เรื่องราวน่ารักๆ จาก
http://www.cleothailand.com/love/40150 อยากแชร์ให้ได้อ่านกันค่ะ
....................................................................................................
ผู้หญิงที่น่าทึ่งคนนี้คือเพื่อนสนิทของมะเฟือง นักเขียนมือทองที่กองบก.คลีโอ
กุ๊กไก่คือชื่อของเธอ เธอคือเด็กสาวอายุ 20 ต้นๆ มีพลังบวกอยู่มาก มีเพื่อนมากมาย
พอเรียนจบ กุ๊กไก่เริ่มทำงานเป็นพนักงานบริษัท อนาคตเรื่องงานก้าวกระโดด มีตำแหน่งดีๆ รอเธออยู่มาก
ทั้งในประเทศ ต่างประเทศ แต่กุ๊กไก่กลับตัดสินใจลาออกจากงาน และตีตั๋วเที่ยวเดียวเดินทางท่องโลกแบบไม่มีกำหนดกลับ
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวสุดอินสไปร์ที่ทุกคนจะได้อ่านต่อไปนี้
“สิ่งแรกที่ต้องทำคือการก้าวออกจากคอมฟอร์ตโซน” กุ๊กไก่บอก
“ครั้งแรกที่เราตัดสินใจออกเดินทางไปปายคนเดียว ทุกคนคิดว่ายังไงยัยนี่ต้องบ้าแน่ๆหรืออย่างน้อยๆแกต้องมีปัญหากับชีวิต
ซึ่ง..ในความเป็นจริงเราไม่ได้เป็นอะไรเราแค่อยากที่จะไป แต่เพราะเราฟังคำของทุกคนมันทำให้เราเกือบที่จะเป็นไปอย่างที่เขาพูดจริงๆ
แต่เราจำได้แม่นว่าพอเรากลับมาจาก 10 วันของการผจญภัยการเรียนรู้และการเริ่มต้นในความ ‘กล้า’ จะที่แตกแยก คนกลุ่มเดิมกลับพูดกับเราว่า
“โห น่าอิจฉาจัง” “อยากไปบ้างแต่ไม่กล้าหว่ะ” หรือ “ชีวิตแกดี๊ดีอ๊ะ!” ถ้าเกิดว่าเราฟังคำของคนอื่นในวันนั้นวันที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรา ‘กล้า’
ที่จะทำในหลายๆอย่าง เราก็คงยังอยู่ที่เดิมนั่งฝันถึงการผจญภัยนั่งฝันกับตัวเองว่าเมื่อไหร่ชั้นจะได้ใช้ชีวิต”
จากที่เคยกลัวทุกสิ่งอย่าง พอผ่านก้าวแรกไปได้ กุ๊กไก่เริ่มหลงรักชีวิตของการเป็นนักเดินทาง
ซึ่งทุกวันที่เธอตื่นมา ไม่มีทางรู้เลยว่าอะไรรอเธออยู่ข้างหน้า จากกรุงเทพฯ เธอตีตั๋วรถไฟไปเชียงใหม่
จากเชียงใหม่นั่งเรือข้ามชายแดนไปหลวงพระบาง สู่กัมพูชา สู่เวียดนาม ซึ่งที่ผ่านมาทั้งหมด 3 เดือน กุ๊กไก่เขียนเอาไว้ว่า
“นอนมาแล้วทุกที่ทุกสไตล์ นั่งทั้ง รถยนต์ ตุ๊กตุ๊ก เกวียน รถเมล์ รถกระบะ มอเตอร์ไซค์ รถอีแต๋น รถไฟ ฯลฯ
แต่ประสบการณ์ที่ได้มานั้นมันล้ำค่าเกินกว่าที่จะพลาดจริงๆ ผู้คนที่เจอ ธรรมชาติที่ได้สัมผัส สิ่งที่ได้เรียนรู้
นี่ถ้าชั้นมัวแต่นั่งยี้ๆหรือกล้าๆกลัวๆทำไม่ทำดี ก็คงจะไม่ได้ไปเห็นนครวัด นครธม คงจะไม่ได้รู้ว่ากัมพูชามีทะเลที่โครตจะสวย
เวียดนามมีทะเลทราย และ .. หนาวมาก!!!! คงไม่รู้ว่าคนลาวนั้นรักคนไทยมากแค่ไหนและคงไม่ได้รักชีวิตมากขึ้นขนาดนี้”
นอกจากการเดินทางจะทำให้เธอรู้จักตัวเองมากขึ้น รู้จักโลกมากขึ้นแล้ว มันยังนำพาผู้ชาย (เคย) แปลกหน้าคนนี้
