ทำไมชีวิตยิ่งโตขึ้น รอยิ้มและความสุขค่อยๆหล่นหายไป?

มารู้ตัวอีกทีก็ตอนอายุ34 ว่าความสุขมันหล่นหายไป เคยยิ้ม เคยหัวเราะ มันไม่มีแล้ว เพื่อนๆไม่ต้องบอกว่าให้ลิงไปหาเที่ยว ลองทำกิจกรรมที่ชอบดู ก็เราทำมาหมดแล้ว มันไม่ได้ดีขึ้น เราใช้ชีวิตไปวันๆไม่ได้มีเรื่องทุกข์ใจ ไม่ได้มีเรื่องให้ตื่นเต้น คำว่าชีวิตที่น่าเบื่อมันเกิดขึ้นกับเราทุกวัน เช้าไปทำงาน เย็นซื้อข้าวมาทาน อาบน้ำนอน ชีวิตวนอยู่แไฝอายุนึถึงตัว้เองตอนเด็กและตอนมัธยม ยิ่งช่วงตอนมหาลัยนี้สนุกมาก แต่เข้าวัยทำงาน ชีวิตและความสุขก็หล่นหายไป….
คำถามคือ  คนอื่นเป็นไหม แล้วต้องใช้ชีวิตยังไงให้มีสีสัน ทำยังไงถึงจะมีความสุข รอยยิ้มแลเสียงงหัวเราะะกลับมาคือเราวส่องกระจก เราก็มองตัวเอว่านานแมาแล้วนพะที่เราไม่ได้หัวเราะ ชีวิตมันไม่มีอะไรเลย ใช้ชีวิตไปวันๆ