ลูกคือของขวัญหรือปีศาจ

ตอนตั้งท้องรู้สึกมีความสุขมากๆที่จะได้มีลูก แต่พอคลอดเขาออกมาได้เห็นหน้ายิ่งมีความสุขมากขึ้น เขาคือทุกอย่างของชีวิต และยอมเสียสละชีวิตแทนเขาได้ พอเขาคลอดมาไม่นาน พ่อเขาก็ทิ้งไป ทำให้เราเลี้ยงลูกคนเดียว ตั้งแต่ 6 เดือนจนถึง 19 ปีณปัจจุบัน แต่เวลานี้เขาคือความทุกข์มากๆ เขามีแต่ทำให้เราเสียใจ เขาสร้างปัญหาได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะอยู่ในบ้านหรือนอกบ้าน ไม่อยากรับโทรศัพท์ของลูกเลย เสียงโทรศัพท์คือเสียงแห่งความโชคร้าย เสียงแห่งความสูญเสีย ต้องเสียเงินหรือต้องเสียใจ การกระทำคือคำพูดของเขา ดูถูกเหยียดหยาม หาว่าเราโง่ที่เชื่อคนง่าย ไม่เคยช่วยเหลืออะไรเลย เวลาโมโหหรือไม่ได้ดั่งใจ จะถูกทำลายของในบ้านจนพังหมด เวลาไม่อยู่บ้าน จะโทรถามจี้จนน่ารำคาญ ถามแต่เรื่องที่เราตอบไม่ได้  เช่นของใช้ส่วนตัวเขาหายไปไหน เขาหาไม่เจอ เขาจะโทรมาถามเราซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหน จะทำให้เขาโมโหและทุบของในบ้านทำลายของในบ้าน ทำให้ของในบ้านแตกพังจะมีความรู้สึกไม่อยากจะซื้อของเข้าบ้านแล้ว ของพัง เราก็ยิ่งไม่ชอบเขามากขึ้น ทำให้เกลียดเขาเพิ่มขึ้น เพราะว่ามีความเกลียดพ่อเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาหน้าเหมือนพ่อยิ่งเกลียดเขามากขึ้น เขาคือซาตานกลับชาติมาเกิด หรือกรรมเก่าที่เราทำมา ทำให้เขามาเอาคืนในชาตินี้ ทุกข์ใจจังค่ะ ไม่กล้าเล่าเรื่องแบบนี้ ให้แม่และญาติพี่น้องรับรู้เลย กลัวเขาเสียใจและทุกข์ใจ ทุกวันนี้อยู่ด้วยความเสียใจ แต่ก็พยายามนึกถึงวันแรกที่เจอหน้าเขา และสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลเขาอย่างดี แต่ตอนนี้ขอกับคำพูดค่ะ หากวันไหนเขาดูแลตัวเองได้จะหายไปอย่างเงียบๆ