คือ ผมกับแฟนยุคบกันมา 5 ปี แล้ว มายุกินด้วยกัน ได้เกือบ 2 ปี แต่ยังไม่แต่งงานกันนะ อยู่ด้วยกันรักกันมากแทบจะขาดกันไม่ได้เลย
ผมยอมเธอทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้เธอ ทั้ง ซักผ้า ทำกับข้าว เวลาทะเลาะกัน ไม่ว่าใครจะเป้นคนผิดผมจะต้องเป้นฝ่ายพูดก่อนตลอด
งอเทอจน กลับมาดีกัน เป็นแบบนีมาตลอด แต่ก็ผ่านอะไรๆ ร้าย มาด้วยกันพอสมควร
จนผมเรียนจบ แล้วคิดว่าจะหางานทำ เก็บเงินไปขอเธอ เธอก็บอกว่าโอเคร แต่ต้องทำงานแถวบ้านนะ ไม่ให้ไปไหนไกลกัน
แต่งานแถวบ้านผมมันหายากเหลือเกิน กว่าจะได้ก็ต้องว่างงาน เป็น 3-4 เดือน แต่ใช้ว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ผมมีงานเสริม พอมีรายได้อยู่บ้าง
ที่นี้ผมได้งาน แล้วต้องไปเรียนงานที่กรุงเทพ 1 เดือน เธอไม่ยอมให้ผมไป แล้วก็บอกว่าถ้าไปกลับมาแล้วจะไม่เหมือนเดิม (เธอค่อยข้างเป็นคนขี้เหงา)
ผมก็บอกให้เธอรอ แค่เดือนเดียว แปปเดียวก็กลับแล้ว เธอก็ไม่พูด ตอนไปส่งขึ้นรถเธอร้องไห้ จนผมไม่อยากจะไป แต่ก็ต้องจำใจเพื่ออนาคต
พอไปอยู่กรุงเทพ ก็คุยโทรศัพท์กันตลอด คิดถึงกันมาก อยากกลับ ไปเจอ ใจจะขาด
มีวันหนึ่งผมโทรไปรู้สึกแปลก เหมือนว่าเธอไม่ได้อยู่บ้านผม หรือบ้านตัวเอง ผมพยายามถามเธอว่ายุไหน ยุกับคนอื่นหรือป่าว เธอก็อารมณ์เสียใส่ผม
บอกว่า ไม่มีๆ แล้วก็ตัดสายไป สักพักเธอก็โทรกลับมาอธิบายให้ฟัง จนผมเชื่อใจ แต่ก็ยังคาใจยุดี
แล้วผมก็เรียนงานเสร็จ ได้กลับบ้านสะที กลับมาทุกช่วงแรกผมรู้สึกได้เลยว่าเธอไม่เหมือนเดิมจิงๆ แต่ก้ไม่ได้ว่าอะไร ใช้ชีวิตปกติ
จนวันหนึ่ง เธอบอกว่า อยากกลับไปยุบ้าน ดูแลย่าที่แกแล้ว แล้วก็จะไม่ต้องไปทำงานสาย ผมก็โอเคร ให้เธอไป
เพราะไม่ได้คิดอะไร บ้านเธอก็ไม่ได้ไกลอะไรกัน ผมก็ไปนอนบ้านเธอตลอด วันเว้นวัน ก็ไม่ได้มีอะไร แต่ในใจก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี
แล้ววันที่ผมต้องเจอกับความจิง ที่ผมสงสัยมานาน เมื่อเธอมาบอกว่า ตอนนี้เธอไปอยู่กับคนใหม่แล้ว เธอบอกให้ผมตัดใจจากเธอสะ บอกว่าขอโทษ (พูดทั้งน้ำตา) ส่วนผมอึ้ง-สิครับ ทำอะไรไม่ถูก ก็เลยพูดไปด้วยอารมณ์ว่า ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมานะ ขอให้พวกรักกันมากๆล่ะ แล้วก็วางสายไป
แต่พอกลับมาบ้านผมมากินเหล้า คนเดียว ฟังเพลงเศร้า แล้วก็ร้องไห้คนเดียวเหมือนคนบ้า ถามตัวเองว่า ทำไม เกิดอะไรขึ้น มันไม่จิงใช่มั้ย แล้วก็เมาจนหลับไปตอนไหนไม่รู้
พอตื่นมา เหมือนทุกอย่างมันไม่ใช่ความจิง ผมรับไม่ได้ ผมรีบโทรหาเธอ แล้วถามเธออีกครั้ง คำตอบกลับมา คือมันเป็นความจริง ผมแทบเป็นบ้า เจ็บไปหมดทั้งตัว
