สวัสดีค่ะ เรามาเรียนภาษาที่ออสเตรเลีย แล้วก็ทำงานไปด้วยเพื่อเป็นค่ากินค่าอยู่ เราได้งานโรงงานแพคผักใกล้ซิดนีย์ เป็นงานออนคอล คนขาดเขาถึงจะเรียกไปทำงาน เริ่มงานเที่ยงคืน ตีหนึ่ง ตีสอง ตีสาม แล้วแต่ว่าวันนั้นได้ไปแผนกไหน เลิกงานช้าสุดก็ 11:30 น. รายได้เรียกว่าดีกว่าทำร้านอาหารไทยมากๆ และชิพก็ยาวถึงแปดชั่วโมง แต่ติดปัญหาตรงที่ เราไม่ใช่พนักงานประจำ มีคนไทยอื่นๆ ได้ประจำแล้วก็ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องค่าแรงเท่าไหร่ เพราะมันจะตายตัวว่ามาทำงานวันไหน หยุดวันไหน แต่ของเราคือ บันทึกเป็นครั้งๆ ไป ซึ่งการบันทึกการเข้างาน เขาจะให้เราเซ็นต์เวลาเข้างาน มีคนคุมตอนเราเซ็นต์ แล้วเขาก็เก็บเอกสารแผ่นที่เซ็นต์นั้นไป ตัดรอบ วันพฤ-พุธ นับเป็น 7 วัน และจะจ่ายแต่ละรอบทุกวันเสาร์ หรือ วันอาทิตย์ ตามแต่ผู้จ่ายจะสะดวก
มีหนึ่งรอบที่เราทำตั้งแต่ พฤ-พุธ เขาเรียกเราไปทำห้าวัน วันเสาร์ถัดมาเขาต้องจ่ายค่าแรงห้าวันให้กับเรา แต่เสาร์นั้น เราไม่ได้ไปทำงานและเป็นช่วงเริ่มแรกที่เราเข้าไปทำ เรายังไม่ทราบว่าต้องรับเงินทุกเสาร์หรือแม้กระทั่งการตัดรอบ เราทราบแค่ว่าได้ชม. ละ 14 ทำแปดชม. เราก็ได้วันละ 112 เรารู้แค่นี้ เพื่อนคนไทยที่พาเราไปทำก็ไม่ได้บอกอะไรเรา เขาแค่มาบอกเฉยๆ มีงานนะ ที่ทำงานขาดคน สนใจไหม เราก็โอเคไปทำ แค่นั้น คือ การได้งานทำที่นี่ไม่ว่าอะไร มีโอกาสต้องคว้าไว้ก่อน ในขณะที่ภาษาเราก็ยังไม่แข็ง เรียนก็ยังไม่ได้เริ่ม (ไปก่อนเริ่มเรียนสองเดือน อยากไป make money ก่อน แต่จริงๆ แล้วก็ผิด เพราะกฎของเขาคือ วีซ่านักเรียน ทำงานได้ 20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ และต้องเริ่มเรียนก่อนถึงจะทำงานได้ แต่ส่วนใหญ่ก็อย่างที่รู้กันว่าชั่วโมงทำงานแค่นี้ไม่พอหรอก อันนั้นจะละไว้ในฐานที่เข้าใจ) สรุปวันเสาร์นั้น เราพลาดรับเงินค่าแรงห้าวันของเราไป และเราเองก็ยังไม่รู้ตัว ก็ยังคงไปทำงานตามที่เขาเรียก และก็ได้ทราบในอาทิตย์ถัดมาจากการพูดคุยกับเพื่อนคนที่ทำงานด้วยกันว่าเขาจะจ่ายค่าแรงวันเสาร์ถัดไป เราก็รอวันนั้น เราก็บันทึกวันทำงานของเราไว้ เพื่อเอาไว้อิงกันตอนเขาจ่ายตังค์
