สวัสดีค่ะก่อนอื่นบอกก่อนนะคะว่า กระทู้เก่าที่เคยตั้งเป็นของแฟนเดี๋ยวจะสงสัยว่าเราเป็นผู้ชายหือผู้หญืงกันแน่
เริ่มเลยละกันค่ะ เรามีน้องสาว1คนอยู่ม.ต้น ตอนนี้เรามหาลัยแล้ว แต่ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคะเพราะเรารู้สึกน้อยใจและไม่เข้าใจพ่อแม่ค่ะว่าทำไมสิ่งที่น้องทำแต่เราทำไม่ได้แล้วเราไม่มีสิทธิ์เลยหรอ???
น้องเราสามารถกลับบ้านเย็นได้ค่ะพ่อแม่ไม่เคยว่า ไม่เคยตีหรือด่าเลยทุกครั้งที่กลับเย็นเขาก็ไม่ว่าอะไร ผิดกับเราค่ะเขาว่าแถมยังล็อกประตูไม่ให้เราเข้าบ้านแต่สุดท้ายเขาก็เปิดให้เราเข้าอยู่ดี เราไม่เข้าใจว่าเราโตกว่าน้องนะทำไมเรากลับเย็นไม่ได้ เรากลับบ้านไม่เกินทุ่มครึ่งค่ะ ไปเที่ยวเย็นๆไปห้างเราก็ไม่ค่อยจะไป
น้องเราสามารถไปห้างคนเดียวได้ ออกจากบ้านก็ไม่มีใครว่าค่ะ(ช่วงวันหยุด)แต่กับเราเขาว่าเขาบอกว่าจะออกไปทำไมเปลืองเงินบ้าง ว่าเราบ้างว่าอยู่บ้านไม่ทำอะไรทั้งที่เราก็ทำ บางทีเราน้อยใจนะเราไม่มีอะไรให้เขาภูมิใจเลยหรอวะ ??
ตามจริงเรื่องนี้มันก็ไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรมากแต่ที่น้อยใจมากๆคือ เรื่องเรียนกับพวกงานบ้านค่ะ ตอนเราทำงานบ้านเขาก็ไม่ได้ว่าเราหรอก แต่เวลาที่เขาเหนน้องทำเขาก็จะบอกว่าทำไมไม่เอาอย่างน้องบ้างน้องมันทำงานบ้าน ทำไมทีเราทำเขาไม่พูดแบบนี้กับน้องว่าให้เอาอย่างพี่บ้างละคะ?? ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เขาจะไม่ให้ใช้ของเล่นด้วยกัน บางทีเขาก็จะแบ่งว่าอันนี้ของน้องห้ามแย่งอันนี้ของเราห้ามแย่งกัน จนโตน้องก็คิดว่าอันนี้ของน้องห้ามยุ่งห้ามแย่ง เช่น้วลาซักผ้าน้ิงก็จะซักแต่ของน้องค่ะไม่ซักเผื่อใครทั้งนั้น แต่เวลาเราซัก เราจะซักของเราแล้วก็ของพ่อแม่ด้วย เวลาเราบอกให้น้องพับผ้าให้หน่อยเพราะเราซักผ้าอยู่น้องมันก็บอกว่าไม่พับเพราะไม่ใช่ของฉัน! เราก็ไม่รู้จะทำไงเราเลยบอกพ่อว่าบอกน้องให้พับผ้าให้หน่อย พ่อก็เฉยค่ะไม่สั่งไม่สิน เราบอกพ่อว่า ทำไมต้องสอนแบบนี้มันก็เห็นแก่ตัวนะสิเพราะมันคิดว่าไม่ใช่ของมันมันก้ไม่ทำ พ่อก็เงียบไม่ว่าไร เราก็ต้องทนต่อไปใช่ไหม
