ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรครับ หรือมันเป็นแค่อารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราว

ก็ตามหัวข้ออ่ะครับ ผมไม่แน่ใจในความรู้สึกแบบนี้เลย
คือผมน่ะมีแฟนแล้ว และก็รักกันดีคบกันมา2ปีละ แล้วเรื่องเริ่มต้นของความรู้สึกนี้ก็มีอยู่ว่า

..วันนั้น ผมได้ไปหาเพื่อนที่มหาแห่งหนึ่งในภาคอีสานที่ห่างจากตัวเมืองพอสมควร ซึ่งผมก็เคยเรียนที่นั่นมาก่อน และช่วงที่ผมเรียนอยู่ที่นั่นผมก็ได้แอบปลื้มผู้หญิงคนนึง เธอเป็นรุ่นพี่ผมแต่อายุเท่ากันเพราะผมเรียนช้า1ปี เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยมากอะไรนะแต่ไม่รู้ทำไมผมปลื้มเธอจังก็ไม่รู้ ช่วงรับน้องเธอก็เป็นพี่สต๊าฟพยาบาลด้วยคอยดูแลน้องๆผมก็เลยชอบมองเธอบ่อยๆแค่นั้นเอง

มาเข้าประเด็นเลยดีกว่า คือวันนั้นผมไปหาเพื่อนแล้วก็เลยชวนกันไปดื่มกันที่ร้านเหล้าหน้ามอ(นี่มันคีย์เวิร์ดชัดๆ) บังเอิญผมเลยเฟซแล้วไปเจอว่าเธอคนนั้นอยู่อีกร้านนึงซึ่งเดินลึกเข้าไปอีกนิดหน่อย ผมเลยชวนเพื่อนไปเดินหาเผื่อว่าจะได้ทักทายกันซักหน่อยเพราะไม่ได้เจอกันนานละ ผมเดินไปกับเพื่อน2คน แต่ก็ไม่เจอเธอ เพราะคนเยอะมากเลย  พวกผมก็เยเดินกลับมาที่ร้านเดิมเพราะเพื่อนที่เหลือก็รอ

พอซักพักผมก็เลยทักแชทไปหา เธอก็เลยชวนไปที่ร้านนนั้นก็เลยไปแต่ครั้งนี้ผมไปกับเพื่อน2-3คน พอไปถึงอยู่ดีๆเธอก็ร้องไห้ ผมก็งง ก็เลยคิดว่าเธออาจจะเมามั้ง แต่เพื่อนเธอก็ไม่เมาซักคน หรือเธออาจจะเฮิร์ท(อันนี้อาจจะเป็นไปได้)  ผมถามเธอ เธอก็ก้มหน้าร้องไห้อย่างเดียวเลย เพื่อนของเธอแต่ละคนก็ช่วยกันปลอบ ผมเห็นแบบนั้นจะอยู่เฉยทำไมเล่า ก็ปลอบสิครับ โดยการลูบหัวเบาๆลูบหลังเบาๆแล้วบอกว่า"ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้ๆ  เราอุส่าห์มาหาก็คุยกับเราหน่อย" อะไรประมาณนี้แหละครับ  ซักพักใหญ่ๆเธอก็หยุดผมก็นั่งเล่นซักพัก  เพื่อนของผมก็นั่งคุยกับเพื่อนของเธอเพราะว่าเป็นเพื่อนกันสมัยมัธยม  

หลังจากนั้น ผมกับเพื่อนก็เลยออกมาจากร้านนั้นแล้วมานั่งจิบยาดองต่อ เพราะยังเมาไม่ถึงเลย แล้วเพื่อนผมคนที่คุยกับเพื่อนของเธออ่ะมันก็พูดว่า"เขาร้องไห้เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะไง เพราะมีแฟน  ยังไม่เลิกกับแฟน"  อ้าว เกี่ยวไรกันละครับ ผมก็งงเพราะว่ามันไม่ได้เกี่ยวไรกันเลยนะ เขาก็ไม่ได้ชอบผมซะหน่อย  เพราะคำพูดของเพื่อนผมนี่แหละครับเลยทำให้ผมคาใจ ว่า"เขาชอบเราจริงหรอว๊ะ" แล้วระหว่างที่ผมพาเพื่อนไปกินข้าวรอบดึก ก็เลยคุยกันในแชทนิดหน่อย ว่าเมามากก็ให้รีบนอนให้ทำนั่นนี่แล้วอาการเมาจะดีขึ้น แล้วผมก็พาเพื่อนกลับไปนอน

หลังจากวันนั้น ผมกลับมาที่ๆผมเรียน เป็นช่วงสอบด้วย เวลาว่างเนี่ยๆภาพที่เธอร้องไห้ ภาพที่ผมปลอบเธอหรือความรู้สึกระหว่างที่ผมปลอบเธอ มันเด้งขึ้นมาในสมองผมตลอดเลย ผมก็เลยรู้สึกแปลกๆเพราะผมก็มีแฟนละ แต่ทำไมรู้สึกแบบนี้กับคนอื่น รู้สึกผิดต่อแฟนตัวเองมาก  ผมก็เลยแอบโทรหาแฟนผมเพื่อคุยกัน จะได้ลืมๆความคิดเหล่านี้ไป(คือที่ๆผมเรียนอ่ะ เขาห้ามใช้โทรศัพท์มือถือ ใช้ได้แค่โทรศัพท์สาธารณะ ซึ่งกว่าจะได้ใช้ก็ต่อคิวยาวและเวลาพักก็น้อยด้วย) ระหว่างที่คุยกับเพื่อนก็ผมนะแต่คุยกันดีๆก็เกือบทะเลาะกัน และค่าโทรก็หมดเพราะผมให้แฟนโทรกลับเข้ามาโทรศัพท์สาธารณะ ก็เลยได้ว่างไป

ความรู้สึกนี้ก็หายไปซักพัก แล้วมันก็กลับมาใหม่ มาทั้งคำพูดของเพื่อนผมด้วย  แต่ในใจผมอ่ะ คิดว่าเพื่อนมันโกหกอยู่แล้ว  คือผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยนะ เห็นเธอเป็นเพื่อนคนนึงเท่านั้นไม่ค่อยได้คุยกันด้วยซ้ำ  แต่ทั้งสัปดาห์อ่ะที่ผมฟุ้งซ่านกับความคิดนี้ แทบไม่เป็นอันอ่านสือสอบเลย พอถึงวันที่ผมกลับบ้านมาความรู้สึกนั้นก็หายไปเพราะผมใช้เวลาอยู่กับแฟนมากกว่าอยู่คนเดียว แต่เวลาที่ผมอยู่คนเดียว บางทีก็คิดนะ  ตอนนี้ก็คิดผมก็เลยอยากลองถามๆดูว่ามันคือความรู้สึกอะไรที่ผมเป็นเนี่ย ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย


ก็ประมาณนี้อ่ะครับ ก็แค่อยากลองถามดู  ผมอาจจะพิมพ์งงๆหน่อยนะ เพราะผมเรียบเรียงไม่ค่อยเก่ง
ผมไม่อยากรู้สึกผิดต่อแฟนผมอีกแล้วอ่ะTT