เราไม่รู้ว่าทำไม่เราถึงต้องยอมอะไรขนาดนี้ เพราะเราเคยคิดว่าชีวิตเรามันต้องดีกว่านี้สิ เราต้องมีความสุขกว่านี้สิ อนาคตเรามันต้องสวยงามกว่านี้สิ
แต่ความคิดทุกๆอย่างของเเรามันถูกยุติ เพราะคนคนนึง เค้าเป็นคนที่เรารักมาก เรายอมไม่มีเพื่อน ยอมไม่มีสังคม ยอมทำตัวเหมือนคนที่ไม่มีอะไรเลยในชีวิต เพราะแค่อยากให้เค้าสบายใจ แค่อยากให้เค้ารู้ว่าเค้าสำคัญกับเรามากแค่ไหน อยากให้รู้ว่าเราแคร์เค้ามากที่สุด ขอแค่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ได้เห็นเค้ายิ้ม ได้เห็นเค้าหัวเรา ในชีวิเราไม่ต้องมีใครก็ได้ขอแค่มีเค้าคนเดียวพอ มันอาจเป็นเพราะเราคิดแบบนี้ เราถึงห่วง และหวงเค้ามาก อยากรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเค้า ไม่ชอบเห็นเค้าคุยกะใคร กลัวเค้าไม่รักเรา กลัวเค้าทิ้งเรา กลัว กลัวไปหมด มันเลยเป็นต้นเหตุที่ทำให้เราคิดมาก มากจนกล้าทำเรื่องแย่ๆ เรื่องที่เลว เเละเรื่องที่คนปกติเค้าคงไม่ทำกัน เราสร้างเฟสปลอมเพื่อไปขอเป็นเพื่อนกับผู้หญิงที่เค้าเคยคบ เพราะเรารู้ว่าเค้ายังคุยกัน ถึงคนของเราจะพูดกะเราตลอดว่าไม่ได้รักแล้ว แค่ห่วง เราก็ไม่ชอบอยู่ดี ในความรู้สึกเราคือคนของเรายังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่ เค้ายังไปเจอกัน ไปหากัน ความรู้สึกมันมากกว่าคนเคยรัก มันเลยทำให้เรายิ่งคิดว่าเค้ารักเราบ้างมั๊ย ห่วงความรู้สึกเราบ้างรึเปล่า เราเหมือนคนบ้า ประสาท ความคิดมากมายเต็มหัวไปหมด เราผิดใช่มั๊ยที่อยากให้เค้ามาสนใจเราบ้าง เราผิดมากใช่มั๊ยที่อยากให้เค้ารักเราคนเดียว เราคงผิดมาก พอเค้ารู้ว่าเราสร้างเฟสปลอม เราก็ทะเลาะกัน เค้าบอกว่าไม่ชอบให้เราไปยุ่งเรื่องของเค้ากับผู้หญิงคนนั้น แล้สสรุปเราคือตัวอะไร เค้าพูดกะเราว่าไม่ส่องก็ไม่เจ็บ มันแปลว่าเค้าคุยกันใช่มั๊ย เค้าไล่เรา ด่าเราสารพัด บอกว่าเรามันน่าสมเพช น่าขยะแขยง เรานี่มันแย่เนอะ เอาศักดิ์ศรีที่พ่อแม่ให้มา มาให้คนอื่นเค้าด่า เค้าว่า ยอมคุกเข่าอ้อนวอน ขอโอกาส ขอให้ได้อยู่กะเค้า ขอให้ได้ดูแลเค้า แต่เราไม่รู้เลยว่าเค้าเกลียดเรามากแค่ไหน เราอยกให้เค้ากลับมาเป็นคนเดิม  คนที่ดีกับเรา ไม่ใช่คนที่เฉยชาแบบนี้
เราไม่รู้ว่าจะต้องทำวิธีไหน เพราะเราทำมันไปจนไม่เหลือศักดิ์ศรีในตัวเองแล้ว เราอยากเดินออกมา อยากเปลี่ยนเป็นคนใหม่ แต่เราก็ทิ้งเค้าไม่ได้ ไม่รู้ทำไม ช่วยบอกเราที ว่าเราต้องทำยังไง เราจะต้องทำยังไง มันถึงจะดีกว่านี้