พอเสาร์ถัดมา เราก็รอรับค่าแรง ยังไม่จ่ายค่า คนจ่ายลืม ก็ผลัดไปจ่ายวันอาทิตย์ พอถึงคิวเรา เราควรจะได้ค่าแรงแปดวัน แต่เขาจ่ายเราเพียงสามวัน ซึ่งเป็นรอบการจ่ายของครั้งนี้ แต่รอบของอาทิตย์ก่อน ห้าวันเราไม่ได้ เขาบอกว่า "ฉันได้รับเงินมาแจกแค่ของรอบอาทิตย์นี้ ส่วนของรอบอาทิตย์ที่แล้ว เธอต้องเขียนวันเวลาที่เธอมาทำงานให้ฉันเอาไปตรวจสอบ" โอเค เราก็เขียนให้ไปในเศษกระดาษที่นางให้มา นางก็รับไปโดยไม่บอกว่าจะได้เงินนี้เมื่อไหร่ พอเราถามก็ตอบว่า บางทีอาจจะอาทิตย์หน้า รวมกับรอบถัดไป เราก็คอยถามเรื่อยๆ ก็ตอบแบบเดิม
เสาร์ถัดมา เราก็รอรับเงินของรอบนี้และรอบที่เรายังไม่ได้ แต่คนจ่ายก็อีหรอบเดิมจ้า ฉันมีเงินแค่ของอาทิตย์นี้เท่านั้น เราก็ตอบกลับว่า ก็คุณให้ฉันเขียนให้อาทิตย์ที่แล้ว นางบอกว่า ไม่เห็นจำได้ ทำหน้าตกใจเหมือนไม่เคยรับรู้มาก่อน (ขนาดนี่เราถามตามเกือบทุกวันอ่ะนะ) เธอไปถามหัวหน้าแล้วกัน เราก็แบบไม่อยากมากความ เราก็ไปถามหัวหน้า หัวหน้าให้เราเขียนวันที่เราไปทำงานแต่ยังไม่ได้ตังค์ใส่แผ่นกระดาษที่นางควานๆ หาแถวแฟ้มเอกสาร เจอเศษกระดาษแผ่นหนึ่งใช้แล้วด้วย ก็พลิกอีกด้านให้เราเขียน เราก็แบบนึกในใจว่า นี่คือสไตน์การทำงานออฟฟิสของออสเตรเลียหรอ เศษกระดาษนี่นะ เต่ไม่เป็นไร เขาน่าจะ professional แค่เอาที่เราเขียนไปเทียบกับเอกสารเซ็นต์เข้างานของเราก็จบ
แต่ไม่จ้า อาทิตย์ถัดมาก็ยังคงเหมือนเดิม คราวนี้หัวหน้าจ่ายตังค์เอง พอดีคนที่ทำปกติไม่สบาย หัวหน้าทำจ่ายเฉพาะคนที่ทำประจำ นางบอกว่า เธอเป็นใคร ฉันจะรู้จักได้ยังไง เราก็ต้องนั่งอธิบายด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น แต่ก็พยายามพูดไป สรุปนางจบด้วย ฉันไม่รู้จักเธอ เราก็เลยหยิบมือถือโทรหาคนที่ส่งตารางมาให้เราทำงาน ยื่นให้นาง ให้เขาคุยกันเอง หัวหน้าก็เฉ่งคนที่ให้งานเรา แต่เราฟังไม่ค่อยออกหรอก รู้แค่นางโมโห อยู่ๆ ให้ใครมาทวงตังค์กะนาง เอ๊า นี่การทำงานของเขาไร้ซึ่งการประสานงานกันใดๆ เลยรึ สรุปของสรุป วันนั้นเราไม่ได้ทั้งเงินของรอบอาทิตย์นั้นและรอบที่เขาติดเราตั้งกะสองวีคที่แล้วด้วย คือ เราอึ้ง ทำตัวไม่ถูก จะพูดก็พูดไม่ออก นางว่า นางซอรี่ แต่นางให้ตังค์เราไม่ได้ เพราะนางไม่รู้จักเรา นางต้องตรวจสอบก่อน แล้วก็เหมือนเดิม เศษกระดาษใช้แล้ว เราก็ต้องหาที่ว่างเขียนตารางงานของเราลงไปใหม่ รอบที่สาม เพิ่มเติมด้วยชื่อ-นามสกุล พาสปอร์ต ซึ่งจริงๆ ข้อมูลตรงนี้ บริษัทของนางมีเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ!
