนนั้นเอง เขาทั้งสองคนต่างบอกว่า เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น ยังไงมันก็ยังเห็นว่าเราสำคัญที่สุด ตอนนั้นแล้วเราดีใจนะ ...แต่ทำไมสุดท้ายแล้วทุกอย่างกลายเป็นเรื่องโกหกก็ไม่รู้สิ เพราะทุกวันนี้ เขาทั้งสองคนต่างให้ความสำคัญกัน เหมือนตอนที่เราเคยเป็นฝ่ายได้รับ และเคยเป็นฝ่ายที่ได้ให้ มันแย่นะเอาจริง เหมือนกับตัวเองโดนลดความสำคัญ แต่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
...ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่เราเดินกันสามคน มันเหมือนกับว่า เราให้ความสำคัญเค้าเท่าเดิม ในคณะที่ "เค้าทั้งสองคนต่างให้ความสำคัญกันมาก" แล้วไง...? ไม่มีเราอยู่ในส่วนนั้นไง เราไม่มีโอกาสได้อยู๋ด้วยกันตลอดเวลาทั้งวัน ตั้งแต่กินข้าวเช้าด้วยกัน เข้ามหาลัยพร้อมกัน หรือไปหาอะไรกินตอนดึกๆ อ่านหนังสือด้วยกัน อีกแล้ว เค้าไม่โทรตามเรา สนใจความรู้สึกเราเลย ...ก็เพราะว่าทุกวันนี้ เค้าโทรตามอีกคน บอกอีกคนไงหละว่าอยู่ที่ไหน ส่วนเรารู้อะไรมั้ย เอิ่ม แทบจะไม่เลยแหละ
...แต่ก็ไม่รู้สิ ทำไมทุกคำพูดที่เคยบอกกันไว้ มันทำให้เรายังคงให้ความสำคัญมันเท่าเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป ทุกคำที่เคยบอกว่าเป็นคนสำคัญ คำสัญญา หรือทุกอย่างมันยังอยู่ภายในใจของเราหวะ ใช้ชีวิตไปวันๆ โดยที่ต้องทนเดินแบบสามคน แต่เหมือนอยู่คนเดียว มันมีความอึดอัดยังไงไม่รู้นะ คืออยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้เลย แล้วเราควรทำยังไงดีหละ 5 5
..ชีวิตเราแย่ลง ในเมื่อความเครียดไม่สามารถระบายได้ ไม่สามารถให้คนอื่นที่ไม่เคยเจอเข้าใจอย่างถ่องแท้ได้ ไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกให้คนอื่นรู้มาก เพราะจะดูว่าเป็นเราอ่อนแอ ทุกครั้งที่เจอเค้าสองคนให้ความสำคัญกัน หรืออยู่ด้วยกัน อดีตของเรามันก็ชอบวกกลับมาในหัวของเรา เห็นเป็นภาพเราที่เคยเล่นแบบนั้นด้วยกัน คุยแบบนั้นด้วยกัน เราเริ่มระบายความเครียดด้วยการสูบบุหรี่(ทั้งๆที่ก็รู้ถึงผลเสียของมันทุกอย่างนะ) เราจะอยากสูบบุหรี่แค่เวลาเห็นเค้าอยู่ด้วยกัน หรือในเวลาที่อยู่ด้วยกันสามคน แต่เราก็จะพยายามไม่ให้เค้ารู้นะว่าเราสูบบุหรี่ ใช่ละครับ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองทำตัวแย่มาก และพยายามลดอยู่
...หลายคนบอกว่าให้รีบหาแฟน จะได้ให้แฟนเราอะสำคัญกว่าเค้า เอาจริงๆ เราเป็นคนที่แยกนะ สำหรับถ้าวันนึงเรามีแฟน เราก็ให้แฟนเราสำคัญเหมือนกัน แต่เราเป็นคนประเภทว่า ต่างคนต่างมีโลกตัวเอง เพื่อนตัวเอง ถ้าเราจะกลายเป็นคนมีแฟนแล้วติดอยู่กับแฟนตลอดเวลาก็ไม่ใช่เราเท่าไหร่ เพราะบางทีความสัมพันธ์ที่มันคงทนยาวนานที่สุดนั้นก็คือเพื่อน และไม่ว่ายังไง เราก็ยังให้มันเป็นคนสำคัญอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน
...ตอนนี้แล้ว ระยะเวลามันผ่านมาหลายเดือนเหลือเกิน จนเกือบจะปีนึงแล้วที่เราไม่เคยสำคัญอะไรอีกเลย ในขณะที่เราให้มันเป็นเพื่อนคนสำคัญของเราที่สุดอยู่ตลอดเวลา เราแค่อยากบอกว่า "อะไรที่มีความสุข ทำไป โตแล้วอยากทำไรทำ คือกูอยู่ตรงนี้ก็จะบอกทุกครั้งแล้วว่า ยังไงก็คือเพื่อนคนสำคัญที่สุดของกู เหมือนที่เคยบอกว่ากูาำคัญสุดไง จำไม่ได้ใช่มั้ยหละ ส่วนเรื่องตอนที่มันเริ่มระหองระแหง ที่พยายามคีปกูไว้ แล้วบอกว่าระหว่างกับมัน ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้น กูจะพยายามคิดว่า ไม่ได้โกหก"
...สุดท้ายเราก็ต้องเข้าใจว่า คำพูด คำสัญญา ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ลมปาก เพราะว่าในอนาคตข้างหน้า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างก็ไม่รู้มันไม่มีอะไรที่จะจีรังหรอก เราก็คงต้องปล่อยเค้าไปสักวันนึง ให้เค้ามีความสุข และเราก็คงมีความสุขที่อย่างน้อย มันก็มีความสุข (บางทีคำพูดและคำสัญญา มันอาจเป็นความรู้สึกของตอนนั้นจริงๆก็ได้)
...ทุกวันนี้อยากทำอะไรเหมือนเดิม อยากไปด้วยกันเหมือนเดิม อยากคุยกันแบบเดิมได้ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก พวกคุณอาจจะมีความสุขกันดี แต่สำหรับเรา คือไม่อยากอยู่หอ อยากกลับบ้าน อยากนัดเพื่อนโรงเรียน อยากเติมพลังเวลาเจอเพื่อน กลับไปหอเราก็ต้องกลับไปอึดอัดเหมือนเดิม ตั้ง5วัน มันคือความทรมาน สุขภาพร่างกายก็แย่ลง หนังสือก็ไม่ได้อ่าน เพราะมัวแต่ฟุ้งซ่าน
...เรื่องราวบางเรื่องเราอยากกลับไปแก้ไขแทบตาย แต่สุดท้ายแล้วมันก็แก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป อย่างน้อยเราก็ยังเหลือเพื่อนโรงเรียนสองสามคนนั้นที่คอยอยู่ข้างๆเรา
ขอให้เรื่องของเราเป็นข้อคิดละกันว่า "ถ้าวันนึงคุณมีเพื่อนคนสำคัญ จงรักษาเค้าไว้ให้ดี เพราะถ้ามันเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิมหรอก เราคงได้แต่ต้องยอมรับมัน และต้องเดินหน้าต่อไป"
เราเองก็ผิด แต่คำพูดเดิมมันก็ยังค้ำคออยู่ว่า "เพราะเป็นเพื่อนคนสำคัญของกู" ก็แค่นั้นแหละ อิ้
#ไม่ค่อยตั้งกระทู้ ภาษาอาจจะอ่านแล้วงงๆ แต่ก็ลองอ่านดูกันนะ