ใครเคยเป็นบ้างให้อภัยให้โอกาสเขาก็ยังทำร้ายเราอยู่ดี เราทำทุกอย่างเพื่อเขาตั้งใจทำงานแต่บังเอิญต้องไปทำงานต่างจังหวัดอาทิตย์นึงกลับมีนึง พอห่างกันอาทิตย์แรกเขาก็ติดเพื่อนเที่ยวทุกวัน อ้างว่าไม่ค่อยได้เจอเพื่อนอยากเที่ยวเราก็ปล่อยอาทิตย์เเรก เรากลับจากทำงานแทนที่จะเจอเขารอเราอยู่ที่ห้องด้วยความคิดถึงเขากลับไปเที่ยวกับเพื่อนไม่แคร์เราเลยสรุปกลับมาแทบไม่เจอกัน อาทิตย์ที่สองเริ่มแปลกๆไม่อยากคุยโทรศัพท์นานรีบหาเรื่องวางชอบวีนเหวี่ยงใส่ตลอดทะเลาะกันบ่อยเราก็ทำงานอยูไกล กว่าจะเลิกงานเลิกประชุมก็เสร็จก็สี่ห้าทุ่มเราคิดตลอดเลยนะว่าเราจะอดทนทำงานถึงแม้ลำบากต้องอยู่ไกลกันเราก็จะสู้เพื่ออนาคตเรา อาทิตย์ที่สองแฟนเราแปลกมากไม่ค่อยคุยไม่ค่อยโทรหาเรื่องทะเลาะติดเที่ยว พอหนักเข้าๆเราก็เหนื่อยงานก็เลยเผลอบอกเลิกไปเป็นครั้งแรกตลอดระยะเวลาปีกว่าที่เราขึ้นเสียงใส่แฟน เเล้วเขาก็สลดหนิดหน่อยนึกว่าจะสำนึกผิดเขากลับจริงจังยากเลิกจริง เรารู้อีกทีว่าเขาแอบมีคนอื่นก็ตอนที่เราแอบๆถามคนรู้จักเขาว่าเขาชอบไปกับใครบ่อยๆพอเรารู้ก็แอบสืบเจอแจ๊คพอร์ตเลยมีรูปคู่นอนกอดกันอยู่บนเตียง เราช็อคมากทุกสิ่งทุกอย่างพังหมดความฝันอนาคตที่คิดไว้ เราหน้าชา เหมือนวินญาณออกจากร่าง อาทิตย์นั้นเรากลับมาเขาก็ไม่อยู่ห้องไม่กลับโทรตามก็บอกอยู่ห้องเพื่อนถามว่าใครก็ไม่บอกเราพยายามตามหาเขาในที่คิดว่าเขาจะไปโทรถามเพื่อนเขาทุกคนจนเหมือนคนบ้านอนร้องไห้ไม่กินไม่นอน น้ำตาไหลไม่หยุดทรมานมากแต่เขากลับไปมีความสุขกับคนอื่นคนที่เขาบอกเราว่าเขาแอบชอบมานานแล้วชอบก่อนที่จะมาคบกับเราอีกเรานี้อึ้งมาก อยู่ไมาได้เลยตอนนั้นเราสืบหาจนเจอว่าใครคืนคนที่เขาไปอยู่ด้วยอันนี้ยิ่งอึ้งหนักกว่าเดิมมันคืนคนที่รู้จักทั้งเราและแฟน เราเสียใจจนไม่รู้จะบอกยังไงมันเหมือนกับเราทุ่มเทกับคนนี้มากสุดท้ายคนคนนี้กลับทำร้ายเราอย่างเลือดเย็น อาทิตย์ต่อมาเราก็ออกต่างจังหวัดไปทำงานแต่เหมือนไม่ได้เอาวิญญานไปร้องไห้ตลอดคิดถึงเรื่องเขาตลอดจนอยากลาออกจากงาน ตอนนี้นลืมคิดถึงตัวเองทำงานไปร้องไห้ไปน้ำตาไหลห้ามไว้ไม่อยู่ เป็นแบบนั้นทั้งอาทิตย์ จนกลับมาที่ห้องที่กรุงเทพ ก็เลยคิดว่าตัวเองคงทำงานต่อไม่ไหวทำให้คนอื่นเสียการเสียงานเพราะเราก็เลยตัดสินใจลาออกในอาทิตย์ถัดมา นอนเสียใจไม่กินไม่นอนอยู่หลายวันพยายามจะติดต่อเขาอยากเจอเขาแต่เขาก็ไม่ยอมมาเจอเขาติดคนใหม่มาก มารู้อีกทีว่าคนใหม่เขามีแฟนอยู่แล้ว และเขาสองคนก็แอบคบกัน# วันนี้ขอเล่าแค่นี้ก่อนนะ
ควรให้อภัย...หรือเดินจากไปดี