คนอื่นเอาใจไปผูกกับความรัก แต่ตัวเราเอาใจไปผูกกับงานค่ะ บอกได้เลยงานคือชีวิตของเราค่ะ จริงจัง ทะเยอทะยานกับงานมากๆ ไม่มีแฟนอยู่ได้ แต่ไม่มีงานนี่คลั่งเลยค่ะ คิดตั้งแต่ตอนเรียนว่ายังไงเราต้องทำงาน 2 อาชีพ เพราะชอบทำงานมากๆ จนตอนนี้ทำงาน 2 อาชีพจริงๆค่ะ ทำงาน 7 วัน full time กับ part time เรียนจบตรีมาก็ได้งานเลยและทำมา 8 ปีจนออกมาทำอีกที่ ระหว่างที่เก่าเราเรียนโทไปด้วยจนจบค่ะ บอกได้เลยตอนนี้เราวางแผนเรื่องการทำงานไว้แล้วค่ะ ว่างาน part time เรา เราจะมาต่อยอดทำตอนเกษียณเลย เรานั่งจินตนาการว่าหลังเกษียณให้เรามาปลูกผักปลูกหญ้าเราคงเฉาค่ะ เราอยากทำงานไปเรื่อยๆ เลยวางแผนชีวิตตัวเองแล้ว
ตอนนี้ทำงานที่ใหม่ได้ปีกว่าๆ แต่อึดอัด ทุกข์ใจ เพราะความทะเยอทะยาน ความจริงจังของตัวเอง เราจบไทยนะคะ แต่เราสามารถทำงานในองค์กรต่างชาติและงานส่วนใหญ่ติดต่อกับต่างชาติค่ะ เราดีใจนะคะที่เรามาถึงจุดนี้เพราะตำแหน่งเรา require คนจบนอกค่ะ แต่เราชอบทำงานกับ ตปท ค่ะ เลยพยายามผลักดันตัวเองจนตอนนี้ใจอยากไปทำงาน ตปท มากๆ เราไม่ได้เก่งภาษามากแต่เรากล้าที่จะทำค่ะ เราว่าเราเอาตัวรอดได้ด้วยความทะเยอทะยานของเรา ส่งไปสมัครไปแล้วค่ะ แต่ยังเงียบ ซึ่งเรากฌคิดว่าเราได้ทำแล้วนะ จะโดนเรียกไม่เรียกก็อีกเรื่องค่ะ
เข้าเรื่องตอนนี้ทุกข์ใจเรื่องงานมากๆ อึดอัดอยากออก เรารู้สึกว่างานที่เราทำจะมีคนสนใจอยากทำงานของเรา พยายามแย่งงาน อึดอัดค่ะ มันมีตัวเปรียบเทียบ แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อยากไปทำงาน ตปท แต่เราไม่ใช่คนหยิบโหย่ง เราเลยอยากอดทนสักพักว่าเราพร้อมจะออกแล้วนะ ไม่ใช่เบื่อก็ลาออก ถ้าเราเครียดเรื่องงานเราจะกินไม่ได้นอนไม่หลับค่ะ ทะเยอทะยานมากๆ ให้มีทุกข์เรื่องอื่นมากๆ แค่งานเราดีเราสามารถลืมได้เลย แต่ถ้าเราทุกข์เรื่องงาน ทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด คนอื่นบ่นเหงาๆ เราแทบไม่มีเวลาเหงาเลยค่ะ ทำงานตลอด จนป่านนี้ยังไม่มีแฟนเลย ที่เล่ามาทั้งหมดคือแนวคิดเราต่อเรื่องงานนะคะ ตอนนี้ใจผูกติดมากๆค่ะ มีวิธีคิดยังไงบ้างคะ ขอบคุณที่แนะนำนะคะ
มีวิธีคิดยังไงที่ไม่เอาใจไปผูกกับงานมากๆบ้างมั้ย
ตอนนี้ทำงานที่ใหม่ได้ปีกว่าๆ แต่อึดอัด ทุกข์ใจ เพราะความทะเยอทะยาน ความจริงจังของตัวเอง เราจบไทยนะคะ แต่เราสามารถทำงานในองค์กรต่างชาติและงานส่วนใหญ่ติดต่อกับต่างชาติค่ะ เราดีใจนะคะที่เรามาถึงจุดนี้เพราะตำแหน่งเรา require คนจบนอกค่ะ แต่เราชอบทำงานกับ ตปท ค่ะ เลยพยายามผลักดันตัวเองจนตอนนี้ใจอยากไปทำงาน ตปท มากๆ เราไม่ได้เก่งภาษามากแต่เรากล้าที่จะทำค่ะ เราว่าเราเอาตัวรอดได้ด้วยความทะเยอทะยานของเรา ส่งไปสมัครไปแล้วค่ะ แต่ยังเงียบ ซึ่งเรากฌคิดว่าเราได้ทำแล้วนะ จะโดนเรียกไม่เรียกก็อีกเรื่องค่ะ
เข้าเรื่องตอนนี้ทุกข์ใจเรื่องงานมากๆ อึดอัดอยากออก เรารู้สึกว่างานที่เราทำจะมีคนสนใจอยากทำงานของเรา พยายามแย่งงาน อึดอัดค่ะ มันมีตัวเปรียบเทียบ แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อยากไปทำงาน ตปท แต่เราไม่ใช่คนหยิบโหย่ง เราเลยอยากอดทนสักพักว่าเราพร้อมจะออกแล้วนะ ไม่ใช่เบื่อก็ลาออก ถ้าเราเครียดเรื่องงานเราจะกินไม่ได้นอนไม่หลับค่ะ ทะเยอทะยานมากๆ ให้มีทุกข์เรื่องอื่นมากๆ แค่งานเราดีเราสามารถลืมได้เลย แต่ถ้าเราทุกข์เรื่องงาน ทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด คนอื่นบ่นเหงาๆ เราแทบไม่มีเวลาเหงาเลยค่ะ ทำงานตลอด จนป่านนี้ยังไม่มีแฟนเลย ที่เล่ามาทั้งหมดคือแนวคิดเราต่อเรื่องงานนะคะ ตอนนี้ใจผูกติดมากๆค่ะ มีวิธีคิดยังไงบ้างคะ ขอบคุณที่แนะนำนะคะ