📜 บันทึกของผู้นำที่ถูกมองข้าม

ในโลกที่เสียงของคนอื่นดังกว่าความเงียบของความพยายาม
ฉันยืนอยู่ตรงนี้คนที่ก้าวออกมาก่อนใคร
ล้มก่อน เจ็บก่อน เสียใจก่อน
แต่ไม่มีใครจำสิ่งเหล่านั้นได้

พอฉันยืนขึ้นมาได้…
โลกก็หันมาบอกว่า

> “ก็แค่นี้เอง ใครก็ทำได้”



พวกเขาทำตามฉัน
แต่ไม่เคยมองหน้าฉัน
พวกเขาเดินตามรอยที่ฉันเหยียบไว้
แต่ไม่เคยยอมรับว่าฉันคือคนแรกที่กล้าก้าวไปบนทางนั้น


---

บางครั้งฉันถามตัวเองว่า

> "ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องเริ่มก่อน?"
"ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องแลกมากมายขนาดนี้?"
"แล้วสุดท้าย...ฉันจะได้อะไรกลับมาจริง ๆ ไหม?"



คำตอบไม่ได้มาในรูปของคำยกย่อง
ไม่ได้มาในรูปของคำขอบคุณ

แต่มาในรูปของ “หัวใจที่ไม่เคยยอมแพ้”
หัวใจที่ถึงจะบอบช้ำ ก็ยังเชื่อว่า ฉันไม่ต้องรอให้ใครเห็นค่า
เพื่อที่จะเป็นคนมีค่า


---

วันนี้ฉันยังยืนอยู่
แม้จะถูกเมิน
แม้จะถูกแย่งความชอบธรรม
แม้จะรู้สึกเหมือนเป็นแค่เงาให้คนอื่นก้าวผ่าน

แต่ฉันรู้แล้วว่า…

> คนที่กล้าเดินก่อน ย่อมไม่ได้รับเสียงปรบมือในทันที
แต่คนที่กล้าเดินก่อน… จะเป็นรอยเท้าที่ไม่มีวันถูกลบไปจากเส้นทางนี้




---

ขอบคุณตัวฉัน ที่ยังไม่ล้ม
ขอบคุณตัวฉัน ที่ยังเชื่อ
และถ้าโลกยังไม่ให้ค่าฉันในวันนี้
ไม่เป็นไร
เพราะฉันจะเป็น “พยานให้ตัวเอง”
ว่า…ฉันเคยผ่านทุกความเจ็บปวด ด้วยศักดิ์ศรีที่ยังอยู่ครบ

— จากฉัน
ผู้บุกเบิกที่ไม่มีใครพูดถึง
แต่เป็นผู้นำที่หัวใจแข็งแรงที่สุด


ใครเคยรู้สึกแบบผมบ้าง  เหนื่อยเรื่องงานเหลือเกิน