จากนั้นเราก็ได้แต่เมสเสจถามคนนั้นคนนี้ คนให้ตารางงาน คนจ่ายตังค์ปกติ หัวหน้า สลับกันไป ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ที่ตอบมาก็เรียกว่าไร้ซึ่งคำตอบดีกว่า เพิ่มเติมด้วยเศษกระดาษ ทั้งหมดเขียนไปห้ารอบได้ เราก็รอคอยไป ค่าบ้าน ค่ากิน ค่าเดินทาง เอาไงทีนี้ จนเป็นแบบนี้ผ่านมาเป็นเดือน คราวนี้เราเริ่มโวยแระ คือ เราเดือดร้อนมาก ค่าเดินทางมาทำงาน ค่าอาหารพกมากินที่ทำงาน คือ เรามีค่าใช้จ่ายของเรา แต่เขาก็เบี่ยงจ่ายเรา ถามว่าทำไมต้องทน เราก็หวังว่าจะได้ประจำ ถ้าประจำก็ไม่มีปัญหาแบบนี้ แถมรายได้แน่นอนด้วย อาทิตย์ละสองหมื่นบาท ถ้าได้ขึ้นมาก็เหลือเฟือเลย แต่ก็นะ สุดท้ายก็ยังไม่ได้ บางอาทิตย์เขาก็จ่ายเราตามรอบ แต่ของเก่าก็ยังขาดอยู่ จนตอนนี้เขาติดเราหนึ่งพันดอลแล้ว แล้วตอนนี้เราก็จนตรอกสุดๆ พรุ่งนี้ไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านแล้ว ชีวิตเมืองนอกนี่ไม่ใช่อย่างที่คิดเลย ดิ้นรนอะไรจะขนาดนี้ ทำงานที่ไทยนั่งออฟฟิสสบายๆ มานี่ยืนขาแข็งแปดชั่วโมง มือคัดแยกผักเป็นระวิง ไม่ได้บ่นนะ เล่าให้ฟังเฉยๆ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้เราก็เรียกว่าไงดี ทำใจและรอคอยสิ่งดีๆ นั่นแหล่ะ เราไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนทำงาน ห้าชั่วโมง พักครึ่งชั่วโมง ทำต่ออีกสามชั่วโมง ช่วงทำงาน ตั้งแต่ทำมา เราแว่บเข้าห้องน้ำแค่ครั้งเดียว เกิดฆ่าศึกประชิดประตูเมืองจริงๆ นอกนั้นไม่เคย ทำงานตลอด ห้าชั่วโมงก็ทำตลอดห้าชั่วโมง มันหยุดไม่ได้อยู่แล้ว งานมันรันเรื่อยๆ บางคนก็ไปห้องน้ำบ้าง กินน้ำบ้าง เราไม่เลย ไปเฉพาะตอนพักครึ่งชั่วโมงนั่นเท่านั้น งานก็เหนื่อยนะแต่มันก็สนุกของมันไป เหนื่อยทวงตังค์มากกว่า ตอนนี้ไม่หวังประจำที่นี่แระ พยายามสมัครอื่นๆ อยู่ เชื่อว่าจะได้เร็วๆ นี้ ส่วนค่าบ้านพรุ่งนี้ คงต้องไปต่อรองกับเจ้าของบ้านก่อน อย่างน้อยเขาก็ยังมีเงินประกันของเราอยู่นะ ค่าเดินทาง ดีที่เราเติมเงินในบัตรไว้เยอะๆ อยู่แล้ว น่าจะใช้ได้สามอาทิตย์ ค่ากินก็ ต้องอดบ้าง ก็ถือว่ารสชาติชีวิตไปล่ะกัน จริงๆ มีเงินในบัญชีที่เราตั้งใจไว้ว่าเก็บไว้เป็นเงินเก็บ แต่ปรากฎว่าเป็นบัญชีเงินออมเพื่ออนาคต กดออกมาใช้ฉุกเฉินไม่ได้ เราก็ไม่รู้นะว่าเราไปบอกธนาคารยังไงถึงได้ออกมาเป็นรูปแบบนี้ ก็ฮาดี ต้องฝึกภาษาอีกเยอะๆ เลย
