ขอระบายหน่อยนะครับ
คือตอนนี้ผมอายุ 16 ปี พ่อกับแม่แยกทางตั้งแต่ 3 เดือน ที่บ้านบอกมา แล้วผมก็ได้อยู่กับพ่อพักที่บ้านของย่าผม ส่วนพี่สาวผมก็อยู่กับแม่ (ตอนนี้ไม่ได้ติดต่อกัน เพราะไม่มีอะไรที่สามารถติดต่อกันได้เลย) อยู่มาวันนึงผมอายุได้ 6 ขวบ พ่อผมก็แต่งงานใหม่ผมก็ไม่คิดอะไร เพราะผมก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว จนพ่อผมย้ายไปอยู่ที่บ้านกับแม่ใหม่ของผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร พ่อปล่อยผมไว้กับคุณย่าและคุณปู่ ซึ่งบ้านเราก็ไม่ได้ใกล้อะไรกันมาก พ่อก็จะแวะมาหาทุกวัน และพอผมโตขึ้นเรื่อยๆพ่อผมก็ไม่ค่อยมาหาผม ซึ่งผมก็น้อยใจ ผมจึงไปหาพ่อทุกครั้งซึ่งมีโอกาส ซื้อของไปให้ เอากับข้าวไปให้บ้าง ผมก็ไม่รู้จะอยู่ที่นั้นนานด้วยเหตุผมอะไร ผมรู้สึกว่าพ่อให้ความรักกับผมน้อยลง ลืมบอกไปว่าท่านมีลูกใหม่อีกสองคน และพ่อผมตามใจน้องๆมาก ผมก็ไม่ได้อิจฉาน้องเพราะที่มีอยู่ผมก็พอใจแล้ว แต่ผมก็เสียใจนิดๆที่พ่อดูเหมือนจะไม่สนใจผม ผมอยากใช้เวลาอยู่กับพ่อให้มากๆ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง
อีก ก็คือมีที่คนรู้จักถามบ่อยมากคือเรื่องแม่ผม ที่โรงเรียนเนื่องจากผมเรียนดี เป็นหัวหน้าห้อง(อาสา) คุณครูจึงถามถึงแม่ ให้มาเป็นแม่ตัวอย่างของห้อง ผมก็ทำตัวไม่ถูก ร้องไห้กลางห้องซะงั้น เรื่องนี้เกิดตอนประถม ถึง ม.2 ซึ่งผมแก้ปัญหาได้แล้วคือการเลิกเป็นหัวหน้าห้อง โอเคซึ้ง
และมีอีกเรื่อง ทำให้เครียดมากเลยครับ ไม่รู้จะทำยังไงดี คือผมมีปัญหากับคุณย่าเพราะผมเป็นคนปากไว เหมือนจะชอบพูดอะไรแรงๆที่ติดจากพูดกับเพื่อนมา ใจจริงผมก็ไม่อยากอะไรแบบนั้นออกไป แต่มันออกจะติดตลก คนแก่ก็คงไม่ค่อยเข้าใจ ท่านก็ต่อว่าผม ผมก็ไม่คิดมากอะไรเพราะรู้ว่าผมผิด
จนมาวันนึงการไม่ระวังคำพูดของผมก็ทำท่านร้องไห้ ผมเสียใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้ ท่านทั้งว่าทั้งไล่ผม ผมก็ได้แต่ฟังอยู่ในห้อง พูดจอโทษบ้าง จนผมร้องไห้ตาม ผมไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดี เพราะผมทำตัวไม่ถูก ผมควรปรับเปลี่ยนตัวเองยังไงดีครับ แต่ผมเปลี่ยนเรื่องที่ผมปากไวไม่ได้เลย แก้มาหลายปีแล้ว มันเหมือนเป็นนิสัยติดตัวผมไปแล้วด้วยอะ
เเต่ยังดีที่ผมมีน้า จนท่านย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ ท่านก็ยังโทรมา ซื้อของให้ผมตลอด หรือโทรศัพท์ นาฬิกา เสื้อผ้าทุกอย่าง เหมือนอย่างกับเป็นแม่ผม ซึ่งผมรู้สึกดีมากที่มีน้าที่ใจดีและรักผมขนาด
