ระหว่างนิ้วเรา กับโทรศัพท์พ่อ-แม่ห่วงอันไหนมากกว่ากัน

วันนี้ที่โรงเรียนคือเราใส่แหวนที่เล็กกว่านิ้วมือแล้วดึงไม่ออกเลือดไม่ไหล นิ้วบวมจนแข็ง และปวดนิ้วมากๆ ขยับไม่ค่อยได้เพราะขยับมันจะเจ็บมากเลยไปโรงบาลให้หมอเอาแหวนออก
เลยโทรหาแม่ แล้วแม่ด่าโวยวายว่าทำไมโง่ รู้ว่าใส่ไม่ได้ยังใส่ แล้วบอกให้โทรหาพ่อแทน
เลยโทรหาพ่อ แล้วพ่อก้อบอกว่าไปรับไม่ได้หรอกทำงานอยู่ โทรหาแม่เลย  
ไม่มีใครสนใจเรานิ้วเราแข็งจะตายอยู่แล้วไม่มีใครถามสักคำว่าเจ็บไหม เป็นไงบ้าง
เพื่อนเราเลยพาเราไปหาหมอแทน แล้วแม่ก้อตามมา ไม่รุ้ว่าทำไมตามมาเพราะตอนแรกบอกจะไม่มาก้อตกใจอยู่เหมือนกัน
พอมาถึงตัวเราไม่ถามว่าเป็นไงบ้าง มีแต่ด่าอย่างเดียว ความรู้สึกอายทุกคนที่เห็นว่าแม่ด่าค่ะ
เค้าบอกว่าโทรศัพท์หายเพราะเรา เราต้องรับผิดชอบ คือเค้าขี่มอไซ มารับเราแล้วเอาโทรศัพใส่เสื้อกันหนาวปลิวตกข้างทางเอง โทรศัพท์เราตกน้ำตอนเช้าในวันเดียวกัน
กลับบ้านมาพ่อพาแม่ซื้อโทรศัพท์ แล้วของเราอ่ะไม่มีซื้อให้แม่คนเดียวเหรอ เราเห็นแล้วบอกว่าโหซื้อโทรศัพท์รุ่น.......นี้เลย พ่อบอกว่าเงียบไปเลย คือยังคิดว่าเราเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอีกหรอ นิ้วเราล่ะถามสิถามบ้างว่าเป็นยังไง
คือพวกเค้าเป็นยังงี้เองเหรอ โทรศัพท์ห่วงมากเลยเหรอ แล้วนิ้วเราอ่ะห่วงบ้างไหม ชีวิตลูกเคยถามบ้างไหมว่าเป็นยังไง เราไม่สบายไม่เคยพาไปหาหมอต้องให้เกือบตายต้องพาไป ใช่ป่ะ โทรศัพท์อ่ะซื้อใหม่ก็ได้ แต่ชีวิตลูกคือไปแล้วไปเลย หัดห่วงซะบ้าง บ้างครั้งก้อสมเพชตัวเองนะที่เกิดมาอาภัพความรักจากพ่อแม่ สอบได้ที่ 1 ไม่เห็นดีใจกันบ้างเลย มีแต่ด่า  เราไม่ได้ทำก้อหาว่าเราทำ เห็นคนอื่นดีกว่าลูก ไม่สนใจทำเหมือนเราไม่มีตัวตน
ปล.พ่อกับแม่เค้ารักหนูบ้างไหมค่ะ