เป็นกันไหมคะ? ท่ามกลางคนเป็นร้อย ส่งเสียงหัวเราะ ร่าเริง คุยกันสนุกสนาน แต่คุณกลับเป็นสีหม่นๆอยู่คนเดียว
เราตอนชีวิตมัธยมสีสันจัดจ้านมากเลยค่ะ เป็นเด็กกิจกรรม มีวงเต้นของตัวเอง มีเพื่อน มีสังคม ไม่เบื่อเลยสักวัน จนกระทั้งวันที่ต้องแยกย้ายขึ้นมหาลัย เราสัญญากันในกลุ่มเอาไว้ว่าจะเป็นเพื่อนกันต่อ.. แต่น่าเสียดาย ที่พอช่วงเวลาผ่านไป เราเก็บเพื่อนเอาไว้ได้แค่คนเดียวเท่านั้น จากที่เคยมีกัน 6 คน
เราเข้ามหาวิทยาลัยมา ผ่านกิจกรรมรับน้อง ได้เจอเพื่อน เจอพี่ และได้เป็นรูมเมทกับเพื่อนที่อยู่หอเดียวกัน ตอนนั้นรูมเมทเราดูเป็นคนดีมาก เราหวังไว้ในใจว่าเราทั้งหมดจะได้เป็นเมทกันจนจบปี 4 แต่แล้วความคิดนั่นก็พังลงภายในเวลา 6 เดือน เพื่อนเราเริ่มนินทากันเอง เมื่ออยู่ๆไปแล้วดันรับนิสัยกันไม่ได้ เริ่มมีคุยกันลับหลัง วงเริ่มแตก รู้ตัวอีกที รูมเมทในห้องก็เหลือไม่กี่คนแล้ว แม้จะมีรูมเมทเข้ามาใหม่ แต่เรายังรู้กเดี่ยวดายอยู่ดี..
เพื่อนที่เรียนด้วยกันในคลาสก็เช่นกัน ด้วยความที่เราเป็นคนที่นับใครเป็นเพื่อนแล้วเราจะรับเขาได้หมด แม้เขาจะชอบพูดแต่ชีวิตตัวเองและแทบไม่ฟังเราก็ตาม หรือชอบทิ้งเราไปหาเพื่อนกลุ่มอื่นให้เราอยู่คนเดียวก็ด้วย จนตอนนี้เขาค่อยๆจางออกไปจากชีวิตเรา ก็กลายเป็นต้องอยู่คนเดียวอีก..
เพื่อนคนเดียวของเราที่เราคิดว่าเป็นที่พึ่งเดียว เขาก็มีแฟน เวลาที่เคยมีให้เราก็ลดลงไปแบ่งให้แฟน เราก็เข้าใจ แต่เราบังคับจิตใจให้รู้สึกเดี่ยวดายไม่ได้สักที พ่อแม่ก็ทำงานอยู่ไกลมอที่เราเรียน ระหว่างทางเดินมาเราเคยคิดว่าเรามีลูกอมอยู่ในมือเต็มกำมือ แต่ไม่รู้ว่สทำตกหล่นเบี้ยใบ้รายทางไปตอนไหน ก้มลงมองอีกทีก็เหลือเพียงน้อยนิดเสียแล้ว เราอยู่ด้วยชีวิตที่เป็นสีทึมๆ แม้จะเพิ่มสีสันบนตัวแค่ไหน ชีวิตเราก็ยังอึมขรึม จะให้เจ้าหาเพื่อนใหม่ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจจะทันไหม เพราะเข่ก็มีกลุ่มกันหมดแล้ว และตัวเราเองก็ไม่ชอบอยู่หมู่มากด้วย เราแค่ต้องการเพื่อนจริงใจสักคนที่จะไม่เดินจากเราไปแบบนี้ ช่วงหลังๆมานี้เราเปื่อยกับชีวิตมากจนแทบไม่มีเรี้ยวแรงจะทำอะไร ไปเรียนเหมือนหุ่นยนตร์ แค่เพราะต้องไปเรียน มีชีวิตชีวาแค่ตอนพ่อแม่มาหา
มีใครเป็นแบบเราบ้างไหมคะ?