อีกเรื่องก็มีพวกเรื่องเรียนค่ะ น้องเราสอบตกติด0แม่ไม่ว่าน้องแถมยังช่วยน้องแก้ซะด้วยซ้ำ ถ้าเป็นเราอายุแค่นั้นตอนนั้นแม่เราด่าว่าแล้วละ แต่เราก็ไม่เคยตกนะ เราก็บอกแม่นะว่าช่วยมันแก้ทำไม ทำไมไม่ให้ทำเองเพราะมันจะได้เข็ดแม่ก็บอกว่าไม่ได้ช่วยแต่เราเห็นอยู่ทำเพาเวอพ้อยให้อะไรให้ เราเห็นแล้วไม่เข้าใจเลย พออีกเทอมนึงน้องติด0น้อย เฮกันทั้งบ้านค่ะไม่รู้ดีใจอะไรมา เราก็น้อยใจนะทำไมตอนนั้นเราได้เกรดดีๆไม่เฮ เราเกรด3+นะไม่เคยจะดีใจอะไรกับเรา งเลยแม้แต่น้อย ทุกวันนี้เราอยู่แบบไม่ค่อยมีความสุขค่ะทุกครั้งที่เราเห็นว่าน้องสมควรโดนดุแต่ก็ไม่เคยโดนไม่ใช่อิจฉาน้องนะแต่บางอย่างถ้าทำผิดก็สมควรได้รับการสั่งสอนไม่ใช่หรอ?? เราเปนพี่เรายังสอนน้องไม่ได้เลย น้องยังว่าเราเลย ทั้งที่พ่อแม่อยู่ต่อหน้าเราน้องก็บังว่าเราเหมือนเราไม่ใช่พี่ พอเราว่ากลับกลับกลายเป็นเราที่เราผิดเราไม่ดี เราแอบร้องไห้เยอะมาก คิดเยอะมาก เราไม่ค่อยคุบกับคนที่บ้านหรอกเพราะเราคิดว่าเขาไม่รักเรา ยังดีที่เรามีแฟนที่คอยรับฟังเราเหมือนเพื่อนทุกเรื่อง ดีที่เรายังมีแฟนดีคอยอยู่ข้างๆ ซึ่งพ่อแม่ก็รู้จักแฟนเราค่ะเขารู้ว่าเราสนิทกับแฟน คุยกันทุกเรื่อง เรื่องบางเรื่องที่เราปรึกษาพ่อแม่เขาก็พูดไม่ดีใส่กลายเป็นว่าเราไม่อยากปรึกษาเขา ก็ต้องมาปรึกษาแฟน บางคนอาจจะคิดนะว่าให้เราลองบอกพ่อแม่ว่าเรารู้สึกไง ไม่ใช่เราไม่บอกนะ!! เราบอกค่ะไม่รู้จะบอกไง บอกหมดทุกความรู้สึกที่เราคิดและสงสัย แต่แม่ก็จะดีขึ้นวันนึงคือสนใจเรามากขึ้น แต่พอผ่านจากที่เราบอกไปก็ไใ่มีอะไรดีขึ้นค่ะเป็นแบบเดิมลำเอียงแบบเดิม ไม่สอนน้อง น้องว่าเราได้แบบเดิม น้องไม่ทำงานบ้านก็ไม่เป็นอะไร เราสิโดนตลอดทุกงาน จนเราตอนนี้ปลงค่ะ ที่ว่าเล่าไม่ใช่อะไรนะเราอยากระบาย เราท้อค่ะบางที อีกเรื่องนึงค่ะ เราเป็นคนพูดตรงๆพูดจากับพ่อแม่ไม่ค่อยจะเพราะประมาณว่าไม่มีหางเสียงแต่เราไม่ได้เป็นเด็กเกเรค่ะ ส่วนน้องจะออกแนวประจบ อ้อนๆ ใครๆก็บอกนะว่าน้องดูท่าทางสงบเงียบๆ แต่สำหรับเรามันไม่เงียบนะ ยิ่งกว่าเราอีก
สุดท้ายก็อย่าด่ากันนะว่าเอาน้องมาพูดหรือป่าว
เราแค่จะมาขอคำแนะนำความเห็นค่ะ
ขอบคุณค่ะ
แบบนี้เรียกว่าพ่อแม่ลำเอียงหรือป่าวค่ะ
เริ่มเลยละกันค่ะ เรามีน้องสาว1คนอยู่ม.ต้น ตอนนี้เรามหาลัยแล้ว แต่ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคะเพราะเรารู้สึกน้อยใจและไม่เข้าใจพ่อแม่ค่ะว่าทำไมสิ่งที่น้องทำแต่เราทำไม่ได้แล้วเราไม่มีสิทธิ์เลยหรอ???