เข้ามาในชีวิตของกุ๊กไก่ด้วย…เขาชื่อแมท มาจากแคนาดา กำลังจะเดินทางต่อไปเที่ยวออสเตรเลีย
แต่อะไรบางอย่างดลใจให้เขาแวะไปเที่ยวปายก่อน ซึ่งที่นั่นแหละ ที่ทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันและเป็นเพื่อนเดินทางกันก่อนที่แมทจะออกเดินทางต่อ
“หลังจากนั้น เราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่ จนกระทั่งเราตัดสินใจออกเดินทางอีกครั้ง เขาก็แมสเสจมาบอกว่ากำลังแพลนมาประเทศไทย”
หลังจากนั้น นักเดินทางตัวคนเดียวที่มากันคนละเส้นทางก็ได้ร่วมเดินทางด้วยกัน
เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับผู้คน วัฒนธรรม และโลกใบนี้ หาความหมายต่างๆ นานาเกี่ยวกับการใช้ชีวิต …
และเราก็ไม่ได้เดินทางตัวคนเดียวอีกต่อไป
3 เดือนที่ทั้งคู่ได้เดินทางกัน คือช่วงเวลาที่พิสูจน์ใจ เพราะระยะทางไม่ได้เรียบหรู แต่เป็นดินลูกรังขรุขระ
ที่พักไม่ใช่โรงแรมห้าดาว แต่เป็นบ้านของชาวบ้านที่บางที่ก็ไม่มีแม้แต่พัดลมหรือเครื่องทำน้ำร้อน บางวันเหนื่อยมาก
หนาวมาก มันง่ายที่คนสองคนจะโยนอารมณ์แย่ๆ ใส่กัน หมดความอดทนกับทุกอย่าง และเห็นตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่าย
แต่กุ๊กไก่ก็ยังยืนยันว่า “นี่คือสิ่งที่มหัศจรรย์เกี่ยวกับการเดินทาง”
เธอตกหลุมรัก “คนแปลกหน้า” ระหว่างแบกเป้เที่ยวคนเดียว แต่เขากลับเป็นรักแท้ของชีวิต ♥
....................................................................................................
ผู้หญิงที่น่าทึ่งคนนี้คือเพื่อนสนิทของมะเฟือง นักเขียนมือทองที่กองบก.คลีโอ
กุ๊กไก่คือชื่อของเธอ เธอคือเด็กสาวอายุ 20 ต้นๆ มีพลังบวกอยู่มาก มีเพื่อนมากมาย
พอเรียนจบ กุ๊กไก่เริ่มทำงานเป็นพนักงานบริษัท อนาคตเรื่องงานก้าวกระโดด มีตำแหน่งดีๆ รอเธออยู่มาก
ทั้งในประเทศ ต่างประเทศ แต่กุ๊กไก่กลับตัดสินใจลาออกจากงาน และตีตั๋วเที่ยวเดียวเดินทางท่องโลกแบบไม่มีกำหนดกลับ
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวสุดอินสไปร์ที่ทุกคนจะได้อ่านต่อไปนี้
“สิ่งแรกที่ต้องทำคือการก้าวออกจากคอมฟอร์ตโซน” กุ๊กไก่บอก
“ครั้งแรกที่เราตัดสินใจออกเดินทางไปปายคนเดียว ทุกคนคิดว่ายังไงยัยนี่ต้องบ้าแน่ๆหรืออย่างน้อยๆแกต้องมีปัญหากับชีวิต
ซึ่ง..ในความเป็นจริงเราไม่ได้เป็นอะไรเราแค่อยากที่จะไป แต่เพราะเราฟังคำของทุกคนมันทำให้เราเกือบที่จะเป็นไปอย่างที่เขาพูดจริงๆ
แต่เราจำได้แม่นว่าพอเรากลับมาจาก 10 วันของการผจญภัยการเรียนรู้และการเริ่มต้นในความ ‘กล้า’ จะที่แตกแยก คนกลุ่มเดิมกลับพูดกับเราว่า
