ฮาล์ฟมาราธอนครั้งแรกในชีวิตของผม

วันนี้ผมได้มีโอกาสวิ่งฮาล์ฟมาราธอนรายการpat rangsit เป็นครั้งแรกในชีวิตตลอดเวลา44ปีที่ผมเกิดมาบนโลกนี้ ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะมีโอกาสได้มาวิ่งระยะยาวอย่างนี้เพราะผมเคยมีปัญหาหัวเข่าเจ็บจากการเล่นกีฬามาก่อนถึงตอนนี้ก็ยังมีอยู่ และก่อนวิ่งผมกังวลเล็กน้อยว่าจะวิ่งไหวหรือป่าวเพราะไม่เคยซ้อมวิ่งทางระยะไกลขนาด23.5กิโลมาก่อนเลยในชีวิต เคยวิ่งไกลสุดก็แค่21กิโลซึ่งก็เคยวิ่งแค่ครั้งเดียวจริงๆก่อนหน้านี้ก็วิ่งแค่ระยะมินิมาราธอน แถมผมยังกังวลเคยเจ็บหัวเข่าเพราะก่อนที่ผมจะมาออกกำลังกายด้วยการวิ่งอย่างจริงจังผมเคยเล่นกีฬาเทควันโดตอนผมอายุ42มาก่อนฝึกได้ถึงสายฟ้าหัวเข่าผมก็เดี้ยงทั้ง2ข้างเพราะกีฬาชนิดนี้กระโดดเยอะมากผมก็เป็นคนแก่ที่ไม่เจียมสังขารเลยต้องหัวเข่าเดี้ยงจากกระโดดแล้วลงมาผิดจังหวะแต่ผมเป็นไม่ยอมแพ้เข่าเดึ้ยงพอหายก็ไปกลับไปซ้อมใหม่ ระยะหลังๆเข่าผมหลุดเป็นว่าเล่นเลยครับจนผมรู้สึกว่ามันบ่อยเกินไปเลยไปหาหมอดีกว่า...คุณหมอบอกผมว่าถ้าไม่อยากเสียเงินผ่าตัดหัวเข่าข้างละ2แสนให้เลิกเล่นซะ หลังจากหาหมอผมเลยตัดสินใจเลิกเรียนเทควันโดดีกว่าทั้งๆที่รักกีฬาชนิดนี้มาตั้งแต่เด็กแต่ได้มีโอกาสได้มาเรียนตอนแก่
รูปนี้ถ่ายกับพี่ท่านนึงเริ่มเรียนตอน40กว่าเหมือนกันได้สายดำตอน45เสียดายผมเข่าเดี้ยงไม่งั้นคงเท่แบบพี่เค้า
หลังจากที่ผมตัดสินใจเลิกเรียนเทควันโดผมก็มาออกกำลังกายด้วยการวิ่งแทน ตอนแรกก็วิ่งเล่นๆแค่อยากออกกำลังกายไม่ให้ตัวเองอ้วนเพราะคนอายุมากกินกับนอนอ้วนแล้วลดยากมากกกก ระยะที่วิ่งก็ไม่ไกลมาก3-5โลวิ่งมาเรื่อยเฉพาะเวลาว่าง แล้วก็มีโอกาสวิ่ง10.5กิโลงานวิ่งเพื่อแม่ 12สิงหา58เป็นครั้งแรก หลังจากนั้นก็ซ้อมวิ่งมาเรื่อยๆแล้วก็ลงแข่งงานวิ่งมินิมาราธอนต่างๆเพื่อสร้างเป้าหมายในการวิ่ง จุดประสงค์แค่อยากให้ตัวเองรูปร่างดีไม่ให้ตัวเองอ้วนจนมาถึงวันนี้ได้มาลองวิ่งฮาล์ฟมาราธอน23.5กิโล บอกได้คำเดียวครับว่าภูมิใจมากๆที่จากคนหัวเข่าไม่ค่อยดีอย่างผมจะวิ่งได้ขนาดนี้ ขนาดวันนี้ขณะวิ่งอยู่ผมยังรู้สึกเจ็บหัวเข่านิดๆบางช่วงในการวิ่งเลยครับแต่อาศัยเทคนิคการวิ่งเพื่อให้อาการเจ็บหายไป
ผลงานการวิ่งฮาล์ฟมาราธอนครั้งแรกในรอบ44ปีครับ

ใครยังไม่เคยวิ่งระยะไกลบอกได้เลยครับนอกจากการซ้อมที่สม่ำเสมอแล้วเอาหัวใจนักสู้ไปด้วยวิ่งครบแน่นอนครับผมรับประกัน

สุดท้ายขอชื่นชมแพทย์รังสิตที่จัดงานได้ดีมาก ตลอดระยะทางวิ่งผมรู้สึกปลอดภัยมากเพราะมีเจ้าหน้าที่เป็นระยะๆตลอดทาง รวมทั้งน้ำดื่มก็มีให้เป็นระยะๆไม่รู้สึกว่าทิ้งช่วงห่าง แถมยังมีแตงโมให้กินช่วงกิโลเมตรที่15อีกสุดยอดมากๆ (ถึงแม้ผมจะไม่ได้ใช้บริการแตงโมเพราะกลัวจุกแต่ก็ชื่นชมครับ) ส่วนเรื่องการแจกอาหารก็แยกเป็นสัดเป็นส่วนดีมากมีแผงเหล็กกันชัดเจนไม่มั่ว แต่ของแจกน้อยไปหน่อยนะครับควรพัฒนา555+ แต่โดยรวมถือว่าดีมากครับ

ขอขอบคุณห้องสวนลุมพินีด้วยนะครับตั้งแต่ผมเข้ามาสิงในห้องนี้ได้อ่านอะไรหลายๆอย่างที่มีประโยชน์กับตัวเองเยอะมาก ได้เอาไปพัฒนาเสริมสร้างทักษะต่างๆ ทั้งได้กำลังใจจากกระทู้ที่ผ่านๆมาจนทำให้ผมได้ต่อสู้กับอาการบาดเจ็บหัวเข่าจนวิ่งได้ถึงทุกวันนี้
ถ้าผมจะตั้งกระทู้ครั้งหน้าผมขอเป็นมาราธอนแล้วนะครับ ขอบคุณครับ