น้องเราสามารถกลับบ้านเย็นได้ค่ะพ่อแม่ไม่เคยว่า ไม่เคยตีหรือด่าเลยทุกครั้งที่กลับเย็นเขาก็ไม่ว่าอะไร ผิดกับเราค่ะเขาว่าแถมยังล็อกประตูไม่ให้เราเข้าบ้านแต่สุดท้ายเขาก็เปิดให้เราเข้าอยู่ดี เราไม่เข้าใจว่าเราโตกว่าน้องนะทำไมเรากลับเย็นไม่ได้ เรากลับบ้านไม่เกินทุ่มครึ่งค่ะ ไปเที่ยวเย็นๆไปห้างเราก็ไม่ค่อยจะไป
น้องเราสามารถไปห้างคนเดียวได้ ออกจากบ้านก็ไม่มีใครว่าค่ะ(ช่วงวันหยุด)แต่กับเราเขาว่าเขาบอกว่าจะออกไปทำไมเปลืองเงินบ้าง ว่าเราบ้างว่าอยู่บ้านไม่ทำอะไรทั้งที่เราก็ทำ บางทีเราน้อยใจนะเราไม่มีอะไรให้เขาภูมิใจเลยหรอวะ ??
ตามจริงเรื่องนี้มันก็ไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรมากแต่ที่น้อยใจมากๆคือ เรื่องเรียนกับพวกงานบ้านค่ะ ตอนเราทำงานบ้านเขาก็ไม่ได้ว่าเราหรอก แต่เวลาที่เขาเหนน้องทำเขาก็จะบอกว่าทำไมไม่เอาอย่างน้องบ้างน้องมันทำงานบ้าน ทำไมทีเราทำเขาไม่พูดแบบนี้กับน้องว่าให้เอาอย่างพี่บ้างละคะ?? ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เขาจะไม่ให้ใช้ของเล่นด้วยกัน บางทีเขาก็จะแบ่งว่าอันนี้ของน้องห้ามแย่งอันนี้ของเราห้ามแย่งกัน จนโตน้องก็คิดว่าอันนี้ของน้องห้ามยุ่งห้ามแย่ง เช่น้วลาซักผ้าน้ิงก็จะซักแต่ของน้องค่ะไม่ซักเผื่อใครทั้งนั้น แต่เวลาเราซัก เราจะซักของเราแล้วก็ของพ่อแม่ด้วย เวลาเราบอกให้น้องพับผ้าให้หน่อยเพราะเราซักผ้าอยู่น้องมันก็บอกว่าไม่พับเพราะไม่ใช่ของฉัน! เราก็ไม่รู้จะทำไงเราเลยบอกพ่อว่าบอกน้องให้พับผ้าให้หน่อย พ่อก็เฉยค่ะไม่สั่งไม่สิน เราบอกพ่อว่า ทำไมต้องสอนแบบนี้มันก็เห็นแก่ตัวนะสิเพราะมันคิดว่าไม่ใช่ของมันมันก้ไม่ทำ พ่อก็เงียบไม่ว่าไร เราก็ต้องทนต่อไปใช่ไหม