“โห น่าอิจฉาจัง” “อยากไปบ้างแต่ไม่กล้าหว่ะ” หรือ “ชีวิตแกดี๊ดีอ๊ะ!” ถ้าเกิดว่าเราฟังคำของคนอื่นในวันนั้นวันที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรา ‘กล้า’
ที่จะทำในหลายๆอย่าง เราก็คงยังอยู่ที่เดิมนั่งฝันถึงการผจญภัยนั่งฝันกับตัวเองว่าเมื่อไหร่ชั้นจะได้ใช้ชีวิต”
จากที่เคยกลัวทุกสิ่งอย่าง พอผ่านก้าวแรกไปได้ กุ๊กไก่เริ่มหลงรักชีวิตของการเป็นนักเดินทาง
ซึ่งทุกวันที่เธอตื่นมา ไม่มีทางรู้เลยว่าอะไรรอเธออยู่ข้างหน้า จากกรุงเทพฯ เธอตีตั๋วรถไฟไปเชียงใหม่
จากเชียงใหม่นั่งเรือข้ามชายแดนไปหลวงพระบาง สู่กัมพูชา สู่เวียดนาม ซึ่งที่ผ่านมาทั้งหมด 3 เดือน กุ๊กไก่เขียนเอาไว้ว่า
“นอนมาแล้วทุกที่ทุกสไตล์ นั่งทั้ง รถยนต์ ตุ๊กตุ๊ก เกวียน รถเมล์ รถกระบะ มอเตอร์ไซค์ รถอีแต๋น รถไฟ ฯลฯ
แต่ประสบการณ์ที่ได้มานั้นมันล้ำค่าเกินกว่าที่จะพลาดจริงๆ ผู้คนที่เจอ ธรรมชาติที่ได้สัมผัส สิ่งที่ได้เรียนรู้
นี่ถ้าชั้นมัวแต่นั่งยี้ๆหรือกล้าๆกลัวๆทำไม่ทำดี ก็คงจะไม่ได้ไปเห็นนครวัด นครธม คงจะไม่ได้รู้ว่ากัมพูชามีทะเลที่โครตจะสวย
เวียดนามมีทะเลทราย และ .. หนาวมาก!!!! คงไม่รู้ว่าคนลาวนั้นรักคนไทยมากแค่ไหนและคงไม่ได้รักชีวิตมากขึ้นขนาดนี้”
นอกจากการเดินทางจะทำให้เธอรู้จักตัวเองมากขึ้น รู้จักโลกมากขึ้นแล้ว มันยังนำพาผู้ชาย (เคย) แปลกหน้าคนนี้
เข้ามาในชีวิตของกุ๊กไก่ด้วย…เขาชื่อแมท มาจากแคนาดา กำลังจะเดินทางต่อไปเที่ยวออสเตรเลีย
แต่อะไรบางอย่างดลใจให้เขาแวะไปเที่ยวปายก่อน ซึ่งที่นั่นแหละ ที่ทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันและเป็นเพื่อนเดินทางกันก่อนที่แมทจะออกเดินทางต่อ
“หลังจากนั้น เราก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่ จนกระทั่งเราตัดสินใจออกเดินทางอีกครั้ง เขาก็แมสเสจมาบอกว่ากำลังแพลนมาประเทศไทย”
หลังจากนั้น นักเดินทางตัวคนเดียวที่มากันคนละเส้นทางก็ได้ร่วมเดินทางด้วยกัน
เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับผู้คน วัฒนธรรม และโลกใบนี้ หาความหมายต่างๆ นานาเกี่ยวกับการใช้ชีวิต …
และเราก็ไม่ได้เดินทางตัวคนเดียวอีกต่อไป
3 เดือนที่ทั้งคู่ได้เดินทางกัน คือช่วงเวลาที่พิสูจน์ใจ เพราะระยะทางไม่ได้เรียบหรู แต่เป็นดินลูกรังขรุขระ
ที่พักไม่ใช่โรงแรมห้าดาว แต่เป็นบ้านของชาวบ้านที่บางที่ก็ไม่มีแม้แต่พัดลมหรือเครื่องทำน้ำร้อน บางวันเหนื่อยมาก
หนาวมาก มันง่ายที่คนสองคนจะโยนอารมณ์แย่ๆ ใส่กัน หมดความอดทนกับทุกอย่าง และเห็นตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่าย
แต่กุ๊กไก่ก็ยังยืนยันว่า “นี่คือสิ่งที่มหัศจรรย์เกี่ยวกับการเดินทาง”