ทำอะไรไม่ถูก พยายามงอเธอให้กลับคืนมา บอกเธอว่า เธอแค่เหงา ไม่เป็นไรกลับมานะ เธอก็บอกว่าได้ เด็วจะกลับไปอยู่ แต่ขอเวลาให้เธอก่อน ให้ไปบอกกับคนใหม่ก่อน (เพราะทำงานที่เดียวกัน กลัวจะมองหน้ากันไม่ติด) ผมก็โอเคร ได้ ให้เวลา แต่เธอกลับไม่ทำตามคำพูด ไปอยู่กับเค้าจนทุกวันนี้ เกือบ2เดือนล่ะ แต่ผมยังคุยกับเธอทุกวัน เจอหน้ากันทุกอาทิตย์ คุยกันขอให้เธอกลับมานะ ทั้งพูดดี และไม่ดี ทำทุกอย่าง เธอก็บอกว่าให้อดทน รอนะ เพราะว่าตอนนี้ก็ยังรักผมอยู่คิดถึงผมตลอดเวลาไปไหนกับคนใหม่ ฝัน ละเหม่อถึงผมตลอด ได้ยินเธอบอกแบบนั้นมาผมยิ่งอยากได้เธอกลับคืนมาให้เร็วที่สุด
พยายามบอกทุกอย่าง เรื่องอนาคต เรื่องคิดถึง ความผูกพันธ์ ต่างๆนาๆ แต่เธอก็ไม่เอาไงสักที ปล่อยให้ผมคิดไปคนเดียวตลอด
ทุกวันนี้ไม่ได้คุยกันมากละ มีแต่ส่งข้อความหากัน โทรไปเธอก็บอกว่า ทำงานยุ่งตลอด แล้วค่อยคุยกัน เป็นแบบนี้ตลอด
แต่ผมก็ยังพยายามนะ หวังว่าสักวันเธอจะกลับมา ตอนนี้ผมเหนื่อยละ
อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ คิดถึง เป็นห่วงตลอดเวลา มันทรมานมากๆ อ่ะ ใจหนึ่งก็อยากได้คืนมา อีกใจก็อยากปล่อยเธอไป ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังจริงๆ
รบกวนเพื่อนๆที่เคยมีประสบการณ์ คล้ายเรื่องของผม ช่วยแนะนำที่ว่าสมควรจะทำยังไงต่อดี เห้อ เหนื่อยใจจริง
พึ่งเลิกกับแฟนเก่าแต่ยังคุยกันอยู่ มีโอกาสแค่ไหน ทีจะกลับมาคบกันเหมือนเดิมอีก
ผมยอมเธอทุกอย่าง ทำทุกอย่างให้เธอ ทั้ง ซักผ้า ทำกับข้าว เวลาทะเลาะกัน ไม่ว่าใครจะเป้นคนผิดผมจะต้องเป้นฝ่ายพูดก่อนตลอด
งอเทอจน กลับมาดีกัน เป็นแบบนีมาตลอด แต่ก็ผ่านอะไรๆ ร้าย มาด้วยกันพอสมควร
จนผมเรียนจบ แล้วคิดว่าจะหางานทำ เก็บเงินไปขอเธอ เธอก็บอกว่าโอเคร แต่ต้องทำงานแถวบ้านนะ ไม่ให้ไปไหนไกลกัน
แต่งานแถวบ้านผมมันหายากเหลือเกิน กว่าจะได้ก็ต้องว่างงาน เป็น 3-4 เดือน แต่ใช้ว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ผมมีงานเสริม พอมีรายได้อยู่บ้าง
ที่นี้ผมได้งาน แล้วต้องไปเรียนงานที่กรุงเทพ 1 เดือน เธอไม่ยอมให้ผมไป แล้วก็บอกว่าถ้าไปกลับมาแล้วจะไม่เหมือนเดิม (เธอค่อยข้างเป็นคนขี้เหงา)
ผมก็บอกให้เธอรอ แค่เดือนเดียว แปปเดียวก็กลับแล้ว เธอก็ไม่พูด ตอนไปส่งขึ้นรถเธอร้องไห้ จนผมไม่อยากจะไป แต่ก็ต้องจำใจเพื่ออนาคต
พอไปอยู่กรุงเทพ ก็คุยโทรศัพท์กันตลอด คิดถึงกันมาก อยากกลับ ไปเจอ ใจจะขาด
มีวันหนึ่งผมโทรไปรู้สึกแปลก เหมือนว่าเธอไม่ได้อยู่บ้านผม หรือบ้านตัวเอง ผมพยายามถามเธอว่ายุไหน ยุกับคนอื่นหรือป่าว เธอก็อารมณ์เสียใส่ผม
