รักตัวเอง ทำยังไงคะ ?

คือ ตั้งแต่เกิดมา
เราเพิ่งรู้ตัวว่าเราชอบเอาความสุขไปผูกไว้กับคน
เรารู้ว่ามันไม่ค่อยยั่งยืนเท่าไหร่

เจ็บมาไม่น้อย
แต่ทำคนอื่นมาก็มากเหมือนกัน
วันนี้เหมือนอยากกลับตัว แต่มันชินไปแล้ว

เวลาเรารักใครเราให้เต็มนะ
ที่สำคัญอยากให้เค้ามีความสุข  "เพราะเรา"

ถามว่าอนาคตอยากทำอะไร
เราตอบได้เลย ก็อยากทำงาน ที่ไม่น่าเบื่อ ทำไรก็ได้ เราไปได้ทั่วแหละ
เราไม่ได้ซีเรียส
แต่เราอยากมีใครสักคนไว้กอด ไว้ยิ้มให้ ไว้อ้อน
โดยที่เราเป็นที่หนึ่งเค้า เค้าเป็นที่หนึ่งเรา
เป็นคนที่ทำให้ทุกๆ วันมีความหมายอ่ะ
เอาตัวเองไปผูกไว้กับคนนี่แย่เนอะ

เล่าเพิ่มเผื่ออยากอ่าน

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรามีเพื่อนสนิท ช คนนึง เราสนิทกันมากประมาณสี่ปี และห่างๆกันมาเกือบสามปีละ
เรามีเรื่องต่างๆ มากมาย สอบมิดเทอมสิบรอบก็น่าจะไม่พอ เราเป็นความทรงจำครั้งแรกในหลายๆเรื่องของกันและกัน
ทั้งแมสเสจ ทั้งเอ็มเอสเอ็น พวกยุคบุกเบิกที่เด็กยุค90 จะสามารถเข้าใจได้ ทำมาหมดแล้ว คิดถึงชะมัด
เราทิ้งเขาไปเอง ทั้งที่กำลังไปได้สวย ด้วยเหตุผลบางประการ ที่ไม่ใช่ "ไม่รัก" ตอนนั้นเราปัญญาอ่อนเอง
เป็นความกลัวโง่ๆ และเหตุผลบ้าๆ ที่ทุกๆวันนี้เขาก็ยังไม่รู้
พอชีวิตเขาไม่มีเรา เขาดูดีขึ้นเยอะ จากที่เก่งอยู่แล้วนี่ตอนนี้อัจฉริยะไปแล้วแหละ
เราไล่ดูทามไลน์เขา อีกสักสามสี่ปีคงได้เป็นใหญ่เป็นโตแน่ๆ เราเหมือนตัวไรไม่รู้เลยแฮะถ้าเทียบกะเค้า
เขาดูมีการมีงานทำ ส่วนเรายังนั่งหัวฟูกังกองหนังสือและสัมมนารายงานอีก8
คือห่างจนบางทีก็ไม่กล้าเข้าไปอยู่จุดที่เคยอยู่แล้ว ไม่รู้ว่ายังสำคัญขนาดไหน ไม่รู้มีใครแทนที่หรือยัง
ไม่รู้มีใครเคยอ้อน เคยกอด เคยหอม แบบที่เราทำหรือยัง เห็นตอนแรกเขาพยายามตัดใจนะ
พอดีขึ้นก็คุยกัน สนิท เฮฮา เจอกันบ้าง นานๆที เขายังเป็นคนเดียวที่ฟังเราทุกเรื่องนั่นแหละ
ไม่ว่าเราจะเอาแต่ใจ บ้า ไร้สาระ โวยวาย ถล่มไลน์เขาไปแค่ไหน ก็เหมือนเดิมอ่ะ
ไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเดิม กอดเหมือนเดิม หอม จับมือ อ้อน แฮปปี้ว่ะ ก็มีแค่เขาที่รับตัวตนเราได้
"เขาคนเดียวจริงๆ"
แล้วพอทุกอย่างมันกลับมา ความรู้สึกมันกลับมา เราบ่นหาเขาไม่ได้แล้ว เราก็เพิ่งรู้ว่าเรายังชอบเขาอ่ะ
คือเราก็พอรู้ตัวว่าเรายังสำคัญในระดับนึงอ่ะ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เรียนก็เรียนห่างกันชิบบ
แล้วคือตอนนี้เราดาวน์มาก กลายเป็นเรากลัวการถูกปฏิเสธมากกว่านี้ เลยเลือกหลอกตัวเองโดยการไม่ทำอะไรแล้วเพ้อไปวันๆ
จนเนี่ย มันก็ไม่เห็นมีไรดีขึ้น เราคงกลัวการผิดหวังมากไป...
แล้วตอนนี้ "เขาคนเดียวของเรา" เราก็ส่งอะไรหาเขาไม่ได้อีกแล้ว
ได้แต่ปล่อยเขา อยู่ท่ามกลางผู้คน ณ.จุดที่เคยเป็นของเรา คนเดียว...

แต่เราเหนื่อยแล้ว
เราควรจัดการกับความคิดงี้ยังไง