ขอบคุณที่อ่านค่ะ
ทำงานโรงงานแพคผักออสเตรเลีย กับการได้ค่าแรงบ้างไม่ได้บ้าง
มีหนึ่งรอบที่เราทำตั้งแต่ พฤ-พุธ เขาเรียกเราไปทำห้าวัน วันเสาร์ถัดมาเขาต้องจ่ายค่าแรงห้าวันให้กับเรา แต่เสาร์นั้น เราไม่ได้ไปทำงานและเป็นช่วงเริ่มแรกที่เราเข้าไปทำ เรายังไม่ทราบว่าต้องรับเงินทุกเสาร์หรือแม้กระทั่งการตัดรอบ เราทราบแค่ว่าได้ชม. ละ 14 ทำแปดชม. เราก็ได้วันละ 112 เรารู้แค่นี้ เพื่อนคนไทยที่พาเราไปทำก็ไม่ได้บอกอะไรเรา เขาแค่มาบอกเฉยๆ มีงานนะ ที่ทำงานขาดคน สนใจไหม เราก็โอเคไปทำ แค่นั้น คือ การได้งานทำที่นี่ไม่ว่าอะไร มีโอกาสต้องคว้าไว้ก่อน ในขณะที่ภาษาเราก็ยังไม่แข็ง เรียนก็ยังไม่ได้เริ่ม (ไปก่อนเริ่มเรียนสองเดือน อยากไป make money ก่อน แต่จริงๆ แล้วก็ผิด เพราะกฎของเขาคือ วีซ่านักเรียน ทำงานได้ 20 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ และต้องเริ่มเรียนก่อนถึงจะทำงานได้ แต่ส่วนใหญ่ก็อย่างที่รู้กันว่าชั่วโมงทำงานแค่นี้ไม่พอหรอก อันนั้นจะละไว้ในฐานที่เข้าใจ) สรุปวันเสาร์นั้น เราพลาดรับเงินค่าแรงห้าวันของเราไป และเราเองก็ยังไม่รู้ตัว ก็ยังคงไปทำงานตามที่เขาเรียก และก็ได้ทราบในอาทิตย์ถัดมาจากการพูดคุยกับเพื่อนคนที่ทำงานด้วยกันว่าเขาจะจ่ายค่าแรงวันเสาร์ถัดไป เราก็รอวันนั้น เราก็บันทึกวันทำงานของเราไว้ เพื่อเอาไว้อิงกันตอนเขาจ่ายตังค์
พอเสาร์ถัดมา เราก็รอรับค่าแรง ยังไม่จ่ายค่า คนจ่ายลืม ก็ผลัดไปจ่ายวันอาทิตย์ พอถึงคิวเรา เราควรจะได้ค่าแรงแปดวัน แต่เขาจ่ายเราเพียงสามวัน ซึ่งเป็นรอบการจ่ายของครั้งนี้ แต่รอบของอาทิตย์ก่อน ห้าวันเราไม่ได้ เขาบอกว่า "ฉันได้รับเงินมาแจกแค่ของรอบอาทิตย์นี้ ส่วนของรอบอาทิตย์ที่แล้ว เธอต้องเขียนวันเวลาที่เธอมาทำงานให้ฉันเอาไปตรวจสอบ" โอเค เราก็เขียนให้ไปในเศษกระดาษที่นางให้มา นางก็รับไปโดยไม่บอกว่าจะได้เงินนี้เมื่อไหร่ พอเราถามก็ตอบว่า บางทีอาจจะอาทิตย์หน้า รวมกับรอบถัดไป เราก็คอยถามเรื่อยๆ ก็ตอบแบบเดิม