บอกว่า ไม่มีๆ แล้วก็ตัดสายไป สักพักเธอก็โทรกลับมาอธิบายให้ฟัง จนผมเชื่อใจ แต่ก็ยังคาใจยุดี
แล้วผมก็เรียนงานเสร็จ ได้กลับบ้านสะที กลับมาทุกช่วงแรกผมรู้สึกได้เลยว่าเธอไม่เหมือนเดิมจิงๆ แต่ก้ไม่ได้ว่าอะไร ใช้ชีวิตปกติ
จนวันหนึ่ง เธอบอกว่า อยากกลับไปยุบ้าน ดูแลย่าที่แกแล้ว แล้วก็จะไม่ต้องไปทำงานสาย ผมก็โอเคร ให้เธอไป
เพราะไม่ได้คิดอะไร บ้านเธอก็ไม่ได้ไกลอะไรกัน ผมก็ไปนอนบ้านเธอตลอด วันเว้นวัน ก็ไม่ได้มีอะไร แต่ในใจก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี
แล้ววันที่ผมต้องเจอกับความจิง ที่ผมสงสัยมานาน เมื่อเธอมาบอกว่า ตอนนี้เธอไปอยู่กับคนใหม่แล้ว เธอบอกให้ผมตัดใจจากเธอสะ บอกว่าขอโทษ (พูดทั้งน้ำตา) ส่วนผมอึ้ง-สิครับ ทำอะไรไม่ถูก ก็เลยพูดไปด้วยอารมณ์ว่า ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมานะ ขอให้พวกรักกันมากๆล่ะ แล้วก็วางสายไป
แต่พอกลับมาบ้านผมมากินเหล้า คนเดียว ฟังเพลงเศร้า แล้วก็ร้องไห้คนเดียวเหมือนคนบ้า ถามตัวเองว่า ทำไม เกิดอะไรขึ้น มันไม่จิงใช่มั้ย แล้วก็เมาจนหลับไปตอนไหนไม่รู้
พอตื่นมา เหมือนทุกอย่างมันไม่ใช่ความจิง ผมรับไม่ได้ ผมรีบโทรหาเธอ แล้วถามเธออีกครั้ง คำตอบกลับมา คือมันเป็นความจริง ผมแทบเป็นบ้า เจ็บไปหมดทั้งตัว
ทำอะไรไม่ถูก พยายามงอเธอให้กลับคืนมา บอกเธอว่า เธอแค่เหงา ไม่เป็นไรกลับมานะ เธอก็บอกว่าได้ เด็วจะกลับไปอยู่ แต่ขอเวลาให้เธอก่อน ให้ไปบอกกับคนใหม่ก่อน (เพราะทำงานที่เดียวกัน กลัวจะมองหน้ากันไม่ติด) ผมก็โอเคร ได้ ให้เวลา แต่เธอกลับไม่ทำตามคำพูด ไปอยู่กับเค้าจนทุกวันนี้ เกือบ2เดือนล่ะ แต่ผมยังคุยกับเธอทุกวัน เจอหน้ากันทุกอาทิตย์ คุยกันขอให้เธอกลับมานะ ทั้งพูดดี และไม่ดี ทำทุกอย่าง เธอก็บอกว่าให้อดทน รอนะ เพราะว่าตอนนี้ก็ยังรักผมอยู่คิดถึงผมตลอดเวลาไปไหนกับคนใหม่ ฝัน ละเหม่อถึงผมตลอด ได้ยินเธอบอกแบบนั้นมาผมยิ่งอยากได้เธอกลับคืนมาให้เร็วที่สุด
พยายามบอกทุกอย่าง เรื่องอนาคต เรื่องคิดถึง ความผูกพันธ์ ต่างๆนาๆ แต่เธอก็ไม่เอาไงสักที ปล่อยให้ผมคิดไปคนเดียวตลอด
ทุกวันนี้ไม่ได้คุยกันมากละ มีแต่ส่งข้อความหากัน โทรไปเธอก็บอกว่า ทำงานยุ่งตลอด แล้วค่อยคุยกัน เป็นแบบนี้ตลอด
แต่ผมก็ยังพยายามนะ หวังว่าสักวันเธอจะกลับมา ตอนนี้ผมเหนื่อยละ
อยู่คนเดียวก็ไม่ได้ คิดถึง เป็นห่วงตลอดเวลา มันทรมานมากๆ อ่ะ ใจหนึ่งก็อยากได้คืนมา อีกใจก็อยากปล่อยเธอไป ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังจริงๆ
รบกวนเพื่อนๆที่เคยมีประสบการณ์ คล้ายเรื่องของผม ช่วยแนะนำที่ว่าสมควรจะทำยังไงต่อดี เห้อ เหนื่อยใจจริง