อยากถามทุกๆคนว่าถ้าเยาวชนหรือผู้หญิงไทยเรามีพฤติกรรมทางเพศแบบสไปรท์ในฮอร์โมนแต่เอาตัวรอดได้ทุกคนจะยอมรับได้มั้ย

อยากถามทุกๆคนว่าถ้าเยาวชนหรือผู้หญิงไทยเรามีพฤติกรรมทางเพศแบบตัวละคร สไปรท์ในฮอร์โมนแต่เอาตัวรอดได้ทุกคนจะยอมรับได้มั้ยถ้าหากคนๆนั้นจะสามารถป้องกันตัวเองแยกแยะระหว่างเรื่องนี้กับเรื่องชีวิตที่สำคัญ. อยากถามเพื่อนๆว่าจะรู้สึกยังไงทั้งในบริบทของทางวัฒนธรรม ในมุมมองที่เป็นกลางในเชิงปรัชญา หรือวิทยาศาสตร์ ขอเน้นโดยเฉพาะในเรื่องทีว่า"เรื่องอย่างนั้นไม่มีมีใครได้ใครเสียหากป้องกันเสียอย่าง เป็นเรื่องความใคร่ความฟินความเพลิดเพลิน ไม่ต้องมีความรักถึงทำ" จะเป็นไปได้มั้ยที่ทุกคนจะยอมรับและกระเทาะเปลือกเดิมแล้วได้ทางออกที่ดีขึ้นกว่าเดิม