อยู่ดีๆคนรอบกายก็ค่อยๆหายไป..
เราตอนชีวิตมัธยมสีสันจัดจ้านมากเลยค่ะ เป็นเด็กกิจกรรม มีวงเต้นของตัวเอง มีเพื่อน มีสังคม ไม่เบื่อเลยสักวัน จนกระทั้งวันที่ต้องแยกย้ายขึ้นมหาลัย เราสัญญากันในกลุ่มเอาไว้ว่าจะเป็นเพื่อนกันต่อ.. แต่น่าเสียดาย ที่พอช่วงเวลาผ่านไป เราเก็บเพื่อนเอาไว้ได้แค่คนเดียวเท่านั้น จากที่เคยมีกัน 6 คน
เราเข้ามหาวิทยาลัยมา ผ่านกิจกรรมรับน้อง ได้เจอเพื่อน เจอพี่ และได้เป็นรูมเมทกับเพื่อนที่อยู่หอเดียวกัน ตอนนั้นรูมเมทเราดูเป็นคนดีมาก เราหวังไว้ในใจว่าเราทั้งหมดจะได้เป็นเมทกันจนจบปี 4 แต่แล้วความคิดนั่นก็พังลงภายในเวลา 6 เดือน เพื่อนเราเริ่มนินทากันเอง เมื่ออยู่ๆไปแล้วดันรับนิสัยกันไม่ได้ เริ่มมีคุยกันลับหลัง วงเริ่มแตก รู้ตัวอีกที รูมเมทในห้องก็เหลือไม่กี่คนแล้ว แม้จะมีรูมเมทเข้ามาใหม่ แต่เรายังรู้กเดี่ยวดายอยู่ดี..
เพื่อนที่เรียนด้วยกันในคลาสก็เช่นกัน ด้วยความที่เราเป็นคนที่นับใครเป็นเพื่อนแล้วเราจะรับเขาได้หมด แม้เขาจะชอบพูดแต่ชีวิตตัวเองและแทบไม่ฟังเราก็ตาม หรือชอบทิ้งเราไปหาเพื่อนกลุ่มอื่นให้เราอยู่คนเดียวก็ด้วย จนตอนนี้เขาค่อยๆจางออกไปจากชีวิตเรา ก็กลายเป็นต้องอยู่คนเดียวอีก..
เพื่อนคนเดียวของเราที่เราคิดว่าเป็นที่พึ่งเดียว เขาก็มีแฟน เวลาที่เคยมีให้เราก็ลดลงไปแบ่งให้แฟน เราก็เข้าใจ แต่เราบังคับจิตใจให้รู้สึกเดี่ยวดายไม่ได้สักที พ่อแม่ก็ทำงานอยู่ไกลมอที่เราเรียน ระหว่างทางเดินมาเราเคยคิดว่าเรามีลูกอมอยู่ในมือเต็มกำมือ แต่ไม่รู้ว่สทำตกหล่นเบี้ยใบ้รายทางไปตอนไหน ก้มลงมองอีกทีก็เหลือเพียงน้อยนิดเสียแล้ว เราอยู่ด้วยชีวิตที่เป็นสีทึมๆ แม้จะเพิ่มสีสันบนตัวแค่ไหน ชีวิตเราก็ยังอึมขรึม จะให้เจ้าหาเพื่อนใหม่ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจจะทันไหม เพราะเข่ก็มีกลุ่มกันหมดแล้ว และตัวเราเองก็ไม่ชอบอยู่หมู่มากด้วย เราแค่ต้องการเพื่อนจริงใจสักคนที่จะไม่เดินจากเราไปแบบนี้ ช่วงหลังๆมานี้เราเปื่อยกับชีวิตมากจนแทบไม่มีเรี้ยวแรงจะทำอะไร ไปเรียนเหมือนหุ่นยนตร์ แค่เพราะต้องไปเรียน มีชีวิตชีวาแค่ตอนพ่อแม่มาหา
มีใครเป็นแบบเราบ้างไหมคะ?