อีกเรื่องก็มีพวกเรื่องเรียนค่ะ น้องเราสอบตกติด0แม่ไม่ว่าน้องแถมยังช่วยน้องแก้ซะด้วยซ้ำ ถ้าเป็นเราอายุแค่นั้นตอนนั้นแม่เราด่าว่าแล้วละ แต่เราก็ไม่เคยตกนะ เราก็บอกแม่นะว่าช่วยมันแก้ทำไม ทำไมไม่ให้ทำเองเพราะมันจะได้เข็ดแม่ก็บอกว่าไม่ได้ช่วยแต่เราเห็นอยู่ทำเพาเวอพ้อยให้อะไรให้ เราเห็นแล้วไม่เข้าใจเลย พออีกเทอมนึงน้องติด0น้อย เฮกันทั้งบ้านค่ะไม่รู้ดีใจอะไรมา เราก็น้อยใจนะทำไมตอนนั้นเราได้เกรดดีๆไม่เฮ เราเกรด3+นะไม่เคยจะดีใจอะไรกับเรา งเลยแม้แต่น้อย ทุกวันนี้เราอยู่แบบไม่ค่อยมีความสุขค่ะทุกครั้งที่เราเห็นว่าน้องสมควรโดนดุแต่ก็ไม่เคยโดนไม่ใช่อิจฉาน้องนะแต่บางอย่างถ้าทำผิดก็สมควรได้รับการสั่งสอนไม่ใช่หรอ?? เราเปนพี่เรายังสอนน้องไม่ได้เลย น้องยังว่าเราเลย ทั้งที่พ่อแม่อยู่ต่อหน้าเราน้องก็บังว่าเราเหมือนเราไม่ใช่พี่ พอเราว่ากลับกลับกลายเป็นเราที่เราผิดเราไม่ดี เราแอบร้องไห้เยอะมาก คิดเยอะมาก เราไม่ค่อยคุบกับคนที่บ้านหรอกเพราะเราคิดว่าเขาไม่รักเรา ยังดีที่เรามีแฟนที่คอยรับฟังเราเหมือนเพื่อนทุกเรื่อง ดีที่เรายังมีแฟนดีคอยอยู่ข้างๆ ซึ่งพ่อแม่ก็รู้จักแฟนเราค่ะเขารู้ว่าเราสนิทกับแฟน คุยกันทุกเรื่อง เรื่องบางเรื่องที่เราปรึกษาพ่อแม่เขาก็พูดไม่ดีใส่กลายเป็นว่าเราไม่อยากปรึกษาเขา ก็ต้องมาปรึกษาแฟน บางคนอาจจะคิดนะว่าให้เราลองบอกพ่อแม่ว่าเรารู้สึกไง ไม่ใช่เราไม่บอกนะ!! เราบอกค่ะไม่รู้จะบอกไง บอกหมดทุกความรู้สึกที่เราคิดและสงสัย แต่แม่ก็จะดีขึ้นวันนึงคือสนใจเรามากขึ้น แต่พอผ่านจากที่เราบอกไปก็ไใ่มีอะไรดีขึ้นค่ะเป็นแบบเดิมลำเอียงแบบเดิม ไม่สอนน้อง น้องว่าเราได้แบบเดิม น้องไม่ทำงานบ้านก็ไม่เป็นอะไร เราสิโดนตลอดทุกงาน จนเราตอนนี้ปลงค่ะ ที่ว่าเล่าไม่ใช่อะไรนะเราอยากระบาย เราท้อค่ะบางที อีกเรื่องนึงค่ะ เราเป็นคนพูดตรงๆพูดจากับพ่อแม่ไม่ค่อยจะเพราะประมาณว่าไม่มีหางเสียงแต่เราไม่ได้เป็นเด็กเกเรค่ะ ส่วนน้องจะออกแนวประจบ อ้อนๆ ใครๆก็บอกนะว่าน้องดูท่าทางสงบเงียบๆ แต่สำหรับเรามันไม่เงียบนะ ยิ่งกว่าเราอีก
สุดท้ายก็อย่าด่ากันนะว่าเอาน้องมาพูดหรือป่าว
เราแค่จะมาขอคำแนะนำความเห็นค่ะ
ขอบคุณค่ะ