เสาร์ถัดมา เราก็รอรับเงินของรอบนี้และรอบที่เรายังไม่ได้ แต่คนจ่ายก็อีหรอบเดิมจ้า ฉันมีเงินแค่ของอาทิตย์นี้เท่านั้น เราก็ตอบกลับว่า ก็คุณให้ฉันเขียนให้อาทิตย์ที่แล้ว นางบอกว่า ไม่เห็นจำได้ ทำหน้าตกใจเหมือนไม่เคยรับรู้มาก่อน (ขนาดนี่เราถามตามเกือบทุกวันอ่ะนะ) เธอไปถามหัวหน้าแล้วกัน เราก็แบบไม่อยากมากความ เราก็ไปถามหัวหน้า หัวหน้าให้เราเขียนวันที่เราไปทำงานแต่ยังไม่ได้ตังค์ใส่แผ่นกระดาษที่นางควานๆ หาแถวแฟ้มเอกสาร เจอเศษกระดาษแผ่นหนึ่งใช้แล้วด้วย ก็พลิกอีกด้านให้เราเขียน เราก็แบบนึกในใจว่า นี่คือสไตน์การทำงานออฟฟิสของออสเตรเลียหรอ เศษกระดาษนี่นะ เต่ไม่เป็นไร เขาน่าจะ professional แค่เอาที่เราเขียนไปเทียบกับเอกสารเซ็นต์เข้างานของเราก็จบ
แต่ไม่จ้า อาทิตย์ถัดมาก็ยังคงเหมือนเดิม คราวนี้หัวหน้าจ่ายตังค์เอง พอดีคนที่ทำปกติไม่สบาย หัวหน้าทำจ่ายเฉพาะคนที่ทำประจำ นางบอกว่า เธอเป็นใคร ฉันจะรู้จักได้ยังไง เราก็ต้องนั่งอธิบายด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น แต่ก็พยายามพูดไป สรุปนางจบด้วย ฉันไม่รู้จักเธอ เราก็เลยหยิบมือถือโทรหาคนที่ส่งตารางมาให้เราทำงาน ยื่นให้นาง ให้เขาคุยกันเอง หัวหน้าก็เฉ่งคนที่ให้งานเรา แต่เราฟังไม่ค่อยออกหรอก รู้แค่นางโมโห อยู่ๆ ให้ใครมาทวงตังค์กะนาง เอ๊า นี่การทำงานของเขาไร้ซึ่งการประสานงานกันใดๆ เลยรึ สรุปของสรุป วันนั้นเราไม่ได้ทั้งเงินของรอบอาทิตย์นั้นและรอบที่เขาติดเราตั้งกะสองวีคที่แล้วด้วย คือ เราอึ้ง ทำตัวไม่ถูก จะพูดก็พูดไม่ออก นางว่า นางซอรี่ แต่นางให้ตังค์เราไม่ได้ เพราะนางไม่รู้จักเรา นางต้องตรวจสอบก่อน แล้วก็เหมือนเดิม เศษกระดาษใช้แล้ว เราก็ต้องหาที่ว่างเขียนตารางงานของเราลงไปใหม่ รอบที่สาม เพิ่มเติมด้วยชื่อ-นามสกุล พาสปอร์ต ซึ่งจริงๆ ข้อมูลตรงนี้ บริษัทของนางมีเรียบร้อยแล้ว เฮ้อ!