มีปัญหาครอบครัวครับ ช่วยตอบผมที
ขอระบายหน่อยนะครับ
คือตอนนี้ผมอายุ 16 ปี พ่อกับแม่แยกทางตั้งแต่ 3 เดือน ที่บ้านบอกมา แล้วผมก็ได้อยู่กับพ่อพักที่บ้านของย่าผม ส่วนพี่สาวผมก็อยู่กับแม่ (ตอนนี้ไม่ได้ติดต่อกัน เพราะไม่มีอะไรที่สามารถติดต่อกันได้เลย) อยู่มาวันนึงผมอายุได้ 6 ขวบ พ่อผมก็แต่งงานใหม่ผมก็ไม่คิดอะไร เพราะผมก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว จนพ่อผมย้ายไปอยู่ที่บ้านกับแม่ใหม่ของผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร พ่อปล่อยผมไว้กับคุณย่าและคุณปู่ ซึ่งบ้านเราก็ไม่ได้ใกล้อะไรกันมาก พ่อก็จะแวะมาหาทุกวัน และพอผมโตขึ้นเรื่อยๆพ่อผมก็ไม่ค่อยมาหาผม ซึ่งผมก็น้อยใจ ผมจึงไปหาพ่อทุกครั้งซึ่งมีโอกาส ซื้อของไปให้ เอากับข้าวไปให้บ้าง ผมก็ไม่รู้จะอยู่ที่นั้นนานด้วยเหตุผมอะไร ผมรู้สึกว่าพ่อให้ความรักกับผมน้อยลง ลืมบอกไปว่าท่านมีลูกใหม่อีกสองคน และพ่อผมตามใจน้องๆมาก ผมก็ไม่ได้อิจฉาน้องเพราะที่มีอยู่ผมก็พอใจแล้ว แต่ผมก็เสียใจนิดๆที่พ่อดูเหมือนจะไม่สนใจผม ผมอยากใช้เวลาอยู่กับพ่อให้มากๆ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง
อีก ก็คือมีที่คนรู้จักถามบ่อยมากคือเรื่องแม่ผม ที่โรงเรียนเนื่องจากผมเรียนดี เป็นหัวหน้าห้อง(อาสา) คุณครูจึงถามถึงแม่ ให้มาเป็นแม่ตัวอย่างของห้อง ผมก็ทำตัวไม่ถูก ร้องไห้กลางห้องซะงั้น เรื่องนี้เกิดตอนประถม ถึง ม.2 ซึ่งผมแก้ปัญหาได้แล้วคือการเลิกเป็นหัวหน้าห้อง โอเคซึ้ง
และมีอีกเรื่อง ทำให้เครียดมากเลยครับ ไม่รู้จะทำยังไงดี คือผมมีปัญหากับคุณย่าเพราะผมเป็นคนปากไว เหมือนจะชอบพูดอะไรแรงๆที่ติดจากพูดกับเพื่อนมา ใจจริงผมก็ไม่อยากอะไรแบบนั้นออกไป แต่มันออกจะติดตลก คนแก่ก็คงไม่ค่อยเข้าใจ ท่านก็ต่อว่าผม ผมก็ไม่คิดมากอะไรเพราะรู้ว่าผมผิด
จนมาวันนึงการไม่ระวังคำพูดของผมก็ทำท่านร้องไห้ ผมเสียใจมากที่เกิดเรื่องแบบนี้ ท่านทั้งว่าทั้งไล่ผม ผมก็ได้แต่ฟังอยู่ในห้อง พูดจอโทษบ้าง จนผมร้องไห้ตาม ผมไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงดี เพราะผมทำตัวไม่ถูก ผมควรปรับเปลี่ยนตัวเองยังไงดีครับ แต่ผมเปลี่ยนเรื่องที่ผมปากไวไม่ได้เลย แก้มาหลายปีแล้ว มันเหมือนเป็นนิสัยติดตัวผมไปแล้วด้วยอะ
เเต่ยังดีที่ผมมีน้า จนท่านย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ ท่านก็ยังโทรมา ซื้อของให้ผมตลอด หรือโทรศัพท์ นาฬิกา เสื้อผ้าทุกอย่าง เหมือนอย่างกับเป็นแม่ผม ซึ่งผมรู้สึกดีมากที่มีน้าที่ใจดีและรักผมขนาด