เรารู้จักอาการ twenty something มาจากไหนสักแห่ง แล้วเราพบว่าทุกอย่างที่เป็นมันคล้ายคลึงกันมาก เรากำลังจะเรียนจบ เหมือนมันเป็นช่วงต่อระหว่างชีวิตวัยรุ่นปลายๆกับผู้ใหญ่ เราเหมือนยังปรับตัวไม่ได้ เหมือนเราไม่มีที่ยึด เราไม่รู้จะทำอะไร เพื่ออะไร
passionที่เราเคยมีตอนเด็กๆก็ไม่มีแล้ว พอจะส่งใบสมัครงาน ก็คิดไปต่างๆนาๆ จะได้มั้ย ถ้าได้แล้วเราจะโอเคมั้ย มันเหมือนกลัวไปหมด เราอิจฉาคนอื่นที่เขาได้งานที่ดูดี เราอยากมีอยากเป็นอย่างเขาบ้างแต่ทำไม่ได้ แต่พอมาคิดว่าเราอยากทำงานนั้นจริงๆมั้ยก็ไม่ เราแค่อยากได้เพราะว่ามันดูดีเพราะว่าคนอื่นบอกว่ามันดี เราไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับคนอื่น เห็นเขาได้ดีเราก็ดีใจด้วย แต่เราก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมไม่เป็นเราที่โชคดีบ้าง เราไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตตัวเองขาดอะไร แต่เหมือนเราเหมือนคนไม่มีเป้าหมายเสียมากกว่า
นอกจากความเครียดเรื่องงาน เราก็เพิ่งจะได้รู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าแฟนเก่าเรา ระหว่างที่ห่างๆกัน เขาก็ไปคบๆทิ้งๆผู้หญิงประมาณ6-7คนได้ จริงเขาก็ไม่ได้ผิดอะไร เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ออกแนวผิดหวังว่าเราไม่เคยรู้จักตัวจริงเขาต่างหาก เราก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเราโชคดีแค่ไหนที่ไม่ต้องอยู่กับคนแบบนั้น แต่ก็นั่นแหละเราก็ยังลืมไม่ได้หรอก แต่ให้เดินกลับไปก็ไม่เอาอีกแล้ว
พอคิดไปคิดมาการที่จะข้ามผ่านไปเป็นผู้ใหญ่นี่มันไม่ง่ายเลยนะ ความสุขความทุกข์มันเหวี่ยงแรงมาก วันนึงมีความสุขมาก อีกวันทุกข์สุดๆ แล้วยังต้องมาจัดการกับการงานการเรียนไม่ให้พังอีก ถ้าเราพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีได้ ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรมากๆ ชีวิตเราคงสงบกว่านี้ แต่วันนี้ยังทำไม่ได้. . .
เคยมีใครมีอาการ twenty something มั้ย แล้วผ่านมันมาได้ยังไง
passionที่เราเคยมีตอนเด็กๆก็ไม่มีแล้ว พอจะส่งใบสมัครงาน ก็คิดไปต่างๆนาๆ จะได้มั้ย ถ้าได้แล้วเราจะโอเคมั้ย มันเหมือนกลัวไปหมด เราอิจฉาคนอื่นที่เขาได้งานที่ดูดี เราอยากมีอยากเป็นอย่างเขาบ้างแต่ทำไม่ได้ แต่พอมาคิดว่าเราอยากทำงานนั้นจริงๆมั้ยก็ไม่ เราแค่อยากได้เพราะว่ามันดูดีเพราะว่าคนอื่นบอกว่ามันดี เราไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับคนอื่น เห็นเขาได้ดีเราก็ดีใจด้วย แต่เราก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมไม่เป็นเราที่โชคดีบ้าง เราไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตตัวเองขาดอะไร แต่เหมือนเราเหมือนคนไม่มีเป้าหมายเสียมากกว่า
นอกจากความเครียดเรื่องงาน เราก็เพิ่งจะได้รู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าแฟนเก่าเรา ระหว่างที่ห่างๆกัน เขาก็ไปคบๆทิ้งๆผู้หญิงประมาณ6-7คนได้ จริงเขาก็ไม่ได้ผิดอะไร เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ออกแนวผิดหวังว่าเราไม่เคยรู้จักตัวจริงเขาต่างหาก เราก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเราโชคดีแค่ไหนที่ไม่ต้องอยู่กับคนแบบนั้น แต่ก็นั่นแหละเราก็ยังลืมไม่ได้หรอก แต่ให้เดินกลับไปก็ไม่เอาอีกแล้ว
พอคิดไปคิดมาการที่จะข้ามผ่านไปเป็นผู้ใหญ่นี่มันไม่ง่ายเลยนะ ความสุขความทุกข์มันเหวี่ยงแรงมาก วันนึงมีความสุขมาก อีกวันทุกข์สุดๆ แล้วยังต้องมาจัดการกับการงานการเรียนไม่ให้พังอีก ถ้าเราพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีได้ ไม่ยินดียินร้ายกับอะไรมากๆ ชีวิตเราคงสงบกว่านี้ แต่วันนี้ยังทำไม่ได้. . .