จากนั้นเราก็ได้แต่เมสเสจถามคนนั้นคนนี้ คนให้ตารางงาน คนจ่ายตังค์ปกติ หัวหน้า สลับกันไป ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ที่ตอบมาก็เรียกว่าไร้ซึ่งคำตอบดีกว่า เพิ่มเติมด้วยเศษกระดาษ ทั้งหมดเขียนไปห้ารอบได้ เราก็รอคอยไป ค่าบ้าน ค่ากิน ค่าเดินทาง เอาไงทีนี้ จนเป็นแบบนี้ผ่านมาเป็นเดือน คราวนี้เราเริ่มโวยแระ คือ เราเดือดร้อนมาก ค่าเดินทางมาทำงาน ค่าอาหารพกมากินที่ทำงาน คือ เรามีค่าใช้จ่ายของเรา แต่เขาก็เบี่ยงจ่ายเรา ถามว่าทำไมต้องทน เราก็หวังว่าจะได้ประจำ ถ้าประจำก็ไม่มีปัญหาแบบนี้ แถมรายได้แน่นอนด้วย อาทิตย์ละสองหมื่นบาท ถ้าได้ขึ้นมาก็เหลือเฟือเลย แต่ก็นะ สุดท้ายก็ยังไม่ได้ บางอาทิตย์เขาก็จ่ายเราตามรอบ แต่ของเก่าก็ยังขาดอยู่ จนตอนนี้เขาติดเราหนึ่งพันดอลแล้ว แล้วตอนนี้เราก็จนตรอกสุดๆ พรุ่งนี้ไม่มีเงินจ่ายค่าบ้านแล้ว ชีวิตเมืองนอกนี่ไม่ใช่อย่างที่คิดเลย ดิ้นรนอะไรจะขนาดนี้ ทำงานที่ไทยนั่งออฟฟิสสบายๆ มานี่ยืนขาแข็งแปดชั่วโมง มือคัดแยกผักเป็นระวิง ไม่ได้บ่นนะ เล่าให้ฟังเฉยๆ ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้เราก็เรียกว่าไงดี ทำใจและรอคอยสิ่งดีๆ นั่นแหล่ะ เราไม่ได้ทำอะไรผิด ตอนทำงาน ห้าชั่วโมง พักครึ่งชั่วโมง ทำต่ออีกสามชั่วโมง ช่วงทำงาน ตั้งแต่ทำมา เราแว่บเข้าห้องน้ำแค่ครั้งเดียว เกิดฆ่าศึกประชิดประตูเมืองจริงๆ นอกนั้นไม่เคย ทำงานตลอด ห้าชั่วโมงก็ทำตลอดห้าชั่วโมง มันหยุดไม่ได้อยู่แล้ว งานมันรันเรื่อยๆ บางคนก็ไปห้องน้ำบ้าง กินน้ำบ้าง เราไม่เลย ไปเฉพาะตอนพักครึ่งชั่วโมงนั่นเท่านั้น งานก็เหนื่อยนะแต่มันก็สนุกของมันไป เหนื่อยทวงตังค์มากกว่า ตอนนี้ไม่หวังประจำที่นี่แระ พยายามสมัครอื่นๆ อยู่ เชื่อว่าจะได้เร็วๆ นี้ ส่วนค่าบ้านพรุ่งนี้ คงต้องไปต่อรองกับเจ้าของบ้านก่อน อย่างน้อยเขาก็ยังมีเงินประกันของเราอยู่นะ ค่าเดินทาง ดีที่เราเติมเงินในบัตรไว้เยอะๆ อยู่แล้ว น่าจะใช้ได้สามอาทิตย์ ค่ากินก็ ต้องอดบ้าง ก็ถือว่ารสชาติชีวิตไปล่ะกัน จริงๆ มีเงินในบัญชีที่เราตั้งใจไว้ว่าเก็บไว้เป็นเงินเก็บ แต่ปรากฎว่าเป็นบัญชีเงินออมเพื่ออนาคต กดออกมาใช้ฉุกเฉินไม่ได้ เราก็ไม่รู้นะว่าเราไปบอกธนาคารยังไงถึงได้ออกมาเป็นรูปแบบนี้ ก็ฮาดี ต้องฝึกภาษาอีกเยอะๆ เลย
ขอบคุณที่อ่านค่ะ