เราเป็นน้องคนเล็กของที่บ้าน อยู่กับแม่ตั้งแต่เล็กจนโต
ขอเล่าก่อนว่า เรามีพี่2คน พี่คนโตอยู่กับจนถึงประมาณ ป.4
และพี่คนกลางอยู่กับแม่ถึงประมาณ 3 ขวบ หลังจากนั้นพี่ๆ
เราต้องอยู่กับป้าและญาติที่ กทม. ซึ่งมีฐานะความเป็นอยู่ค่อนข้างสบาย
เรากับพี่สาวคนกลางห่างกันประมาณ 3 ปี แม่มาทำงานที่ต่างจังหวัด
ได้บรรจุเป็นลูกจ้างประจำ เราอยู่กับแม่มาตลอด แม่ลำบาก แม่ไม่เคยสบาย
ด้วยเงินเดือนของ ขรก ลูกจ้างประจำ เมื่อ 30 กว่าปีก่อน ไม่ได้มากมายอะไร
แม่ต้องเช่าบ้านอยู่ แม่ต้องทำของไปขายทั้งที่ทำงานแม่และที่โรงเรียนเรา
เสาร์-อาทิตย์ แม่กับเราขี่มอเตอร์ไซต์ไปขายของที่แหล่งท่องเที่ยวของจังหวัด
ไม่เคยมีวันไหนเลยจริงๆที่แม่จะสบาย
จนมาวันนึงป้าล้มละลายจะพิษเศรษฐกิจต้มยำกุ้ง หลังจากนั้น
พี่คนโตเข้ามหาวิทยาลัย พี่คนกลางอยู่ระหว่างเรียน ม.ปลาย
ก็เลยย้ายมาอยู่กับแม่ และ เราที่ต่างจังหวัด ความรู้สึกเราคือ
ดีใจมากๆนะมีพี่มาอยู่ด้วย แต่พอโตมาเรื่อยๆมันมีหลายเหตุการณ์
ที่ทำให้เราคิดว่าตกลงแล้วพี่2คนรักเราบ้างมั้ย พี่มักจะบอกเสมอว่า
แม่รักน้องมากกว่า น้องได้อยู่กับแม่มากกว่า น้องไม่เคยลำบาก
น้องกินอยู่สบาย โดยที่พี่ๆเราไม่เคยรู้เลยว่าแม่ต้องลำบากขนาดไหน
จนตอนนี้โตแล้ว พี่ๆเราก็มักจะพูดจาไม่ดีกับแม่เสมอๆ ขนาดพี่เรามีลูก
แม่ไปช่วยเลี้ยง แม่ก็ยังต้องเจอกับคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ เราสงสารแม่
แม่ต้องอึดอัดใจ แต่เราทุกคนต่างก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขเรื่องราวต่างๆ
ในอดีตได้